Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 56

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  cukrzyca typu 2
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule omówiono podstawowe zasady intensywnej insulinoterapii podkreślając rolę dietetyka w przygotowaniu chorego do tej metody leczenia. Omówiono rolę leczenia za pomocą osobistych pomp insulinowych w intensywnej terapii cukrzycy typu 1 i typu 2. Podkreślono różnice w szkoleniu chorych stosujących konwencjonalną i intensywną insulinoterapię
Cukrzyca typu 2 rozwija się na podłożu insulinooporności i zmniejszającej się funkcji komórek beta. Na podstawie wytycznych Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego 2008 ustalono kolejne kroki postępowania we wczesnych zaburzeniach gospodarki węglowodanowej (prediabetes) oraz etapy postępowania farmakologicznego w rozwoju choroby. Należy pamiętać o kompleksowym, wieloczynnikowym postępowaniu w prewencji i spowolnieniu przewlekłych powikłań cukrzycy. W algorytmie postępowania w cukrzycy po raz pierwszy wymieniono leki oddziaływujące na układ inkretynowy (agoniści GLP-1) podawane podskórnie i inhibitory DPP-IV, stanowiące alternatywę leczenia doustnego. Omówiono leki tych grup ustalając ich miejsce w terapii leczenia cukrzycy (agoniści GLP-1 w terapii skojarzonej z lekami doustnymi przy ich nieskuteczności) i inhibitory DPP-IV podawane doustnie w początkowych stadiach cukrzycy w monoterapii i leczeniu skojarzonym z innymi lekami doustnymi.
Żywienie jest istotnym czynnikiem w prewencji i leczeniu cukrzycy typu 2. Właściwie dobrana dieta pozwala nie tylko utrzymać właściwy profil metaboliczny, ale przede wszystkim zapobiega występowaniu powikłań. Celem niniejszych badań była ocena wiedzy na temat zasad prawidłowego żywienia w grupie 18 pacjentów chorych na cukrzycę typu 2. Ankietowani odpowiadali na pytania dotyczące doboru produktów spożywczych oraz zalecanych metod obróbki technologicznej. Ogólnie ankietowani charakteryzowali się dobrym poziomem wiedzy żywieniowej, przy czym ocena ta była wyższa u osób z dłuższym czasem trwania choroby (>6 lat) oraz lepiej wykształconych.
Dieta jest nieodłącznym elementem leczenia osoby z cukrzycą. Prawidłowe żywienie ma istotne znaczenie w prewencji oraz leczeniu przewlekłych powikłań cukrzycy i poprawie ogólnego stanu zdrowia. Wszyscy pacjenci powinni być edukowani w zakresie prawidłowego żywienia. W artykule przedstawiono zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) dotyczące zawartości poszczególnych składników pokarmowych w diecie tak, aby zostały spełnione cele leczenia dietetycznego podane przez to towarzystwo. W zapobieganiu i leczeniu zarówno cukrzycy, jak i chorób sercowo-naczyniowych, na które ci chorzy są szczególnie narażeni, korzystny wpływ ma dieta śródziemnomorska. Ponieważ eksperci WHO/FAO wskazują na potrzebę wyrażania zaleceń żywieniowych również z uwzględnieniem produktów spożywczych, w artykule omówiono produkty spożywcze z poszczególnych grup z Piramidy Zdrowego Żywienia, zalecane diabetykom. Duże znaczenie w ułatwieniu wyboru odpowiednich produktów może mieć przemysł spożywczy.
Celem pracy była ocena wartości odżywczej i dietetycznej racji pokarmowych kobiet i mężczyzn chorujących na cukrzycę typu 2, a także określenie związku wybranych parametrów żywieniowych i aktywności fizycznej ze wskaźnikami antropometrycznymi świadczącymi o wielkości i typie otłuszczenia ciała badanych. W badaniu wzięło udział 42 pacjentów poradni diabetologicznej (22 kobiety i 20 mężczyzn). Wartość żywieniowa racji pokarmowych nie spełniała założeń diety cukrzycowej ze względu na zbyt wysoką podaż sacharozy i udział energii z tłuszczu oraz niedobory witamin z grupy B. Stopień otłuszczenia ciała (BMI lub odsetek tkanki tłuszczowej) korelował z aktywnością fizyczną, odsetkiem energii z białka i sacharozy, spożyciem wapnia oraz witaminy B1 jedynie w grupie chorujących na cukrzycę kobiet.
