Preferencje help
Polish version English version Język
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 41

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  igrzyska olimpijskie
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
1

Dlaczego jestesmy przeciwko Zimowym Igrzyskom Olimpijskim w Karpatach Polskich

100%
Witkowski Z., Dyduch-Falniowska A., Makomaska-Juchiewicz M., Kotulski M., Kozubek E., Perzanowska J., Serfin R., Skawinski P.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
1997
|
tom 53
|
nr 5
10-25
2
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Polscy artyści na igrzyskach olimpijskich

88%
Pasko A.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Kultura Fizyczna
|
2016
|
tom 15
|
nr 1
W historii nowożytnych igrzysk olimpijskich polscy twórcy systematycznie uczestniczyli w olimpijskich konkursach sztuki. Zdobywali liczne medale i wyróżnienia. Osiągali oni znaczące sukcesy także po wycofaniu konkursów sztuki z igrzysk olimpijskich. Ich dzieła wykorzystywano m.in. w oprawie artystycznej igrzysk. Prace te miały i nadal mają wielką wartość kulturową. Ponadto w wernisażach i koncertach organizowanych przy okazji igrzysk uczestniczyła wyjątkowo liczna widownia. Artyści stawali się więc ambasadorami krajów, które reprezentowali. W pewnym sensie uprawiali to, co w 1965 r. Edmund Gullion nazwał dyplomacją publiczną. Korzystały z tego i władze II Rzeczypospolitej, i Polski Ludowej.
3

Olimpijski koszmar senny Zakopane 2006...2010...2014...:, czyli dlaczego jestesmy przeciw

75%
Kepel A.
Biuletyn Polskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody "Salamandra"
|
1998
|
nr 2
9-14
4
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Zwycięstwo polityki czy sportu olimpijskiego? O historii Gretel Bergmann w kontekście Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku [recenzja filmu Berlin 36 (reż. Kaspar Heidelbach)]

75%
Rozmiarek M., Malchrowicz-Mosko E.
Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe
|
2018
|
tom 01
|
nr 2
5

Protest Instytutu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w Krakowie w sprawie organizacji Olimpiady Zimowej Zakopane 2006 w Tatrzanskim Parku Narodowym

75%
Denisiuk Z., Lomnicki A.
Chrońmy Przyrodę Ojczystą
|
1999
|
tom 55
|
nr 1
70-73
6
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Wychowankowie Związku Towarzystw Gimnastycznych „Sokół” w Polsce w igrzyskach olimpijskich 1924–1936

75%
Chelmecki J.
Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe
|
2020
|
tom 03
|
nr 1
7

Protest przeciwko organizowaniu Olimpiady Zimowej w Tatrzanskim Parku Narodowym

75%
Ziemnicki K.
Przyroda Polska
|
1999
|
nr 03
10
8
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Uczestnictwo zawodników Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe w letnich igrzyskach olimpijskich w latach 1976-1988

75%
Plominski A., Bakota D.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Kultura Fizyczna
|
2016
|
tom 15
|
nr 4
W latach 1976–1988 letnie igrzyska olimpijskie zostały rozegrane czterokrotnie (Montreal – 1976 r., Moskwa – 1980 r., Los Angeles – 1984 r., Seul – 1988 r.). Reprezentacja Polski w tym okresie w igrzyskach uczestniczyła tylko trzykrotnie. Decyzją Zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego, Polska nie została zgłoszona do startu w XXIII Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles. W omawianym okresie reprezentanci Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe podczas olimpijskich startów zdobyli pięć srebrnych medali: w Montrealu – Ryszard Podlas, lekkoatletyka (sztafeta 4 ×400 m); Stanisław Szozda, kolarstwo szosowe (jazda drużynowa na czas); w Moskwie – Janusz Bobik wraz z Władysławem Hartmanem, jeździectwo (drużynowy konkurs skoków przez przeszkody); w Seulu – Andrzej Głąb, zapasy styl klasyczny (kat. 48 kg); Joachim Halupczok wraz z Zenonem Jaskułą, kolarstwo szosowe (jazda drużynowa na czas).
9
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Udział przedstawicieli mniejszości niemieckiej w igrzyskach olimpijskich w okresie Drugiej Rzeczypospolitej

75%
Wyskok M.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Kultura Fizyczna
|
2017
|
tom 16
|
nr 3
Artykuł przedstawia sylwetki dziesięciu olimpijczyków, przedstawicieli mniejszości niemieckiej z czasów Drugiej Rzeczypospolitej, którzy reprezentowali Polskę na igrzyskach letnich w Paryżu w 1924 roku, w Amsterdamie w 1928 roku i w Berlinie w 1936 roku oraz na igrzyskach zimowych w 1936 roku w Garmisch-Partenkirchen. Obok prezentacji osiągnięć sportowców, celem artykułu była próba scharakteryzowania relacji ruchu sportowego mniejszości niemieckiej w Drugiej Rzeczypospolitej i przedstawionych olimpijczyków z ówczesną Polską. Ruch sportowy jako ważny element pracy narodowościowej Niemców na obczyźnie nie pozostawał wolny od wątków politycznych. Mimo to jednak, jak wskazują przedstawione w artykule przykłady, możliwa była sportowa współpraca polsko-niemiecka w duchu olimpizmu pod flagą państwa polskiego.
10

