Sprzyjające warunki geograficzne doliny Skawicy spowodowały, że od samego początku rozwoju osadnictwa wykorzystywano wody Skawicy do napędzania kół wodnych, a w późniejszym czasie turbin. Napędzały one głównie młyny i tartaki wodne, ale także folusze, kuźnie czy nawet cegielnie. Pierwszy młyn wodny funkcjonował w nowo osadzonej Białej (dziś Białka) co najmniej od 1564 r., gdy lokowana była tutaj wieś. Sto lat później w Skawicy oprócz tego młynu działały także trzy tartaki wodne. Od tego czasu następował powolny rozwój sieci siłowni wodnych. Do połowy XIX w. powstało ich około dziesięciu, a wiele nowych obiektów przybyło na początku XX wieku. W 1920 roku na samej tylko Skawicy (bez jej dopływów) pracowały aż 24 młyny i tartaki wodne. Po II wojnie światowej małe koła wodne i turbiny zaczęto coraz częściej montować także na największych dopływach Skawicy. Łącznie w całym dorzeczu Skawicy zidentyfikowano 69 miejsc, gdzie w XX wieku mieściły się różnego typu siłownie wodne. Nie były to już tylko tradycyjne urządzenia napędzane siłą wody, lecz coraz częściej towarzyszyły im małe elektrownie wodne. Większość z tych urządzeń przestało funkcjonować w latach 50. i 60. XX w. wraz z nadejściem elektryfikacji. Od tego czasu koła wodne i turbiny zaczęto zastępować silnikami elektrycznymi, a jedynie pojedyncze zakłady korzystały z energii wody. Pomimo tego nad Skawicą i jej dopływami nadal mieszczą się pozostałości po dawnych młynach, tartakach, foluszach itp. W większości przypadków zachowały się jedynie zarysy fundamentów bądź ślad przebiegu młynówki, w innych są to sporych rozmiarów kamienne mury. Niekiedy jednak nad brzegami rzek nadal stoją silnie zniszczone budynki tartaków lub młynów wodnych wraz z częścią wyposażenia. Obiekty te omówiono w artykule
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.