Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 241

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 13 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  System Informacji Geograficznej
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 13 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Opis przebiegu drogi i lokalizacja jej elementów wymaga systemu odniesienia. W Polsce tradycyjnym systemem jest system kilometrowania dróg zgodnie z ich przebiegiem. Opis sieci dróg krajowych w technologii GIS został uzyskany poprzez definicję i wdrożenie Systemu Referencyjnego. System referencyjny - jest to zbiór pomierzonych pod względem długości odcinków drogowych nazwanych odcinkami referencyjnymi, tworzących sieć drogową, których początki i końce stanowią punkty nazwane referencyjnymi. Punkt referencyjny - jest to wybrany na sieci drogowej punkt charakterystyczny, przyjęty jako punkt odniesienia dla lokalizowania informacji o drodze. Punktami referencyjnymi są, między innymi, następujące punkty charakterystyczne na sieci drogowej: 1) Przecięcie osi dróg ze sobą (dotyczy skrzyżowań jedno- i wielopoziomowych oraz wiaduktów drogowych przebiegających nad drogą). 2) Rzut prostopadły słupka referencyjnego przy obiekcie inżynierskim jakim jest most, wiadukt, przepust lub innym elemencie infrastruktury drogowej na oś. Częstotliwość występowania punktów referencyjnych 3-5 km. Każdy punkt referencyjny posiada określone, w oparciu o elipsoidę Krassovskiego, współrzędne geograficzne, co pozwala na przetwarzanie danych w technologii GIS. Aby przyspieszyć przetwarzanie danych, punktom referencyjnym zostały nadane kody, które w sposób jednoznaczny lokalizują te punkty w odwzorowaniach geodezyjnych. W Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) do wizualizacji przebiegu dróg wykorzystuje się pakiet ArcView. Wszystkie elementy geometrii drogi, obiekty inżynierskie czy jej stan techniczny traktowane są jako zdarzenia i lokalizowane w systemie referencyjnym. Lokalizacja zdarzeń w tym systemie pozwala, w oparciu o bazy tematyczne i program „geokodowanie", na sporządzanie map tematycznych. Punkty referencyjne są również bazą do wprowadzenia tradycyjnego systemu odniesienia - kilometraża dróg.
Centrum Doskonałości Geoinformatyki i Planowania Przestrzennego (www.ig- pik.waw.pl) rozpoczęło działalność we wrześniu 2002 r. Działalność Centrum obejmuje organizację konferencji, seminariów, prowadzenie strony internetowej, publikacje wydawnictw, wymianę naukową z partnerami w krajach Unii Europejskiej oraz prowadzenie prac badawczych. Misją Centrum jest doskonalenie procesu planowania przestrzennego poprzez efektywne wykorzystywanie technologii informacji przestrzennej (ang. GIT, geospatial information technology). Unia Europejska, do której niechybnie wstępujemy, postawiła sobie za główny cel stworzenie najsilniejszej gospodarki świata, wspierając jednocześnie kształtowanie się społeczeństwa wiedzy i informacji. Wyzwaniem dla planowania przestrzennego jest współudział w budowie konkurencyjności gospodarki lokalnej i regionalnej oraz przełamanie postrzegania planowania jako hamulca rozwoju gospodarczego. Należy jednocześnie oczekiwać, że nastąpi nasycanie procesów planowania przestrzennego przepływami informacji w formie elektronicznej i odpowiednią technologią, w tym niezbędną do obsługi informacji przestrzennej. Do planowania przestrzennego, rozumianego jako podejmowanie decyzji dotyczących przyszłości, ukształtowały się dwa podejścia wiążące się z różną rolą informacji. Jedno z nich - planowanie racjonalne zakłada możliwość sformułowania jednoznacznych celów i wiąże jakość decyzji z ilością dostępnej informacji. Podejście drugie, konkurencyjne osądza racjonalność decyzji w efektach procesu planistycznego opartego na partycypacji społecznej, kiedy kluczowa staje się wiarygodność informacji oraz jakość i sposób jej przekazu dostosowanego do percepcji różnych odbiorców. Na tym tle można to wyróżnić szereg obszarów w których, technologia GIS ma potencjalny wpływ na planowanie przestrzenne. - Rozwój baz danych przestrzennych przez różne podmioty, co radykalnie zmienia dostępność informacji. - GIS to wiedza, która ma wpływ na organizację prac planistycznych. - GIS ułatwia prowadzenie analiz przestrzennych, co może być wykorzystywane przy tworzeniu systemów wspomagających podejmowanie decyzji. - Technologia GIS uatrakcyjnia i wzbogaca partycypację społeczną rozumianą jako proces komunikowania się i wymiany informacji. - Technologia GIS ułatwia rozpowszechnianie i wykorzystywanie planów i studiów, umożliwiając ich zapis w technice cyfrowej, co pozwala na ich wymianę przez Internet; jest to obecnie najlepszy sposób na realizację funkcji informacyjnej tych