Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 44

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem pracy była ocena zmienności genetycznej 24 odmian i zaawansowanych linii hodowlanych pszenicy zwyczajnej z zastosowaniem uproszczonej metody PstI AFLP, a także ustalenie ich powiązań z oceną 7 cech plonotwórczych. W wyniku przeprowadzonych analiz DNA z dziesięcioma starterami selekcyjnymi uzyskano 115 prążków DNA, spośród których 47 (41%) było monomorficznych, a 68 polimorficznych. Średnie podobieństwo międzyodmianowe, na podstawie wszystkich markerów, wyniosło 90% i wahało się od 80% do 95%. Analizowane genotypy różniły się najbardziej pod względem masy ziarniaków z kłosa, płodności kłoska oraz zbitości kłosa. W celu ustalenia związku ocen, bazujących na zmienności profilu DNA i cech plonotwórczych, obliczono korelację matryc podobieństwa genetycznego Dice’a i dystansów Euklidesa. Zgodnie z oczekiwaniami współczynnik korelacji Mantela pomiędzy wartościami obu matryc był ujemny i wynosił -0,151 (p = 0,108). Określono ponadto korelacje pomiędzy obecnością lub brakiem poszczególnych markerów PstI AFLP a wartościami poszczególnych cech fenotypowych. Zakres wartości uzyskanych korelacji wynosił od 0,590 do -0,502. Spośród 68 polimorficznych prążków 11 markerów było istotnie skorelowanych z analizowanymi cechami plonotwórczymi. Prezentowane badania świadczą, że generowane losowo markery DNA mogą być skorelowane zarówno negatywnie, jak i pozytywnie z cechami plonotwórczymi. Wskazuje to na konieczność preselekcji markerów DNA przy ocenie dystansu genetycznego w celu podniesienia skuteczności procesu hodowlanego.
In order to examine the effect of the region of origin on genetic conditions of variability of quantitative traits 9 varieties of field bean originating from middle-eastern Europe /Poland, Germany, USSR/ and western Europe /Belgium, Prance, United Kingdom/ were used. The heritability coefficient H, sensu largo, was calculated for 12 traits in the 5 year period of investigations. Varieties with great stability of traits in particular years were selected. These varieties can constitute valuable genetic material for breeding new varieties with stable yield in years. The varieties originating from both the first and the second region did not differ in genetic determination of their variability. The greatest coefficients of heritability were found for plant height and thousand seed weight.
Życica trwała Lolium perenne L. jest trawą wysoce obcopylną. Z faktem tym łączy się jej duża zmienność genetyczna objawiająca się wysokim polimorfizmem enzymatycznym. Polimorfizm enzymatyczny u życicy badano w ostatnich latach bardzo intensywnie włączając wiele układów enzymatycznych takich jak: PGI, GOT, APH, IDH, PGM, MDH, 6-PGD, SKDH, a omijając peroksydazę. Peroksydaza (PX) i dysmutaza ponadtlenkowa (SOD) zostały włączone do badań nad życicą trwałą dopiero w ostatnich latach. Przedstawione w tej pracy wyniki dotyczą zmienności trzech układów enzymatycznych (PX, SOD, EST) w potomstwie pojedynczych roślin życicy trwałej odmiany Solen. Każda grupa roślin zaliczana do potomstwa traktowana była jak osobna populacja. Różnice między populacjami tychże potomstw scharakteryzowano częstościami enzymatycznych fenotypów.
Życica wielokwiatowa jest trawą pastewną, jedną z najczęściej uprawianych traw w Europie, Azji, obu Amerykach, Nowej Zelandii i Japonii. Jest rośliną plenną i smakowitą (dzięki dużej zawartości cukrów), stosowana jako cenna pasza dla bydła w postaci siana i kiszonek. Zmienność genetyczną 30 odmian L. multiflorum z różnych krajów Europy (z Niemiec - 6, Holandii - 7, z Danii - 2, Francji - 4, Hiszpanii - 1 i z Polski - 10), scharakteryzowano pod względem zmienności fosfoglukoizomerazy (PGI). W oparciu o odległości genetyczne obliczone dla częstości genów i fenotypów wykazano połączenia między odmianami za pomocą dendrytu i dendrogramu (UPGMA). Układ powiązań między populacjami wskazuje na regionalne podobieństwa, podkreślając odrębność polskich odmian.
