Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 22

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  carrageenan
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy była ocena wpływu dodatku karagenu na właściwości teksturalne i stabilność oleożeli. Główną substancją strukturyzującą olej rzepakowy była hydroksypropylometyloceluloza (HPMC). Zastosowano dodatek karagenu w ilościach: 0,25, 0,50 oraz 0,75%. Zbadano twardość organożeli po ich wysuszeniu, a w próbkach po zhomogenizowaniu oznaczono smarowność i stabilność (metodą wirówkową). Wykazano wpływ karagenu na parametry tekstury i stabilność oleożeli. Twardość wysuszonych organożeli zmniejszała się wraz ze wzrostem wielkości dodatku karagenu (od 25,44 N dla próbki kontrolnej – bez karagenu, do 1,55 N dla oleożelu z 0,75% udziałem tej substancji). Jednocześnie wielkość tego dodatku nie miała wpływu na wartość maksymalnej siły penetracji (w przypadku próbek zhomogenizowanych). Wszystkie oleożele z karagenem miały twardość zbliżoną do twardości handlowych miksów tłuszczowych, zawierających w składzie około 50% tłuszczu mlecznego. Wyrób z największym udziałem karagenu cechował się smarownością podobną do handlowych miksów tłuszczowych. Ponadto wykazano, że karagen pogarszał stabilność struktury oleożeli.
Several chronic diseases are directly related to inflammatory states and lead to tissue damage and failure. Millions of people die worldwide from inflammation-associated pathologies such as cardiovascular diseases, diabetes and obesity. Inadequate dietary habits contribute to a deterioration of these diseases. Diet anti-inflammatory models should be studied in more detail. Fruit and vegetable polyphenols have shown anti-inflammatory benefits. This article is aimed at evaluating the inflammatory response in different murine models administered polyphenol rich diets, with a primary focus on flavonoids extracted from plants and evaluated in several inflammatory induced conditions. Carrageenan as an inflammatory agent was used to induce inflammation and several anti-inflammatory polyphenols were monitored.
Three kinds of high-molecular polysaccharides: alginate, chitosan and carrageenan, were tested as carriers for the immobilisation of proteolytic enzymes. The catalytic system consisted of the endopeptidase - chymotrypsin and exopeptidases: carboxypeptidase A and leucine aminopeptidase. Subsequently, this immobilised system was used for making of enzymatic hydrolysates of casein. In the case of periodic method of casein hydrolysis the best results (71.9% of tyrosine and tryptophan released) were achieved after 72 h, at substrate concentration 0.5% and with alginate as a carrier. In the semi-continuous method chitosan appeared to be the best carrier and after 72 h the degree of hydrolysis was 48.6% (52.7% of tyrosine and tryptophan released) at the concentration of casein 2%.
Celem pracy było przedstawienie dotychczasowej wiedzy o synergistycznych interakcjach zachodzących pomiędzy karagenem lub gumą ksantanową, a różnymi rodzajami galaktomannanów. Przedstawiono różne teorie opisujące ww. oddziaływania, a także czynniki wpływające na intensyfikację oddziaływań pomiędzy tymi polisacharydami.
W pracy przedstawiono wyniki analizy parametrów jakościowych brzeczek poddanych wstępnej klaryfikacji z zastosowaniem karagenu. Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu stosowania karagenu na jakość brzeczki oraz przebieg procesu jej fermentacji. Karagen dodawano do wrzącej brzeczki słodowej w postaci wodnej zawiesiny w ilości 50, 100 i 200 mg·l⁻¹. Uzyskane wyniki pozwoliły stwierdzić, iż zastosowanie karagenu do wstępnej klaryfikacji w stężeniu 50 mg·l⁻¹ zdecydowanie poprawia klarowność brzeczki piwnej o ekstrakcie 10%. Jednakże nie miało to istotnego wpływu na przebieg fermentacji. Zastosowanie karagenu spowodowało obniżenie barwy brzeczek z ok. 11 EBC, w przypadku brzeczki kontrolnej, do ok. 7,5–8,0 w brzeczkach klarowanych karagenem w ilości 50 i 100 mg·l⁻¹.
