Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 42

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  dry mass content
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
High dry matter content in fruit of winter squash influences their durability and prolongs the storage time. The forms of winter squash with a higher dry matter content in fruits are also characterized by a higher sugar content and are a valuable raw material for processing industry. The goal of the work was to study the variability of dry matter content in fruits of selected winter squash (Cucurbita maxima Duch.) forms in two following years of research. 12 forms of winter squash: 6 cultivars and 6 lines of different origin, differentiated in respect of the character studied were the material for research. The plants were grown in the experimental field of WAU, Wolica, in two successive years: 2003 and 2004. The fruits were harvested at the end of September and stored. In the middle of November the samples were taken and the content of dry matter was determined by drying the tissue at the temp. 105°C. The particular forms differed considerably from each other in respect of dry matter content in fruits. The line 801, characterized by very big fruits and pale cream-coloured flesh had the lowest level of the trait (3.31% in 2003 and 5.47% in 2004). The highest level of dry matter content was recorded for the form 800 (15.97% in 2003 and 23.95% in 2004) of small fruits and orange flesh. Among the studied cultivars Melonowa Żółta (4.97% and 7.04% respectively) and Bambino (7.40% and 7.33%) had the lowest level of dry matter content in fruits and Ambar (11.78% and 19.10%) had the highest. The dry matter content in fruits of the analysed material differed considerably in two following years of research amounting from 3.31% to 15.97% in 2003 and from 5.47% to 23.95% in 2004. All the forms studied, except for Bambino, were characterized, on average, by a higher level of the analysed character in 2004 (the mean - 12.38%) than in 2003 (the mean - 8.94%), which was probably connected with the lower amount of rainfall in August and September 2004. Thus the weather conditions during the vegetation period, apart from the genotype, had also a significant influence on the dry matter content in fruits of winter squash.
Celem badań była ocena wpływu zwiększenia zawartości suchej masy w surowcu na teksturę i mikrostrukturę twarogu kwasowego. Surowcem do produkcji twarogu było mleko pasteryzowane o zawartości 2% tłuszczu, zagęszczane metodą wyparną lub ultrafiltracji (UF) do ok. 25% suchej masy. Twaróg kontrolny produkowano z mleka niezagęszczonego. Produkcję twarogu realizowano, stosując kultu-rę doświadczalną IBBB3. W twarogach oznaczono zawartość suchej masy, białka ogółem, laktozy, tłuszczu oraz popiołu. W badaniach tekstury dokonano pomiarów twardości i adhezyjności twarogów. Mikrostrukturę odwodnionych liofilizacyjnie twarogów badano przy użyciu mikroskopu elektronowego skaningowego. Między twarogami z mleka niezagęszczonego, zagęszczonego wyparnie oraz koncentratu UF występowały istotne różnice w podstawowym składzie chemicznym. Twarogi z mleka niezagęszczonego oraz koncentratu UF charakteryzowały się porównywalnym udziałem białka, tłuszczu oraz laktozy w składzie suchej masy, natomiast twaróg z mleka zagęszczonego wyparnie wykazywał znacznie mniejszy udział białka i tłuszczu oraz ponad 3-krotnie większy laktozy w suchej masie w porównaniu do twarogu z mleka niezagęszczonego i koncentratu UF. Twarogi uzyskane z surowca o zwiększonej zawartości suchej masy zawierały ok. 1,7-2,0-krotnie więcej popiołu w porównaniu do produktu z mleka niezagęszczonego. Twarogi z mleka zagęszczonego wyparnie i koncentratu UF wykazywały istotnie mniejszą twardość i adhezyjność w porównaniu do twarogów z mleka niezagęszczonego. Twardość i adhezyjność twarogów zwiększała się ze wzrostem zawar-tości białka w ich składzie. Twarogi z mleka niezagęszczonego wykazywały porowatą mikrostrukturę o stosunkowo dużych porach, natomiast mikrostruktura twarogów uzyskanych z mleka zagęszczonego wyparnie oraz koncentratu UF była bardziej zwarta.
The content of dry matter in carpophores of Agaricus bisporus was studied. Eight single-spore cultures obtained from Amycel Alpha strain and eight single-spore cultures obtained from Amycel 2600 strain were used in the experiment. The original strains were used as control. The content of dry matter in carpophores of Agaricus single-spore cultures was differentiated. Carpophores of two single-spore cultures originated from Amycel Alpha strain were characterized by lower dry matter content than the original strain. Three single-spore cultures originated from Amycel 2600 strain showed lower dry matter content than the original strain while one single-spore culture was characterized by the higher content of dry matter.