Sport wyczynowy - dynamika wyników w wybranych konkurencjach lekkoatletycznych

75%
Cieszczyk P., Eider J.
Zeszyty Naukowe. Prace Instytutu Kultury Fizycznej. Uniwersytet Szczeciński
|
2004
|
nr 19(376)
11
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Wspinaczka sportowa konkurencją olimpijską? Śladami starań o miejsce w programie igrzysk

75%
Regwelski T., Roszkowska E.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Kultura Fizyczna
|
2016
|
tom 15
|
nr 4
Ideą przewodnią nowożytnych igrzysk olimpijskich organizowanych od 1896 r. jest łacińska maksyma Citius, Altius, Fortius. Wspinaczka sportowa to dyscyplina, w której owo szybciej, wyżej, mocniej jest uchwytne i w pełni realizowane. Działania na rzecz wprowadzenia wspinaczki sportowej do programu igrzysk olimpijskich czynione są od lat 80. XX w. Wcześniej jednak alpinizm, nie będąc dyscypliną olimpijską, był (często wbrew woli większości środowisk alpinistycznych) obecny na igrzyskach. Lata 80. XX wieku przyniosły intensywny rozwój wspinaczki sportowej i zawodów wspinaczkowych. W 1987 r. powołano Międzynarodowy Komitet Wspinaczki Zawodniczej, ujednolicono i sprecyzowano procedury przeprowadzania zawodów wspinaczkowych oraz uzgodniono strategię rozwoju wspinaczki sportowej z myślą o igrzyskach olimpijskich. W 1992 r. w Chambery zorganizowano zawody wspinaczkowe „Pro-Olympique”, których zadaniem była promocja wspinaczki jako przyszłej dyscypliny olimpijskiej. W 2007 r. we Frankfurcie nad Menem powołano do życia International Federation of Sport Climbing (IFSC). Dzięki staraniom IFSC, 12 lutego 2010 r. MKOl oficjalnie uznał wspinanie za dyscyplinę sportową. 28 września 2015 r. wspinaczkę wpisano również na listę dyscyplin oczekujących na ewentualne włączenie do programów igrzysk Tokio 2020. Na 129 Sesji Plenarnej MKOl w Rio 3 sierpnia 2016 r. wspinaczka sportowa została włączona do programu igrzysk olimpijskich w Tokio 2020. Włączenie wspinaczki do rodziny sportów olimpijskich to wielka szansa dla rozwoju tej spektakularnej dyscypliny i ukoronowanie wielu lat starań, podejmowanych przez stowarzyszenia i środowiska wspinaczkowe na całym świecie.
12
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Działalność Henryka Leliwy-Roycewicza w zakresie wojskowości, sportu i organizacji jeździectwa w Polsce

75%
Urban R.
Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe
|
2018
|
tom 01
|
nr 2
Henryk Roycewicz nie należy do postaci powszechnie znanych. Jego nazwisko trudno odnaleźć na kartach podręczników do historii Polski, nie ma go także w większości popularnych ency-klopedii. Kim więc był? Polakiem, pochodzącym z rodziny o tradycjach patriotycznych, ale uro-dzonym w czasach prześladowań w zaborze rosyjskim. Żołnierzem pierwszej wojny światowej, kawalerzystą Drugiej Rzeczypospolitej, sportowcem, jeźdźcem niemal doskonałym, medalistą olimpijskim, trenerem jeździectwa. Roycewicz był także żołnierzem kampanii wrześniowej, póź-niej Armii Krajowej, działaczem konspiracji, w końcu powstańcem warszawskim – dowódcą Ba-talionu „Kiliński”. Za dwa ostatnie „przewinienia” zapłacił wysoką cenę – oskarżeniem o zdradę ojczyzny, wyrokiem skazującym i sześcioletnim pobytem w stalinowskim więzieniu. Po zwolnie-niu i rehabilitacji, wrócił do jeździectwa i pozostał mu wierny niemal do końca życia. Mimo że zmarł ponad ćwierć wieku temu, nadal żyje we wspomnieniach starszego pokolenia jeźdźców, a przede wszystkim swoich towarzyszy broni, ich rodzin, środowisk kombatanckich, dla których jeszcze za życia stał się legendą. Celem artykułu było przedstawienie wybitnej postaci żołnierza-patrioty, sportowca-olimpijczyka, działacza sportowego.
13
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Wybitni trenerzy medalistów olimpijskich - absolwenci Akademii Wychowania Fizycznego im. Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu

