Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 52

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  choroba niedokrwienna serca
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Zmniejszona aktywność fibrynolityczna osocza może przyczyniać się do rozwoju zmian miażdżycowych. Niektóre badania wykazały, że niska aktywność fibrynolityczna może być silnym determinantem choroby niedokrwiennej serca. Celem pracy była ocena stężenia t-PA i PAI-1 u osób z udokumentowaną chorobą niedokrwienną serca (ChNS), zarówno kobiet jak i mężczyzn. Stężenia cholesterolu i triglicerydów w surowicy u pacjentów z udokumentowaną ChNS oraz osób z grup kontrolnych były zbliżone. Określono stężenie antygenów tkankowego aktywatora plazminogenu t-PA i jego inhibitora PAI-1. Zaobserwowano wyższe stężenia antygenu t-PA w osoczu pacjentów z udokumentowaną ChNS w porównaniu z osobami z grup kontrolnych. Wyższe stężenia t-PA obserwowano częściej wśród mężczyzn niż wśród kobiet i to zarówno w przypadku pacjentów z ChNS, jak i w przypadku grup kontrolnych. Wartości powyżej 10 ng/ml obserwowano u 40% mężczyzn z grupy kontrolnej, w porównaniu z grupą z ChNS, gdzie wyniki tego rzędu stwierdzano u 23,8% osób. U kobiet z ChNS poziomy powyżej 10 ng/ml występowały u 27%, a z grupy kontrolnej u 17% badanych. W grupie kobiet z ChNS obserwowano większy odsetek stężeń PAI-1 powyżej 50 ng/ml. W grupie tej, stężenia powyżej tej wartości występowały u 43% kobiet, w porównaniu z grupą kontrolną, gdzie stanowiły one około 25%. W przypadku mężczyzn, w grupie z ChNS wartości powyżej 50 ng/ml obserwowano u 47,5%, w porównaniu z grupą kontrolną - 35,7%.
Celem pracy była jakościowa charakterystyka sposobu żywienia mężczyzn z n.ch.s. z uwzględnieniem wieku i pory roku. W badaniu uczestniczyło 116 mężczyzn z n.ch.s., których podzielono na 2 grupy wiekowe: I < 65 lat (n = 60), II ≥ 65 lat (n = 56). Uwzględniono dwa sezony: wiosenno-letni i jesienno-zimowy. Jakość żywienia oceniono na podstawie 3-dniowych jadłospisów, posługując się umowną klasyfikacją, opartą na założeniach diety hipolipemicznej. Wyróżniono 5 typów całodziennych jadłospisów, w zależności od liczby posiłków i częstości spożycia produktów mlecznych i mięsnych z niską zawartością tłuszczu, ryb oraz warzyw i/lub owoców. Najkorzystniejsze jadłospisy oceniano jako typ I, najmniej pożądane jako typ V. Do analizy wyników zastosowano test chi-kwadrat niezależności (α=0,05). W toku prowadzonego badania stwierdzono, że istotny wpływ pory roku na żywienie mężczyzn z n.ch.s. ujawnił się przy jednoczesnym uwzględnieniu wieku badanych. W żywieniu osób młodszych, w porównaniu z osobami starszymi, wyższy był udział korzystnych jadłospisów w sezonie jesienno-zimowym.
W badaniu uczestniczyło 123 mężczyzn w wieku 42-81 lat będących pacjentami Poradni Kardiologicznej Instytutu Kardiologii w Warszawie. Wszyscy mieli rozpoznaną ChNS i przebyty zawał mięśnia sercowego. Celem badania była ocena zwyczajowej częstości spożycia (na podstawie SFFQ) wybranych grup produktów takich jak: mleko i jego przetwory, jaja, mięso i jego przetwory, ryby, warzywa, owoce oraz słodycze, przez mężczyzn przed zdiagnozowaniem ChNS (okres P) i po wystąpieniu zawału mięśnia sercowego (okres A). Pacjentów podzielono na dwie grupy: I grupa (n = 75, średnia wieku 61,5 ± 9,4 lat) to mężczyźni, u których zawał mięśnia sercowego był pierwszym „zdarzeniem" kardiologicznym, bez wcześniejszego rozpoznania ChNS, II grupa (n = 48, średnia wieku 61,8 ± 9,2 lat) to osoby, które miały rozpoznaną ChNS, przed wystąpieniem zawału mięśnia sercowego. Na podstawie przeprowadzonego badania stwierdzono, że wystąpienie zawału w badanych grupach mężczyzn spowodowało korzystną (z punktu widzenia wtórnej prewencji) zmianę w spożyciu takich produktów jak warzywa i owoce, produkty mleczne, produkty mięsne i tłuszcze. Natomiast czas wystąpienia zawału serca (jako pierwszy objaw choroby czy też w trakcie jej trwania) nie różnicował struktury spożywania wybranych produktów pomiędzy grupą I a II.