Doświadczenie przeprowadzono w Katedrze Warzywnictwa Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Badano zawartość suchej substancji owocników odmian i kultur tkankowych pieczarki dwuzarodnikowej. Przedmiotem badań była odmiana biała F64 oraz kultury tkankowe F64/7, F64/11, F64/17, odmiana biała F58 oraz kultury tkankowe F58/1, F58/3, F58/8, odmiana brązowa FB30 oraz kultury tkankowe FB30/6, FB30/7, FB30/12 i odmiana brązowa FB31 oraz kultury tkankowe FB31/2, FB31/7, FB31/8. Doświadczenie uprawowe przeprowadzono w klimatyzowanej komorze uprawowej. Uprawę prowadzono w skrzynkach plastikowych napełnionych podłożem. Zawartość suchej substancji oznaczono w owocnikach pochodzących z trzech rzutów plonowania. Stwierdzono, że zawartość suchej substancji owocników zależała od odmiany, kultury oraz od rzutu plonowania. Zawartość suchej substancji owocników wahała się od 7,6 do 10,1%. Odmiany i pochodzące od nich kultury tkankowe w większości przypadków nie różniły się zawartością suchej substancji owocników. Niższą istotnie zawartość suchej substancji owocników stwierdzono u kultur tkakowych F64/11, F64/17 oraz FB 30/6. Żadna z badanych kultur tkankowych nie wykazała istotnie wyższej zawartości suchej substancji niż odmiana, od której pochodziła. Owocniki pierwszego i drugiego rzutu charakteryzowały się podobną zawartością suchej substancji, a istotnie wyższą zawartość suchej substancji miały owocniki trzeciego rzutu.
Po przeprowadzeniu badań polowych założonych na glebie płowej wytworzonej z lessu, w których oceniano wpływ zróżnicowanego nawożenia mineralnego NPK, na plonowanie tymotki łąkowej, stwierdzono, że: wzrastające dawki nawożenia azotowego, w mniejszym stopniu potasowego, spowodowały istotne zwiększenie plonu zielonej i suchej masy. Nawożenie mineralne (NPK) nie miało istotnego wpływu na zawartość suchej masy w runi tej rośliny, oddziaływało jednak na wystąpienie pewnych tendencji i zauważalnych różnic. Wzrastające nawożenie azotem i w mniejszym zakresie potasem spowodowało zmniejszenie, a fosforem zwiększenie, procentowej zawartości suchej masy w runi tymotki łąkowej.
W badaniach środowiskowych przeprowadzonych na Lubelszczyźnie w latach 2007- 2008 oceniano zawartość suchej masy i makroelementów w nawozach naturalnych – oborniku, pomiocie ptasim, gnojowicy i gnojówce. Stwierdzono, że zawartość suchej masy w ocenianych nawozach zależała od rodzaju nawozu i wynosiła średnio w: oborniku – 46.1, pomiocie ptasim – 50,9 i gnojowicy – 3,6%. Średnia zawartość azotu (N) w świeżym oborniku wynosiła – 1,03, w pomiocie ptasim – 1,40, w gnojowicy – 0,45, w gnojówce – 0,42% świeżej masy; średnia zawartość fosforu (P) w oborniku wynosiła – 0,35, w pomiocie ptasim – 0,51, w gnojowicy – 0,09, w gnojówce – 0,03% świeżej masy; średnia zawartość potasu (K) w oborniku wynosiła – 1,00, w pomiocie ptasim – 0,96, w gnojowicy – 0,24; w gnojówce – 0,38% świeżej masy. Średnia zawartość wapnia (Ca) w oborniku wynosiła – 0,51, w pomiocie ptasim – 0,70, w gnojowicy – 0,11, w gnojówce – 0,03% świeżej masy; średnia zawartość magnezu (Mg) w oborniku wynosiła – 0,19, w pomiocie ptasim – 0,26, w gnojowicy – 0,20 i w gnojówce – 0,007% świeżej masy. Spośród oznaczanych makroelementów, w oborniku w największym stopniu od zawartości suchej masy zależała zawartość azotu i potasu. a w pomiocie ptasim – fosforu.