Starzenie się organizmu jest procesem złożonym prowadzącym do zwiększonego ryzyka głównie takich chorób, jak choroby sercowo-naczyniowe i neurodegeneracyjne, ale również do cukrzycy. Związek z chorobami sercowo-naczyniowymi i naczyń mózgowych zależy nie tytko od czynników występujących u osób w wieku podeszłym, ale również od samego postępu procesu starzenia się. Podczas procesu starzenia zachodzą zmiany strukturalne, fizjologiczne i funkcjonalne w sercu i naczyniach tętniczych i żylnych. Kliniczne konsekwencje tych zmian to zawał serca, udar mózgu, nadciśnienie, niewydolność serca. Narastanie występowania cukrzycy jest szczególnie alarmujące z tego względu, iż choroba ta zwiększa ryzyko wielu chorób związanych z wiekiem, w tym chorób sercowo-naczyniowych. Patogeneza cukrzycy w wieku podeszłym charakteryzuje się dwiema cechami: wzrostem insulinooporności i upośledzeniem sekrecji insuliny. W pracy przedstawiono mechanizmy prowadzące do rozwoju chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy u osób w wieku podeszłym.
Odpowiednia dieta stanowi podstawowy czynnik prewencji i leczenia cukrzycy, jej powikłań oraz współistniejących zaburzeń metabolicznych i powszechnie uważa się ją za integralną część terapii cukrzycy. Celem prezentowanych badań była ocena poziomu wiedzy na temat zalecanej diety wśród kobiet z nadwagą lub otyłością chorych na cukrzycę typu 2. Badaniem objęto 70-osobową grupę kobiet z rozpoznaną cukrzycą typu 2. Oceny poziomu wiedzy dokonano w oparciu o kwestionariusz zawierający test wielokrotnego wyboru. Niezależnie oceniono również skuteczność indywidualnych szkoleń dietetycznych kobiet chorych na cukrzycę. Szkoleniom tym zdecydowało się poddać jedynie 8 osób. Wyniki testu sprawdzającego podstawową wiedzę na temat diety stosowanej w cukrzycy wskazują, że jej poziom jest wysoce niezadowalający, co może wynikać z braku odpowiedniej edukacji żywieniowej. Edukacja żywieniowa chorych na cukrzycę typu 2 zwiększa poziom wiedzy na temat diety, jednak ze względu na trwałość nieprawidłowych nawyków żywieniowych nie gwarantuje wyraźnej poprawy sposobu żywienia. Warunkiem poprawy poziomu wiedzy o żywieniu zarówno u osób chorych na cukrzycę, jak i w całym społeczeństwie, jest upowszechnianie edukacji żywieniowej na poziomie podstawowej i specjalistycznej opieki medycznej oraz prowadzenie jej przez najlepiej przygotowanego do tej funkcji dietetyka dyplomowanego. Nadanie odpowiedniej rangi zawodowi dietetyka wymaga szeregu działań w sferze legislacyjnej i organizacyjnej oraz wydaje się być warunkiem koniecznym do poprawy sposobu żywienia społeczeństwa, zwłaszcza osób chorych na cukrzycę.
Cukrzyca jest schorzeniem metabolicznym pojawiającym się jako rezultat zaburzenia zdolności do sekrecji odpowiedniej ilości insuliny lub zaburzenia obwodowego działania tego hormonu. Dwa zdecydowanie najczęściej występujące typy cukrzycy to cukrzyca typu 2 i cukrzyca typu 1. Zrozumienie patofizjologii najczęstszych rożnych cukrzyc może pomóc w jej wczesnym wykrywaniu i skutecznym leczeniu
Bioaktywne składniki żywności oraz żywność o zaprogramowanych właściwościach prozdrowotnych w ostatnich latach są wskazywane jako jeden z elementów dietoterapii oraz ważny czynnik profilaktyki zdrowotnej. Poszukiwane są więc nowe rośliny o szczególnych, prozdrowotnych właściwościach, które mogłyby znaleźć stałe miejsce w diecie człowieka. Jedną z takich roślin może stać się stewia, która obecnie jest wykorzystywana jako substytut słodzików. W artykule przedstawiono poznane prozdrowotne właściwości stewii (Stevia rebaudiana), które mogą być wykorzystywane w terapii takich schorzeń, jak np. cukrzyca, otyłość, nadciśnienie czy próchnica zębów. Jeszcze do niedawna w przemyśle spożywczym było zabronione stosowanie stewii i jej glikozydów. Obecnie zostały one uznane za bezpieczne dla człowieka i oznaczone jako E 960. Mogą być stosowane w 31 różnych kategoriach żywności, w tym w napojach, deserach, słodyczach i słodzikach. Dopuszczalne dzienne spożycie stewii wynosi 4 mg/kg masy ciała/dobę.
Celem pracy była ocena wpływu regularnego wysiłku fizycznego na redukcję masy ciała oraz obniżenie poziomu glukozy we krwi u kobiet starszych obciążonych otyłością i cukrzycą typu 2. Wykazano iż regularny wysiłek fizyczny w połączeniu z edukacją dotyczącą lekkostrawnej diety pozwala skutecznie zredukować masę ciała oraz poprawić wydolność fizyczną. Dodatkowo regularna aktywność fizyczna korzystnie modyfikuje gospodarkę węglowodanową u badanych pacjentek.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.