Celem pracy było porównanie wybranych cech zwyczajowego żywienia i stylu życia oraz cech osobowościowych mężczyzn z niedokrwienną chorobą serca w okresie kilku lat poprzedzających zawał serca oraz osób zdrowych. Informacje uzyskiwano drogą wywiadu, stosując modyfikację historii żywienia. Uwzględniano w niej częstość spożywania posiłków, preferencje i częstość spożywania produktów mięsnych, ryb, produktów mlecznych, warzyw i owoców, ponadto preferencje dotyczące tłuszczów. W oparciu o te dane określono model żywienia badanych osób. Styl życia charakteryzowano biorąc pod uwagę rodzaj wykonywanej pracy, stosowanie używek oraz sposób spędzania wolnego czasu. Cechy osobowościowe określano poprzez tzw. wzór zachowania A. Uzyskane podczas wywiadu informacje na temat żywienia i stylu życia oceniano stosując punktację poszczególnych zachowań oraz punktację sumaryczną. Badania przeprowadzono wśród mężczyzn, pacjentów sanatorium kardiologicznego, którzy przebyli zawał serca oraz losowo wybranych pracowników SGGW i pacjentów szpitalnego oddziału zabiegowego, u których nie stwierdzono choroby niedokrwiennej serca podczas okresowych badań lekarskich. Wyniki badań przedstawiono z uwzględnieniem wieku mężczyzn (do 60. roku życia i powyżej). Analiza porównawcza zwyczajowego żywienia osób z niedokrwienną chorobą serca w okresie poprzedzającym zawał i zdrowych wykazała różnice wskazujące na mniej prozdrowotny model żywienia oraz styl życia osób z niedokrwienną chorobą serca niż zdrowych. Zależność okazała się istotna statystycznie w grupie osób do 60. roku życia.
Zarówno magnez, jak i kwas askorbinowy odgrywają pewną rolę w zapobieganiu rozwojowi zawału mięśnia sercowego i niedokrwiennej choroby serca. Celem pracy było oznaczenie stężenia magnezu w osoczu i erytrocytach oraz stężenia kwasu askorbinowego w osoczu krwi pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego oraz ze stabilną niedokrwienną chorobą serca. Badania przeprowadzono u 17 osób ze świeżym zawałem mięśnia sercowego oraz u 14 osób ze stabilną niedokrwienną chorobą serca. Stężenie magnezu oznaczano spektrofotometrycznie w osoczu i w erytrocytach z zastosowaniem błękitu ksylidylowego (Cormay Mg-30). Stężenie kwasu askorbinowego oznaczano w osoczu krwi metodą kolorymetryczną z użyciem odczynnika fosforowolframowego, wg modyfikacji Kyaw. Zarówno u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego, jak i ze stabilną chorobą niedokrwienną serca stężenia magnezu w osoczu i w erytrocytach oraz kwasu askorbinowego w osoczu były obniżone w porównaniu z grupą kontrolną. Znaczniejsze zmiany zaobserwowano u osób ze świeżym zawałem mięśnia sercowego.
The effect of oral magnesium chloride /Slow-Mag, 3 tablets daylyl on aggregation of platelets in a group of 29 patients with stable /average age 52.9/ and instable angina pectoris /average age 49.7/ was tested. The results show that Slow-Mag decreases the aggregation of platelets and improves effectively the metabolism of heart muscle in patients with stable and instable angina pectoris.
