Porosty ze względu na swoją specyficzną budowę należą do organizmów szczególnie wrażliwych na zanieczyszczenia powietrza. Najbardziej popularną metodą oceny stanu środowiska stała się skala porostowa zaproponowana przez Hawkswortha i Rosa, która została przystosowana do naszych warunków klimatycznych oraz naszej lichenoflory przez Kiszkę. Skala porostowa stosowana jest w celu ilościowego określenia zanieczyszczenia powietrza dwutlenkiem siarki. Przy jej użyciu sporządzane zostają mapy lichenoindykacyjne wykorzystywane w celu określenia stopnia czystości powietrza. Ze stopniami skali porostowej skorelowane są wybrane gatunki porostów, w związku z tym jest ona wykorzystywana również do oceny różnorodności biologicznej porostów na poziomie gatunkowym. Wykorzystując zebrane w latach 1997-2000 dane dotyczące występowania i rozmieszczenia gatunków wskaźnikowych skali biologicznej, wykreślono mapę lichenoindykacyjną Szczecińskiego Parku Krajobrazowego. Na obszarze Puszczy Bukowej wyróżniono dwa obszary o różnym stopniu oddziaływania zanieczyszczeń. W pierwszym obszarze występują gatunki strefy II i III. Teren ten obejmuje swym zasięgiem północno-zachodni skraj Puszczy, charakteryzując się wyraźną degradacją warunków ekologicznych. W obszarze drugim, który obejmuje swym zasięgiem pozostałą część Parku wystąpiły gatunki stref III i IV. Powierzchnia ta charakteryzuje się dużą mozaikowatością, wyrażoną nieregularnym rozmieszczeniem populacji gatunków stopnia 4 i 5. Wśród gatunków charakteryzujących strefę III i IV występują grupowo taksony stopnia 6. Skupiają się one bardzo wyraźnie w okolicach rezerwatów i w ich bliskim sąsiedztwie. Ze względu na duże zgrupowanie tych taksonów możliwe było wydzielenie strefy V rozmieszczonej wyspowo na badanym obszarze.