Całkowita produkcja rodzimego paszowego białka roślinnego wynosi 340 tys. ton. Stanowi to łącznie zaledwie 26% krajowego zapotrzebowania. Powstały deficyt wynoszący 960 tys. ton musi być uzupełniony importowaną śrutą sojową, aby możliwe było zapewnienie bezpieczeństwa paszowego dla pogłowia trzody chlewnej oraz drobiu, którego Polska jest największym w Europie eksporterem. W sytuacji tak znacznego uzależnienia od importu tego surowca uruchomiono działania interwencyjne, w ramach których uprawiający rośliny strączkowe mogą liczyć na dotowanie tej produkcji. Celem badań zaprezentowanych w niniejszym artykule była ocena wpływu dopłat UE do produkcji roślin strączkowych realizowanych do 2015 r. na rozwój rynku materiału siewnego oraz produkcji towarowej tych roślin w kraju. W wyniku badań stwierdzono, że dopłaty do produkcji roślin strączkowych uaktywniły segment rynku produkcji i sprzedaży materiału siewnego tych roślin. Przyczyniło się to do stopniowego zwiększania powierzchni zasiewów tych roślin w kraju, a jednocześnie zapewniło korzyści finansowe dla przedsiębiorstw nasiennych. Stwierdzono też, że w 2015 r. pomimo korzystnie kształtującego się dochodu rolniczego uzyskiwanego z produkcji rodzimych roślin strączkowych, to jednak w praktyce nie skłoniło to producentów rolnych do większego zainteresowania się tą uprawą jako produkcją towarową. Zauważono natomiast powszechne wykorzystywanie tego typu upraw jako przedplonu poprawiającego strukturę gleby i jej zasobność w azot. Za przyczynę takiej sytuacji uznano brak w kraju rynku nasion rodzimych roślin białkowych zdolnego zaspokoić wymagania popytowe przemysłu paszowego. Stąd też wynika brak zainteresowania tym surowcem ze strony przemysłu i marginalizację rodzimych źródeł paszowego białka roślinnego na rynku.
Choroba zbóż wywołana przez kompleks wirusów BaYMV/BaMMV rozpowszechniona w Europie Zachodniej, ma również duże znaczenie w Polsce. Obecnie zmapowanych jest 17 genów odporności na kompleks tych wirusów. Uwzględniając rozmieszczenie genów odporności w genomie jęczmienia możliwa jest celowa kumulacja tych genów w nowych odmianach. Celem badań było określenie zmienności allelicznej w loci Hv-eIF4E i Rym11 w materiałach hodowlanych i odmianach jęczmienia ozimego. W wyniku testowania 748 genotypów wykorzystywanych przez polskie firmy hodowli jęczmienia ozimego stwierdzono, że ważny gospodarczo gen rym5 nie jest wykorzystywany w hodowli głównie z uwagi na ograniczenia jego występowania w materiałach wyjściowych, natomiast gen rym4 występuje w formie homozygotycznej w 36% badanych genotypów. Częstotliwość występowania genotypów o układzie alleli zgodnym z linią referencyjną ‘Russia’ (rym11) wynosi 16%. Układ alleli wskazujący na występowanie genu rym11 występował u odmian Bartosz, Carola, Rosita oraz w linii L02611/1. Równoczesne wprowadzenie do odmian efektywnych kombinacji genów odporności, a w szczególności nagromadzenie wybranych alleli rym4/rym5 i ryml/rym11 może zapewnić długoterminową ochronę przeciwko dynamicznie zmieniającej się populacji wirusów.
W związku z wprowadzeniem ustawy o biopaliwach należy spodziewać się w Polsce zwiększenia upraw rzepaku do ok. 1,2 mln ha. Wymaga to przebudowy płodozmianu. Uprawa w przedplonie dla rzepaku roślin strączkowych stworzyłaby sytuację pojawienia się dużych i jednolitych partii nasion, które dostarczane firmom paszowym mogłyby stać się częściowym substytutem śruty sojowej. W pracy rozważono opłacalność uprawy grochu, bobiku i łubinu żółtego w porównaniu z pszenicą ozimą i żytem. Porównano rownież koszty białka w mieszankach paszowych opartych na rodzimych roślinach strączkowych w połączeniu ze śrutą rzepakową do mieszanek na bazie śruty sojowej. Niniejsze opracowanie przedstawia ekonomiczne uzasadnienie dla zwiększenia upraw rodzimych roślin strączkowych w aspekcie rozwijającej się koniunktury dla uprawy rzepaku.
Choroby wirusowe mogą się przyczyniać do istotnego spadku plonu w wybranych latach. W celu oceny obecnego stanu zaawansowania hodowli odpornościowej na wirusy w kraju, określono występowanie genu Sbm1 tolerancji na wirusa odglebowej mozaiki zbóż (SBCMV, soil-borne cereal mosaic virus) oraz genu Bdv2 tolerancji na wirusa żółtej karłowatości jęczmienia (BYDV, barley yellow dwarf virus) w 168 liniach pszenicy ozimej oraz w 21 odmianach pszenicy ozimej. O obecności genu wnioskowano na podstawie analiz markerem Xgwm469. Obecność genu Sbm1 stwierdzono w 4 odmianach pszenicy zwyczajnej (Alcazar, Meteor, Ostka Strzelecka i Nateja) oraz w 13 liniach hodowlanych. Odmiany wrażliwe na SBCMV mają w locus Xgwm469-5D allel „null”. W jednej z linii hodowlanych stwierdzono występowanie allela o wielkości 156 pz o nieznanym efekcie fenotypowym. Genotypy pszenicy scharakteryzowano z wykorzystaniem dostępnych markerów DNA dla genu Bdv2 odporności na wirusa żółtej karłowatości jęczmienia. Do identyfikacji genu Bdv2 pochodzącego od A. intermedium wykorzystano markery Bdv2, SC-gp1 i SCD04. Dla markera SC-gp1 uzyskano produkty amplifikacji, które mogą świadczyć o obecności genu, jednak wyniki te nie zostały potwierdzone drugim markerem (Bdv2). Trzeci z testowanych markerów genu Bdv2 (SCD04) dawał niespecyficzne produkty reakcji przy zastosowanej metodyce.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.