Krzem jest bardzo ważnym czynnikiem biorącym aktywny udział w procesach życiowych, regenerującym tkanki i wzmagającym ogólną odporność organizmu. Ma podstawowe znaczenie w metabolizmie tkanki łącznej, w rozwoju kości, chrząstek, włosów, paznokci, zębów u ludzi i zwierząt oraz w procesach zdrowienia i starzenia się organizmu. Wykazano jego działanie przeciwnowotworowe, przeciwmiażdżycowe i przeciwcukrzycowe. Niedobór krzemu prowadzi do osłabienia tkanki łącznej i zmniejszenia zawartości kolagenu w skórze, osłabienia ścian tętnic, żył i naczyń limfatycznych, co może być przyczyną postępu procesów miażdżycowych tętnic. Dodatkowo wpływa na wiele funkcji i procesów utrzymujących prawidłowy stan układu sercowo-naczyniowego. Badania przeprowadzono w trzech grupach pacjentów: nie wykazujących objawów chorobowych, ze stabilną niedokrwienną chorobą serca oraz chorych ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego. Stężenie krzemu w surowicy oznaczano spektrofotometrycznie metodą tworzenia się kwasu molibdenokrzemowego i jego redukcji do tlenków molibdenu (zwanych błękitem molibdenok- rzemowym) za pomocą kwasu L-askorbinowego. Stężenia krzemu w osoczu krwi zarówno u pacjentów z niedokrwienną chorobą serca, jak i ze świeżym zawałem mięśnia sercowego były znacząco niższe niż w grupie kontrolnej. Dodatkowo stężenia krzemu u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego były niższe niż w przypadku chorych na niedokrwienną chorobę serca. Niski poziom krzemu w organizmie może zwiększać ryzyko miażdżycy, prowadząc do ostrej i przewlekłej formy choroby niedokrwiennej serca, m.in. wpływając na elastyczność tętnic.
Wyniki Badania Siedmiu Krajów wykazały, że dieta śródziemnomorska jest efektywna w profilaktyce choroby niedokrwiennej serca (ChNS). Natomiast badanie z Lyon (Lyon Diet Heart Study) zastosowane we wtórnej profilaktyce, miało na celu zbadanie, czy dieta śródziemnomorska, w porównaniu z dietą zalecaną po zawale serca, może zmniejszyć liczbę ponownych zawałów serca. 302 pacjentów zaliczonych do grupy eksperymentalnej uzyskało poradę dietetyczną, w jaki sposób mają zaadaptować dietę śródziemnomorską. 303 pacjentów zaliczonych do grupy kontrolnej nie uzyskało zaleceń dietetycznych od badaczy. Uzyskali jedynie sugestie stosowania zdrowej diety, takie jakie generalnie zalecają dietetycy w szpitalu lub prowadzący pacjentów lekarze. Pacjenci z grupy eksperymentalnej zmniejszyli spożycie tłuszczu ogółem, tłuszczów nasyconych i cholesterolu. Natomiast dieta pacjentów z grupy kontrolnej po 27 miesiącach trwania eksperymentu w dalszym ciągu zawierała za dużo tłuszczu ogółem, tłuszczu nasyconego i cholesterolu. Po 27 miesiącach, u pacjentów stosujących dietę śródziemnomorską w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej, nastąpiło znaczne (powyżej 70%) zmniejszenie liczby ponownych zawałów, pozostałych incydentów sercowych i całkowitej umieralności. Badanie to wykazało również, że zaadaptowanie diety śródziemnomorskiej nie jest bardzo trudne.
Celem badania była ocena jakości żywienia pacjentów z niedokrwienną chorobą serca (NChS) oraz określenie czynników wpływających na to żywienie (demograficzno-społecznych, stanu zdrowia, stylu życia i dostosowania (samoocena) się do zaleceń żywienia w NChS). W badaniu uczestniczyło 210 mężczyzn, mieszkańców Warszawy i okolic oraz innych miast, w wieku 40-82 lat z potwierdzonym rozpoznaniem choroby wieńcowej. Aktualne jadłospisy (uśrednione 3-dniowe jadłospisy notowane na bieżąco) badanych pacjentów mono z wykorzystaniem wskaźnika Diet Quality Index (DQI) zmodyfikowanego pod kątem założeń diety hipolipemicznej. W analizach statystycznych posłużono się testem Chi-kwadrat niezależności, dla poziomu lotności α=0,05. Ocena jakości żywienia badanych mężczyzn z NChS (wg DQI) wykazała, że osoby, których jadłospisy w największym stopniu spełniały założenia diety hipolipemicznej, w porównaniu do pozostałych, istotnie różnicowały cechy takie jak wiek, miejsce zamieszkania i sytuacja materialna oraz stan zdrowia - ciężkość choroby i czas jej trwania. Nie wykazano zależności ww. z wykształceniem pacjentów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.