Doświadczenie prowadzono w latach 2006-2007 w Ogrodzie Dydaktyczno-Doświadczalnym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Analizowano 3 odmiany selera naciowego: Pasat, Tango F₁ i Zefir, które były uprawiane na bielone i niebielone ogonki liściowe. Rozsadę sadzono na polu w rozstawie 40 x 30 cm 10 maja 2006 r i 22 maja 2007 r Zabieg bielenia przeprowadzono dwa tygodnie przed zbiorem, ograniczając dostęp światła do ogonków liściowych selera naciowego poprzez owijanie każdej rośliny papierem. Zbiór ogonków liściowych przypadł w 2006 roku 29 września, a w 2007 w 5 października. Obserwacji poddano ogonki liściowe selera naciowego bielone i niebielone. Największy plon handlowy ogonków liściowych selera naciowego uzyskano w roku 2006 średnio 3,85 kg·m⁻² , w porównaniu do roślin uprawianych w 2007 r., gdzie wartość jego wyniosła 1,70 kg·m⁻². Bielenie ogonków liściowych selera naciowego wpłynęło korzystnie na zawartość cukrów ogółem. Ogonki liściowe zebrane z roślin niebielonych charakteryzowały się wyższą zawartością suchej masy i kwasu L-askorbinowego. Zawartość cukrów ogółem średnio z odmian i lat badań była wyższa o 0,52 g·100 g⁻¹ św.m w bielonych ogonkach liściowych selera naciowego. Największą zawartością kwasu L-askorbinowego charakteryzowały się niebielone ogonki liściowe selera odmiany Zefir - 15,11 mg·100 g⁻¹ św.m. z uprawy w 2007 roku.
Materiał do badań pochodził z doświadczenia polowego, założonego w ramach realizacji grantu UE „FertOrgaNic”. Średnio wczesna odmiana Triada była uprawiana na piasku gliniastym lekkim w latach 2004-2005, z zastosowaniem nawożenia azotem organicznym w postaci obornika i organiczno-mineralnym w połączeniu z nawadnianiem kroplowym. Dawki wody oraz azotu mineralnego w postaci płynnej (fertygacja) ustalane były przy wykorzystaniu komputerowego programu wspomagania decyzji (DSS). Zawartość azotu ogółem (metoda Kjeldahla) oraz plon białka i suchej masy określano po 4, 5, 7 i 9 tygodniach od wschodów roślin oraz po zaschnięciu roślin. Nawożenie azotem organicznym, zastosowane z właściwie dobraną dawką azotu mineralnego i precyzyjnym nawadnianiem, zapewniło w uprawie ziemniaka uzyskiwanie najwyższych plonów białka i suchej masy, odpowiednio 900 kg i 14 t z hektara. Zastosowanie w czasie wegetacji uzupełniających dawek azotu mineralnego, zwiększyło końcowy plon białka o 23%, zaś plon suchej masy o 15%. Stwierdzono wysoce istotną zależność liniową między nagromadzaniem plonów białka i suchej masy. Szczególnie intensywny przyrost plonu białka i suchej masy wystąpił w okresie od 60 do 105 dnia po wschodach, czyli do końca wegetacji. Dużemu przyrostowi zawartości suchej masy (o 9%), w okresie między 49 a 105 dniem po wschodach, towarzyszył ustabilizowany poziom białka wynoszący około 6,5% w suchej masie.
Effect of dehelminthization on milk yield and milk composition in dairy cows. The aim of this study was to assess the effectiveness of action of selected antiparasitic preparation on milk productivity of cows and milk composition. In coproscopic analyses the qualitative methods by Willis, Żarnowski and Josztowa were used, as well as the quantitative McMaster method. A preparation containing eprinomectin was used for dehelminthization. The study involved100 females after first lactation, which were divided into 2 groups 50 head each: experimental (D) - dewormed in May 2 weeks before going to pasture, control (K) – not dewormed. From the experimental group 15 animals were selected (D1) which were dewormed 2 days before parturition. Analogous group of cows (K1) was selected from the control group (at the same stage of lactation, but not dewormed). It was proved that eprinomectin has a positive effect on milk yield, fat level and dry matter in milk, whereas the effect of this preparation on protein content was not confirmed. It was found that the most favorable time of deworming cows is perinatal period.
Yielding and chemical composition of Pleurotus carpophores were tested. Four strains and two species of Pleurotus, P. djamor and P. citrinopileatus, were used in the experiment. Yield of Pleurotus carpophores, was determined as depended on the strain and species. The yield was affected by the strain and species of Pleurotus. The highest yields were obtained by HK35 and K22 strains. Strains and species differed in carpophore dry matter content. Carpophores of P. djamor were characterized by the highest dry matter contents. Differences in nutritional value were observed between the strains and species. Carpophores of P. djamor contained the highest amounts of protein, fat and carbohydrates.