The anti-inflammatory effect of three plants of Cucurbitaceae family: Ecballium elaterium, Cucumis prophetarum and Luffa cylindrica were studied using their petroleum ether and alcohol extracts. The recorded LD50 due to i.p. administration of petroleum ether of E. elaterium and L. cylindrica and alcohol of C.prophetarum, as representative extracts, were 3.4, 0.45 and 1.5 g/kg b.wt., respectively. The carrageenan induced edema in rats was significantly reduced by pre-treatment with petroleum ether extract of E. elaterium, C.prophetarum herbs and Luffa cylindrica fruits after 2h, while alcohol extract of E. elaterium herb caused a maximum inhibition of edema which amounted to 76.9% in comparison with the other extracts.
Celem pracy było zbadanie lepkości modelowych układów ĸ-karagenianu i skrobi w wodzie, mleku oraz roztworze koncentratu białek serwatkowych. Prześledzono zmiany lepkości pozornej podczas ogrzewania i chłodzenia powyższych układów. Stwierdzono istnienie efektu synergicznego pomiędzy skrobią a ĸ-karagenem, wyrażającego się wzrostem lepkości w zakresie temperatur charakterystycznym dla żelowania jednej z tych substancji, przy jej stałym stężeniu, a wzrastającym stężeniu drugiego składnika. Mieszanina ĸ-karagen/skrobia żelowała lepiej w mleku niż roztworze koncentratu białek serwatkowych, co mogło być spowodowane dużą zawartością soli mineralnych w koncentracie. Układy ĸ-karagen/skrobia charakteryzowały się wyższą lepkością w mleku i roztworze koncentratu białek serwatkowych niż w wodzie, co może świadczyć o zachodzeniu oddziaływań pomiędzy tymi substancjami a białkami mleka.
Przeprowadzono studia porównawcze nad możliwością zastąpienia w badaniach adhezji bakterii mlekowych modelu kultury komórek nabłonka jelitowego innymi uproszczonymi modelami. Badano przyczepność bakterii probiotycznych Lactobacillus casei Shirota ATCC 39539, Lactobacillus acidophilus LC1 oraz Lactobacillus rhamnosus GG ATCC 53103 do membran wykonanych z alginianu, karagenu, żelatyny, kolagenu, szkła, polistyrenu i karboksymetylocelulozy. Zaobserwowano największy stopień przyczepności bakterii probiotycznych do membran wykonanych z karboksymetylocelulozy i kolagenu. W większości wariantów doświadczeń liczba przyczepionych komórek bakteryjnych wzrastała wraz ze wzrostem czasu ich kontaktu z powierzchnią stałą. Wykazano także różnice w przyczepności komórek do hydrożeli o różnych stężeniach. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że stopień adhezji bakterii probiotycznych do różnych powierzchni organicznych i nieorganicznych jest cechą zaleną od szczepu mikroorganizmu. Żaden z prostych modeli adhezyjnych, zastosowanych w tej pracy, nie charakteryzował się adhezyjnością porównywalną z komórkami nabłonka jelitowego Caco-2 i HT-29, stosowanego obecnie jako główny model in vitro do badań adhezji bakterii probiotycznych.
Porównano sześć handlowych próbek κ-karagenów rafinowanych E 407 i półrafinowanych E 407a, pochodzących od różnych producentów. W pracy przeprowadzono analizę sensoryczną form sproszkowanych, oznaczenie barwy metodą odbiciową. Ponadto oceniono synerezę, przejrzystość żeli, odwracalność termiczną. W celu przebadania tekstury wyznaczono maksymalne siły penetracji. Badane preparaty E 407a zdecydowanie różniły się pod względem cech sensorycznych oraz fizykochemicznych od karagenów rafinowanych (E 407). Były ciemniejsze, bardziej słone, utworzone z nich żele były mniej przejrzyste. Cechy funkcjonalne, tak istotne przy tworzeniu i stabilizacji tekstury, też różniły się. Żele karagenów półrafinowanych charakteryzowały się kilkukrotnie większą synerezą, maksymalna siła penetracji była w przypadku żeli E 407a mniejsza. Ponadto stwierdzono, że poszczególne preparaty handlowe E 407a także zdecydowanie różniły się od siebie.
