Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 135

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 7 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  bioakumulacja
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 7 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 1994 - 1998 podjęto badania, których celem była modyfikacja produkcji rolniczej na terenach już zanieczyszczonych lub zagrożonych emisjami metali ciężkich przez huty miedzi zlokalizowane w Głogowie. Założono, że racjonalny system uprawy roślin na tym terenie powinien minimalizować ryzyko wchodzenia metali ciężkich do łańcucha pokarmowego. Wymagania te mogłaby spełniać uprawa roślin niekonsumpcyjnych, a wśród nich groch siewny. Podstawowym wskaźnikiem stanu zanieczyszczenia i przeznaczenia użytkowego uprawianych roślin była zawartość w nich pierwiastków śladowych. Przeprowadzone doświadczenia wykazały, że spośród analizowanych mikroelementów z reguły tylko miedź gromadziła się w znaczących ilościach, a zawartość cynku i niklu nie odbiegała od poziomu spotykanego w roślinach z rejonów niezanieczyszczonych. Najwyższe zawartości miedzi, cynku i niklu stwierdzano w roślinach uprawianych na glebach średnio i silnie zanieczyszczonych. Stężenie pierwiastków w roślinach było zróżnicowane i zależało od stopnia zanieczyszczenia gleby i części rośliny. Najwyższy wskaźnik bioakumulacji obliczono dla Zn i Ni w nasionach, a indeks koncentracji dla miedzi w słomie, strąkach i nasionach grochu. Uprawa tej rośliny w rejonach zanieczyszczonych może przyczynić się do optymalizacji regionalnej struktury zasiewów.
Przedmiotem badań były ryby z Zalewu Wiślanego i z Zalewu Szczecińskiego (sandacze, węgorze, okonie, ciosy, leszcze, plocie). W tkance mięśniowej ryb oznaczono zawartość Cu, Zn, Pb, Cd, Hg i As. Stężenia metali ciężkich były zróżnicowane, często odmienne od ich zawartości w ty bach z Bałtyku. Szczególnie wyraźnie jest to zauważalne w stężeniach rtęci i arsenu. Bioakumulację metali w tkankach ryb wspomagają pierwiastki znajdujące się w środowisku ich bytowania, w przyjmowanym przez nie pokarmie oraz parametry środowiska takie jak zawartość tlenu w wodzie, zasolenie, ph i temperatura wody.
Contaminants of the natural environment include a number of compounds which easily transfer from soil and water to plants and animals used for food production. Undegradable poisons accumulate in living organisms in concentrations considerably higher than those in the environment. The authors present this issue using very high concentrations of cadmium, lead, silver, mercury, vanadium and iron in edible mushrooms occurring in the Pomeranian landscape park as an example.
W pracy przedstawiono procesy biosorpcji i bioakumulacji jako metody wiązania składników mineralnych o znaczeniu paszowym do biomasy organizmów żywych. Jako materiał biologiczny wiążący pierwiastki wybrano algi. Określono ich skład mikroelementowy. Podkreślono ich korzystną charakterystykę paszową, niskie koszty produkcji oraz zdolność wiązania kationów i anionów.
W latach 1994-1998 podjęto badania, których celem była modyfikacja produkcji rolniczej na terenach już zanieczyszczonych lub zagrożonych emisjami metali ciężkich przez huty miedzi zlokalizowane w Głogowie. Założono, że racjonalny system uprawy roślin na tym terenie powinien minimalizować ryzyko wchodzenia metali ciężkich do łańcucha pokarmowego. Wymagania te mogłaby spełniać uprawa roślin niekonsumpcyjnych, takich jak np. rzepak. Podstawowym wskaźnikiem stanu zanieczyszczenia i przeznaczenia użytkowego uprawianych roślin była zawartość w nich pierwiastków śladowych. Przeprowadzone doświadczenia wykazały, że spośród analizowanych pierwiastków z reguły tylko miedź, ołów i cynk nagromadzały się w znaczących ilościach, a zawartość pozostałych, tj. niklu, chromu i kadmu nie odbiegała od poziomu spotykanego w roślinach z rejonów niezanieczyszczonych. Najwyższe zawartości miedzi i ołowiu stwierdzano w roślinach uprawianych na glebach średnio i silnie zanieczyszczonych. Rozmieszczenie i stężenie pierwiastków w roślinach było zróżnicowane i zależało od stopnia zanieczyszczenia gleby i części rośliny. Najwyższą akumulacją pierwiastków śladowych wyróżniały się łuszczyny rzepaku. Uprawa rzepaku w rejonach zanieczyszczonych może przyczynić się do optymalizacji regionalnej struktury zasiewów; może on także stanowić pożądany i odnawialny surowiec do przemysłu olejarskiego i paliwowego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 7 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.