Przeprowadzono badania oddziaływania wody uzdatnianej magnetycznie na kiełkowanie i końcowe masy siewek oraz zawartość suchej masy w siewkach grochu odm. “Brutus” i łubinu odm. „Baron”. Uzdatnianie magnetyczne wody przeprowadzono na stanowisku pomiarowym, gdzie woda przepływała przez teflonową rurkę umieszczoną pomiędzy nabiegunnikami elektromagnesu prądu stałego. Wodę przepuszczano pomiędzy nabiegunnikami elektromagnesu 1, 3 i 10 razy dla indukcji stałego pola magnetycznego B = 75 mT, 150 mT, 300 mT, 600 mT i 900 mT. Badania przeprowadzono na płytkach Petriego w komorze klimatycznej, bez dostępu światła w całkowitej ciemności, w temperaturze 20°C. Woda uzdatniana magnetycznie nie posiadała istotnego wpływu na zdolność kiełkowania nasion grochu. Nasiona łubinu najwyższą zdolność kiełkowania osiągnęły dla 3 krotnego przepływu dla indukcji 75 mT oraz dla 10 krotnego i indukcji 300 mT. Najwyższe masy końcowe dla siewek grochu i zawartości suchej masy uzyskano dla indukcji 75 mT i 300 mT dla wszystkich krotności przepływu. Pozytywny wpływ pojawił się również dla niektórych krotności przepływu dla indukcji 150 mT i 900 mT. W przypadku łubinu najwyższe końcowe masy siewek uzyskano dla indukcji 75 mT i 900 mT, dla 3 i 10 krotnego przypływu. Najniższe dla 300 mT, dla wszystkich krotności przepływu. Największą zawartość suchej masy w siewkach łubinu zaobserwowano również dla wody 3 i 10 krotnie uzdatnianej magnetycznie dla indukcji 75 mT i 900 mT.
Celem pracy było określenie wpływu różnych odmian ziemniaka na cechy ilościowe i jakościowe bulw w okresie długotrwałego przechowywania. Badaniami objęto: trzy odmiany ziemniaka, tj. Ibis, Irga, Vineta, dla których wykonano po zbiorze ocenę jakości zebranego plonu (udział bulw kształtnych i zdeformowanych w plonie, zawartość suchej masy oraz pomiar sprężystości bulw). Podczas długotrwałego okresu przechowywania i po jego zakończeniu w bulwach kształtnych i zdeformowanych określono zawartość suchej masy, straty masy bulw i sprężystość bulw. Uzyskane wyniki wykazały, że z trzech badanych odmian, bulwy odmiany Ibis charakteryzowały się najwyższą zawartością suchej masy, wyższą sprężystością bulw, oraz najwyższymi ubytkami masy. Nie stwierdzono istotnych różnic w zawartości suchej masy pomiędzy bulwami kształtnymi i zdeformowanymi danej odmiany. Natomiast wyższe ubytki masy oraz mniejszą sprężystość odnotowano w bulwach zdeformowanych. Stwierdzono istotny wpływ długości okresu przechowywania oraz odmiany na wartość badanych parametrów. Zależności regresyjne pomiędzy ubytkami masy podczas przechowywania, a zawartością suchej masy i sprężystością bulw były istotne, lecz przy niskich współczynnikach korelacji.
Przebadano 16 miodów podzielonych na 4 kategorie w zależności od terminu zbioru i rodzaju pożytku. Sucha masa badanych miodów wahała się w granicach 78,8-83,1%. Średnia zawartość popiołu wynosiła 0,26% s.m. a zawartość białka 0,62% s.m. Średnia zawartość cukrów wynosiła: fruktozy 37,38%, glukozy 35,06%, sacharozy 0,24%, maltozy 5,46%, maltotriozy 1,86% i oligosacharydów 0,34% s.m. Zawartość O2 kształtowała się na poziomie od 0,074 do 0,154 mg·(dm3)-1, a pH od 5,24 do 5,45. Spośród cech elektrycznych badano: współczynnik strat dielektrycznych tg δ (–), przenikalność elektryczną względną εr (-) i przewodność roztworu miodu (μS·cm-1). W badanym zakresie częstotliwości (500-10 000 Hz) w miodach późnoletnich i spadziowych współczynnik strat dielektrycznych tg δ wynosił od 103,79 do 8,07 i od 94,22 do 6,91 natomiast dla miodów wiosennych i wczesnoletnich od 51,99 do 2,88 i od 75,64 do 5,72. Przenikalność elektryczna względna εr okazała się najwyższa dla miodów wczesno-letnich (od 114,35 do 64,21, odpowiednio przy 500 i 10 000 Hz). Miody spadziowe wyróżniały się najwyższym poziomem przewodności (778,7 μS·cm-1). Zaobserwowano istotne statystycznie zależności między poziomem maltotriozy a poziomem zawartości cukrów prostych, popiołu i związków lotnych. Stwierdzono dodatnią korelację (r = 0,8) między zawartością maltotriozy a przenikalnością elektryczną w całym badanym zakresie częstotliwości (500-10 000 Hz).
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.