Oceniono wpływ karagenu na wyróżniki technologiczne, teksturę i właściwości Teologiczne eksperymentalnych wariantów kiełbasy parówkowej różniących się zawartością tłuszczu i wody. Udział karagenu w składzie receptury w ilości 0,5 - 1% przy jednoczesnym zwiększeniu ilości wody do 30% oraz w ilości 1 - 1,5% i 40% wody pozwala na wyprodukowanie kiełbas o zmniejszonej zawartości tłuszczu, nie różniących się istotnie teksturą od wersji kontrolnej. Zmniejszenie o 10% udziału tłuszczu w wędlinach z dodatkiem 0.5 - 1% karagenu nie obniża smakowitości wyrobu. Dalsze jego zmniejszanie powoduje istotne pogorszenie tego wyróżnika w stosunku do kiełbasy kontrolnej.
Celem badań było otrzymanie mieszanych żeli białek serwatkowych z karagenem, mączką chleba świętojańskiego, gumą guarową, gumą arabską i gumą ksantanową oraz zbadanie ich właściwości teksturalnych, przy użyciu testu ściskania, do zniszczenia struktury. Stężenie białka wynosiło 15%, a stężenia polisacharydów stanowiły 3, 5, 8, 10, 15 i 20% w stosunku do ilości białka. Roztwory dyspergowane o pH 7,0 ogrzewano w łaźni wodnej o temp. 80°C przez 30 min. W przypadku dodatku gumy ksantanowej oraz arabskiej zaobserwowano spadek wartości naprężenia przy pęknięciu żeli izolatu białek serwatkowych, natomiast mączka chleba świętojańskiego oraz karagen powodowały wzrost twardości żeli. Dodatek polisacharydów, z wyjątkiem karagenu, powodował spadek spójności żeli. W wyższych stężeniach gumy arabskiej i guarowej obserwowano powrót do pierwotnej spójności żeli, w których polisacharydy pełniły prawdopodobnie rolę lepiszcza struktury.
Celem pracy było zbadanie wpływu zróżnicowanych warunków obróbki termicznej na jakość średnio rozdrobnionych wysoko wydajnych produktów blokowych z dodatkiem w recepturze preparatów karagenowych i izolatu sojowego. Wykonano pięć wariantów wędlin wysoko wydajnych typu mielonka z mięsa wieprzowego kl. 11 (40%) i III (10%), mięsa wołowego kl. II (30%) oraz emulsji ze skórek wieprzowych (20%) o stałym składzie recepturowym z 60-procentowym dodatkiem solanki. Dodatek karagenu wynosił 0,5%, a izolatu białka sojowego - 2% w stosunku do masy farszu. Poszczególne warianty różniły się warunkami obróbki termicznej. Zastosowano ogrzewanie od temperatury początkowej 20 lub 50°C oraz studzenie w wodzie bieżącej (temp. ok. 12°C), studzenie w powietrzu (temp. ok. 4°C) oraz studzenie w wodzie z lodem (temp. ok. 1°C). Początkowa temperatura produktu była niższa niż 10°C. Wyrób ogrzewano do uzyskania 68°C w centrum geometrycznym batonu. Maksymalna temperatura wody w parzelniku wynosiła 75°C. Warunki obróbki termicznej nie wpływały na siłę penetracji i siłę cięcia próbek mielonek. Nie różnicowały również not w ocenie jakości sensorycznej produktu. Biorąc pod uwagę ilość wycieku pod osłonką, celowe wydaje się rozpoczynanie obróbki termicznej mielonek od temperatury 20°C. Sposób studzenia nie wpływa na jakość gotowego produktu.
W pracy badano właściwości reologiczne mieszanin к-karagenu z gumą guar lub mączką chleba świętojańskiego poprzez oznaczanie lepkości pozornej, temperatury żelowania, naprężenia ścinającego przy pęknięciu i względnego odkształcenia. Dodatek galaktomannanów do roztworów к-karagenu zmieniał ich właściwości reologiczne. Wśród mieszanin к-karagenu z mączką chleba świętojańskiego, najwyższą lepkością 305 mPa-s charakteryzował się układ sporządzony w proporcji 2:3, a w przypadku układów z gumą guar 1:1. Żele otrzymane z tych mieszanin były twardsze i bardziej elastyczne niż żele karagenowe. Najwyższą wartość naprężenia ścinającego przy pęknięciu 11,9 kPa zanotowano w przypadku żeli mieszanych к-karagenu z mączką chleba świętojańskiego sporządzonych w proporcji 1:1.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.