75%
Luczak M., Jaroszewski J.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Kultura Fizyczna
|
2016
|
tom 15
|
nr 2
W artykule przedstawiono sylwetki 11 wybitnych trenerów absolwentów poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego: Michała Brzuchalskiego, Janusza Czerwińskiego, Mariana Drażdżewskiego, Krzysztofa Kisiela, Pawła Kowalskiego, Tomasza Andrzeja Kryka, Sławomira Nowaka, Czesława Szulca, Wernera Urbańskiego, Marcina Witkowskiego i Aleksandra Wojciechowskiego. Wiedza uzyskana w trakcie studiów z zakresu teorii treningu sportowego i przygotowania do uczestnictwa w zawodach sportowych pozwoliła im szkolić z sukcesami wielu reprezentantów Polski i innych krajów, tak w startach olimpijskich, jak i na mistrzostwach świata i Europy oraz w innych imprezach sportowych wysokiej rangi. Są wśród tych sportowców przedstawiciele lekkiej atletyki, pływania, żeglarstwa, kajakarstwa, wioślarstwa i piłki ręcznej.
14

Polscy lekarze weterynarii - uczestnicy zimowych igrzysk olimpijskich

75%
Sobolewski J.
Życie Weterynaryjne
|
2018
|
tom 93
|
nr 03
15
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Olimpijczycy Pomorza Zachodniego (Studium porównawcze)

63%
Laskiewicz H.
Zeszyty Naukowe. Prace Instytutu Kultury Fizycznej. Uniwersytet Szczeciński
|
2005
|
nr 22(424)
16

Wykorzystanie edukacji olimpijskiej w nauczaniu i wychowaniu dzieci i mlodzieży

63%
Umiastowska D.
Zeszyty Naukowe. Prace Instytutu Kultury Fizycznej. Uniwersytet Szczeciński
|
2001
|
nr 18(325)
17
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Aktywność fizyczna i sport w życiu carskiej dynastii Romanowów (od dworskiej zabawy do uczestnictwa w igrzyskach)

63%
Sloniewski M.
Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe
|
2018
|
tom 01
|
nr 1
300-letnie panowanie dynastii Romanowów pozwoliło Rosji zbudować imperium o znaczeniu międzynarodowym. Fenomen ich autorytarnej władzy, wywodzącej się z samodzierżawia, jest przedmiotem gruntownych badań naukowych na całym świecie. Ich częścią jest także kwestia organizacji czasu wolnego, różnorodnych form wypoczynku, rozrywek i aktywności fizycznej rodziny Romanowów. Nie ulega wątpliwości, że w tym zakresie rosyjscy monarchowie nie różnili się od innych europejskich rodzin panujących. W wielu przypadkach Romanowowie, najczęściej wywodzący się z niemieckich rodów książęcych, pod względem dbałości o swoją sprawność fizyczną nawet znacząco przewyższali przedstawicieli innych panujących dynastii. Jednakowoż, ze względu na archaiczną strukturę państwa i istniejące stosunki społeczne, ich wzorce zachowań i pozytywne oddziaływanie na poddanych ograniczało się do wąskich kręgów arystokracji rosyjskiej. Zmiany w tym zakresie, zachodzące pod koniec XIX i na początku XX w., zostały przerwane przez wir rewolucyjnych przemian i upadek dynastii Romanowów wraz z carską Rosją.
18
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Giovanni Mario Crescimbeni i poetyckie agony w rzymskiej Akademii Arkadyjskiej

63%
Wlodarczyk A., Rozmiarek M.
Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe
|
2018
|
tom 01
|
nr 2
Tematyka tzw. igrzysk pseudoolimpijskich jest polskiej literaturze naukowej stosunkowo mało znana, a o niektórych próbach wskrzeszenia olimpiad oraz ich twórcach słysza-no jedynie fragmentarycznie lub wcale. Znalezienie i analiza materiałów dotyczących rzymskiej Akademii Arkadyjskiej przyniosło interesujące odkrycie, którego efektem jest niniejszy artykuł. Ma on na celu przybliżenie postaci Giovanniego Maria Crescimbeniego – jednego z założycieli Arkadii, jej pierwszego kustosza oraz głównego twórcy i organizatora specyficznego rodzaju za-wodów – inspirowanych starożytnymi igrzyskami olimpijskimi – poetyckich gier olimpijskich, które były centralnym wydarzeniem kulturalnym akademii. Arkadyjskie poetyckie agony stano-wią przykład dziedzictwa olimpijskiej idei pod koniec XVII i przez cały XVIII wiek.
19
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Idea olimpijska w Polsce (1918-2008)

63%
Lyskawa M.
Zeszyty Naukowe. Prace Instytutu Kultury Fizycznej. Uniwersytet Szczeciński
|
2009
|
nr 26(583)
20
Artykuł dostępny w postaci pełnego tekstu - kliknij by otworzyć plik
Content available

Sprawozdanie z XXIII Międzynarodowego Seminarium Studiów Olimpijskich dla Studentów Podyplomowych, 1-30 września 2016 r. (Olimpia - Grecja)

63%
Rozmiarek M., Malchrowicz-Mosko E., Srubarczyk J.
Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Kultura Fizyczna
|
2016
|
tom 15
|
nr 4
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.