Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 13

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  dzieciol bialoszyi
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W niniejszej pracy podjęto próbę podsumowania obserwacji lęgów mieszanych oraz hybrydów dzięciołów białoszyjego Dendrocopos syriacus (Hempr. et Ehrenb. 1833) i dużego Dendrocopos major (Linnaeus, 1758). Zgromadzono i scharakteryzowano łącznie 17 takich przypadków, których najwięcej zarejestrowano w południowo-wschodniej (N = 7) i północno-wschodniej części kraju (N = 4). Wśród 8 przypadków par mieszanych obu dzięciołów w 7 obserwacjach samicą w parze był białoszyi, a tylko w jednym – duży. Odnotowano także 11 lotnych osobników wykazujących cechy mieszańców międzygatunkowych. W artykule przedstawiono również cechy identyfikacyjne dzięciołów dużego i białoszyjego oraz ich hybrydów. Wśród udokumentowanych lub opisanych przypadków obserwacji mieszańce wykazywały podobny udział cech obydwu gatunków, a nieco rzadziej cechy pośrednie. Analiza zespołu stwierdzonych cech wskazuje na dużą zmienność obserwowanych hybrydów i ich wyglądu oraz głosu. Obrazuje również niewielką liczbę dobrze udokumentowanych lub opisanych spotkań takich ptaków. Te fakty, a także brak precyzyjnie określonego przebiegu zasięgu hybrydyzacji jak również powody kontynuowania powyższego zjawiska wskazują na dalszą potrzebę badań
W latach 2004–2006 w ostoi ptaków Natura 2000 – Zlewnia Górnej Huczwy (woj. lubelskie) oceniono liczebność par lęgowych dzięcioła białoszyjego – gatunku zadomowionego tu po niedawnej ekspansji. Na obszarze około 65 km2 wykazano gniazdowanie 20–29 par, można więc uznać, że jest to jedna z najważniejszych ostoi tego gatunku w Polsce. Dzięcioł białoszyi wyraźnie preferuje zadrzewienia pochodzenia antropogenicznego i zdecydowanie unika obszarów leśnych. Najczęściej jego rewiry lęgowe były zlokalizowane w starych sadach (55,5%), a rzadziej wzdłuż przydrożnych alei, szpalerów i w grupach drzew. Tylko sporadycznie notowany w parkach i na pojedynczo rosnących drzewach. Dla ochrony dzięcioła białoszyjego najważniejsze jest zachowanie przydomowych sadów i alei drzew
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.