Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem niniejszej pracy była wstępna ocena przydatności bakterii Zymomonas mobilis do fermentacji brzeczek miodowych. Badania skupiły się głównie na procesie odfermentowywania brzeczek miodowych o podwyższonym ekstrakcie (do 34° Bx) i ocenie cech sensorycznych uzyskanych napojów, w porównaniu do miodów uzyskanych w wyniku fermentacji brzeczek miodowych drożdżami Saccharomyces cerevisiae. Otrzymane miody pitne zawierały 9,2-15,3% obj. alkoholu. Stwierdzono, że proces sycenia brzeczki sprzyja fermentacji przez bakterie i pozwala uzyskać większą zawartość alkoholu. Wydajność alkoholu etylowego uzyskana w brzeczkach fermentowanych przez bakterie Z. mobilis wynosiła 80,17-85,73% wydajności teoretycznej dla nastawów syconych i 59,75- 74,03% dla nastawów niesyconych. Wydajności te były większe od uzyskiwanych dla drożdży S. cerevisiae, które wynosiły 65,76-70,82% wydajności teoretycznej. Fermentacja z udziałem Z. mobilis nie zmieniała cech organoleptycznych otrzymanych miodów pitnych, a ich smak i aromat byl bardziej zbliżony do wyjściowego surowca. W ocenie organoleptycznej miody uzyskane w procesie fermentacji bakteriami Z. mobilis uzyskały maksymalnie 17,4 punktów w skali 20-punktowej. Najlepiej oceniony miód pitny uzyskany w wyniku fermentacji drożdżami uzyskał ocenę 16,35 punktów.
W pracy badano wpływ metod utrwalania preparatów z osadowych drożdży winiarskich na stymulację fermentacji moszczu jabłkowego. Osadowe drożdże winiarskie poddano autolizle, otrzymano z nich ciekły autolizat oraz części stałe jako pozostałości po jego odwirowaniu. Z obydwu frakcji otrzymano preparaty, które utrwalono przez liofilizacją, sterylizację i suszenie rozpyłowe. Parametrami, które charakteryzowały preparaty była zawartość w nich azotu, azotu β-aminokwasowego i zawartość suchej masy. Aktywność stymulacyjną preparatów sprawdzano w próbach fermentacyjnych moszczu jabłkowego. Nie zaobserwowano znaczących różnic między szybkością odfermentowania poszczególnych prób moszczu. Sposób utrwalania nie wpływał na szybkość fermentacji. Dodatek autolizatów do nastawów skracał czas fermentacji o ok. 6-7 dni. Wino uzyskane z dodatkiem preparatów z osadowych drożdży winiarskich miało większą zawartość azotu β-aminokwasowego oraz mniejszą zawartość wyższych alkoholi i zostało ocenione jako wino dobrej jakości.
Głównym celem pracy były badania nad doborem najefektywniejszej metody stabilizacji win zawierających zmętnienia dekstranopodobne. Zastosowano kwasową i enzymatyczną hydrolizę oraz klarowanie bentonitem, żelatyną i zolem kwasu krzemowego. Badano również wpływ dodatku fosforanu i siarczanu amonu, autolizatu z drożdży osadowych oraz „Fermaidu K" do nastawów modelowych w celu określenia warunków dogodnych do rozwoju bakterii dekstranotwórczych. Na podstawie badań związanych z uzyskaniem rozwoju bakterii dekstranotwórczych w warunkach modelowych należy stwierdzić, że wzrost i produkcja dekstranu w winie przemysłowym przypuszczalnie była poprzedzona długim okresem adaptacyjnym do warunków, przy czym istotny wpływ na rozwój tych drobnoustrojów miał preparat „ Fermaid K". Natomiast najefektywniejszym sposobem stabilizacji tych napojów okazała się hydroliza dekstranazą w temp. 45°, a następnie klarowanie żelatyną i zolem kwasu krzemowego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.