dokumentów, np. ich wykorzystanie w marketingu terytorialnym. - Z technologią GIS wiążą się nowoczesne metody monitoringu zmian zagospodarowania terenu i efektów planowania przestrzennego. - Ma ona wreszcie istotne znaczenia dla wymiany doświadczeń i uczenia się planowania przestrzennego. Na pytanie, czy w planowaniu przestrzennym obecnie wykorzystywane jest bogactwo możliwości jakie stwarza informatyka i czy wpływa ona pozytywnie na uprawianie tej działalności, odpowiedź brzmi - raczej nie. Z przeprowadzonych przez IGPiK badań wynika, że chociaż blisko 50% specjalistów związanych z planowaniem przyznaje się do stosowania GIT lub CAD, to tylko około 8% produktów planowania przestrzennego jest dostarczanych użytkownikom w formie cyfrowej. Realizacja misji Centrum oznacza: - wspieranie rozwoju baz danych przestrzennych - służenie poprawie dostępności informacji przestrzennej - przemyślne wspieranie standaryzacji - wykorzystywanie stale rozwijających się możliwości oprogramowania - kształtowanie otoczenia prawnego - rozwijanie umiejętności planistycznych, metodyki planowania i popieranie edukacji. Podsumowując, warto przytoczyć starą prawdę, która mówi, że wykorzystywanie komputera do obsługi utartych metod postępowania bardzo często nie prowadzi do poprawy efektywności a naraża jedynie na dodatkowe koszty. Porównuje się takie działanie do asfaltowania wydeptanych, polnych ścieżek. Uważa się, że w celu osiągnięcia prawdziwych efektów należy zmienić sposoby organizacji pracy, biorąc pod uwagę możliwości nowych narzędzi. Prawdziwy sukces wymaga innowacji.
Przy budowie Systemów Informacji Przestrzennej w zakresie warstwy planów miejscowych najwięcej problemów stwarza niekompatybilność wyjściowych zasobów analogowych z systemami informatycznymi. Polega ona na różnorodności konstrukcji, w wielu przypadkach braku spójności logicznej struktury dokumentów, rysunków planów oraz niepotrzebnej, nadmiernej ich złożoności. Prowadzi to do ograniczenia możliwości łączenia danych w jednorodną warstwę. W większości przypadków powoduje redukcję funkcjonalności analitycznej do prostego wyświetlania pogrupowanych informacji (bez możliwości dokonywania manipulacji i przetwarzania danych za pomocą działań logicznych lub zapytań SQL). Do podstawowych przyczyn powstania tych problemów należą: 1. System planowania wynikający z obowiązujących przepisów prawnych, narzucający ograniczenia dotyczące dostępnych prawnie zespołów narzędziowych, jakie można stosować przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. 2. Procedury wynikające z obowiązującego prawa, określające proces sporządzania planu miejscowego, które z powodu niezbyt logicznego trybu również wprowadzają ograniczenia jakościowe finalnego produktu, jakim jest zatwierdzony plan miejscowy. 3. Brak powszechności stosowania ujednoliconych zasad zapisów planów miejscowych, ich niedostatecznie precyzyjna logicznie wewnętrzna struktura budowy ustaleń i zbyt mały stopień słownikowania narzędzi i definicji. Zbyt duża zawartość otwartego tekstu oraz nikła ilość mierzalnych (liczbowych lub kwantyfikowanych) wskaźników łatwo transferowalnych do systemów baz danych. 4. Niska znajomość zagadnień informatycznych, a w szczególności SIP w środowisku planistów i urbanistów na kierowniczych lub eksperckich stanowiskach. Należy sobie postawić pytanie, czy możliwe jest takie połączenie praktyki planistycznej z informatyką, aby wytworzyć bardziej efektywne systemy zarządzania przestrzenią i w efekcie większy ład przestrzenny, dochód z przestrzeni i poprawę warunków życia mieszkańców wspólnoty gminnej. Jestem przekonany, że istnieje możliwość takiego skonstruowania zestawu narzędziowego stanowiącego zasady zapisu planów miejscowych, na podstawie którego możliwe jest stworzenie logicznie spójnego planu miejscowego i dodatkowo przemyślanej i jednorodnej w swej strukturze bazy danych. Praca nad systemem musi być prowadzona przez wszystkie uczestniczące w procesach zarządzania przestrzenią komórki samorządu lokalnego. Jest to konieczne w celu kategoryzacji, ujednolicenia i usystematyzowania informacji potrzebnej do budowy systemu.Analizując zasoby danych zawartych w planach miejscowych, można stwierdzić, że występują one w dwóch postaciach - analogowej i cyfrowej. Na potrzeby tworzenia SIP należy te dane usystematyzować i ujednolicić, przekształcając zasób przy pomocy narzędzi komputerowych i informatycznych.
Aura
|
2006
|
nr 01
9-10
The concept of geographic information systems translates into computer hardware, software, geographical data and specialists using these components for data storing, updating, analysing, presenting and processing in meteorology and weather forecasting. The author deals with the practical applications of the systems.
Zintegrowana baza danych GIS „Ochrona przyrody w Polsce" powstała w Instytucie Ochrony Środowiska (IOS) w Warszawie w latach 2000-2001, w ramach realizacji projektu „Establishing a national GIS-database for naturę protection in Poland", sfinansowanego z funduszy holenderskich. W realizacji projektu uczestniczyło 7 instytucji, które udostępniły swoje bazy danych: - Instytut Ochrony Środowiska, Warszawa: obszary chronione - Instytut Ochrony Przyrody PAN, Kraków: ostoje Corine - Zakład Ornitologii PAN, Gdańsk: ostoje ptaków - Instytut Badawczy Leśnictwa, Warszawa: lasy - Instytut Melioracji i Użytków Zielonych, Falenty: torfowiska - IUCN, Warszawa: ECONET - Instytut Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, Radzików: miejsca zbioru zasobów genowych. Zintegrowana baza danych GIS „Ochrona przyrody w Polsce" ma za zadanie umożliwić analizę danych przestrzennych oraz odpowiadających im danych opisowych, które dotychczas stanowiły odrębne bazy. Integracja warstw tematycznych wymagała pewnego ujednolicenia, ponieważ każda z nich powstała niezależnie w różnych warunkach. Dane opisowe zostały dołączone w pierwotnej formie, dlatego zachowały swoją indywidualność cechującą poszczególne bazy wejściowe. Całkowita integracja i standaryzacja danych opisowych między różnymi bazami wymagałaby innego podejścia metodologicznego, a w niektórych przypadkach - opracowania danych od podstaw, co wykraczało poza możliwości projektu. W związku z tym zakres merytoryczny zawartej informacji spełnia kryteria spójności w obrębie baz wejściowych. Mogą natomiast pojawić się nieścisłości podczas konfrontowania danych na podobny temat, a pochodzących z różnych źródeł pierwotnych. Baza ma charakter ogólnopolski i w związku z tym jest szczególnie przydatna do analiz na poziomie krajowym i regionalnym; ma również szereg cennych, ogólnych danych na poziomie lokalnym.
Systemy GIS są niezastąpionym narzdziem do planowania przestrzennego, ponieważ rzetelne wykonanie planu wymaga zebrania, uporządkowania i przeanalizowania szerokiego zestawu informacji (z wielu różnych źródeł) i przedstawienia ich w postaci zestawu map. W praktyce jednak możliwości systemów GIS wykorzystuje się w niewielkim zakresie, ograniczając je często np. tylko do przygotowania dużej kolorowej mapy na ploterze lub przygotowania rysunku planu w postaci pliku rastrowego, który można oglądać w komputerze. Stan taki wynika z kilku powodów: - braku dostatecznej wiedzy o możliwościach systemów GIS, - braku uporządkowanych i dostępnych informacji w otoczeniu (braku odpowiednio przygotowanej bazy informacyjnej), - braku zdolności organizacyjnej do wdrożenia nowych rozwiązań, - ograniczenia planowania przestrzennego do przygotowania planu, - braku oprogramowania i wyposażenia sprzętowego urzędów i instytucji współpracujących, - ograniczonych możliwości finansowych. Stan ten może się zmienić, jeżeli gminy (i Urząd Marszałkowski) nie tylko będą przygotowywać plan w wersji komputerowej, ale będą prowadzić monitoring zmian w zagospodarowaniu przestrzennym. Spowoduje to potrzebę wykorzystania systemów GIS do stałego systematycznego gromadzeniem informacji o terenie. Jest to szczególnie wskazane na obszarach intensywnych przekształceń.
Artykuł zawiera wyniki studium „Optymalizacja planowania na szczeblu lokalnym przy użyciu Systemów Informacji Przestrzennej", wykonanego w ramach projektu badawczego INTERREG II C „Lokalne i regionalne narzędzia planowania dla zrównoważonego rozwoju przestrzennego obszaru CADSES”. Głównym celem projektu było określenie - we współpracy z samorządami gmin, powiatów i zarządu województwa - możliwości optymalizacji procesu planowania przy uwzględnieniu Systemów Informacji Geograficznej, na modelowych przykładach z Niemiec i Polski (gminy Dolnego Śląska). W trakcie badań określono znaczenie instrumentów informacyjnych mających odniesienie przestrzenne w kontekście rozwoju gminnego, jak również możliwości zastosowania Systemów Informacji Geograficznej dla lokalnych instrumentów planowania, szczególnie formalnego i nieformalnego sposobu wspierania zrównoważonego rozwoju przestrzennego. W wyniku przeprowadzonych badań ankietowych stwierdzono, iż: - planowane środki są zdeterminowane głównie przez oczekiwane bezpośrednie efekty użytkowe; - współpraca między gminami w zakresie GIS jest na Dolnym Śląsku ważnym punktem odniesienia - wskazuje na to dolnośląski system informacji przestrzennej. Systemy branżowe powinny zostać w przyszłości zintegrowane; - trudności powstają na granicy gmina-powiat. Powiaty powinny przyjąć funkcję koordynującą; - brak funduszy na poziomie gmin utrudnia rozwój, jednak ważniejsza jest motywacja decydentów; - brak jest wyobrażeń dotyczących dalszych możliwości zastosowań GIS.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 13 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.