Ograniczanie wyników

Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 49

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Obiektem badań było 9 odmian populacyjnych żyta, 2 rody hodowlane oraz genotypy S1, S2 otrzymane na drodze selekcji w kierunku tolerancji na niedobory azotu w kulturach hydroponicznych. Materiałem wyjściowym do selekcji były 7-dniowe siewki każdej populacji, które umieszczano na 10 dni w pożywce ubogiej w azot (10,506 mg/dm3 i w pożywce kontrolnej — Hoaglanda, zawierającej 168,0 mg N/dm3. Każdą badaną populację żyta reprezentowało 500 siewek. Po selekcji opartej na ich rozwoju w warunkach niedoboru azotu wybierano 35–37% siewek o najwyższych wartościach analizowanych cech. Wysadzano je na poletkach hali wegetacyjnej i rozmnażano parami. Zebrane nasiona stanowiły materiał wyjściowy do następnego cyklu selekcji. Pomiary biometryczne siewek wykorzystano do oceny zmienności selekcjonowanych populacji i skuteczności przeprowadzonej selekcji. Różnice genotypowe określono w oparciu o elektroforezę białek zapasowych metodą SDS-PAGE. Otrzymane wyniki badań wykazały zróżnicowanie badanych genotypów żyta pod względem wysokości siewek i długości ich korzeni. Różnice między cechami siewek wybranych na rodziców a ich potomstwem były istotne już po pierwszym cyklu selekcji. W drugim jej cyklu obserwowano dalsze obniżenie średnich wartości wysokości siewek i długości korzeni oraz zwiększenie liczby korzeni zarodkowych. Wśród 12 badanych genotypów żyta na szczególna uwagę zasługują odmiany Amilo, Arant, Adar, Dańkowskie Złote, Motto i ród SMH 92. Mogą być one wykorzystane jako cenne źródło genów tolerancji. Elektroforetyczna analiza sekalin badanych populacji żyta wykazała różnice między nimi w liczbie wyodrębnionych prążków w poszczególnych frakcjach sekalin. Podobieństwo genetyczne między odmianami a S1 wynosiło 79,3 do 97,4%, między S1 a S2 od 90,3 do 99,6%, i między odmianami a S2 od 81,10 do 91,4%.
Obiektem badań było drugie pokolenie 12 populacji żyta wyselekcjonowanych z polskich odmian populacyjnych i rodów hodowlanych. Selekcję przeprowadzono dwukrotnie w kulturach zarodków in vitro, a wyselekcjonowane pojedynki krzyżowano w pokrewieństwie - parami. Celem pracy bylo określenie możliwości ich wykorzystania jako materiału wyjściowego do hodowli nowych odmian żyta. Na podstawie oceny wartości badanych populacji żyta w stosunku do odmian rodzicielskich stwierdzono, że większość z nich charakteryzuje się w warunkach niedoboru azotu zbliżonymi lub wyższymi od nich wartościami badanych cech struktury plonu, odpowiednio wysokim plonem ziarna z wazonu i bardzo dobrą jego jakością technologiczną. Na szczególną uwagę zasługują populacje wyselekcjonowane z odmian: Motto, Wibro, Warko i Dańkowskie Nowe.
Celem badań było określenie różnic między genotypami roślin mieszańców F₂ tolerancyjnych i nietolerancyjnych na niedobory N i K w podłożu, pochodzących z potomstw dwóch kombinacji krzyżowań linii wsobnych różniących się omawianą właściwością (153/79-1-5 x Ot 1-3; Ot 0-6 x Ot 1-3). Badania przeprowadzono na 100 losowo wybranych ziarniakach każdego mieszańca. Różnice genotypowe otrzymanych dwóch grup siewek określono w oparciu o test BSA (bulked segregant analysis). W wyniku amplifikacji ISSR-PCR obserwowano od 2 do 14 produktów, produktów długości od ~230 do ~1600 pz. Spośród 30 analizowanych starterów, sześć pozwoliło zróżnicować genotypy tolerancyjne i nietolerancyjne na niedobory azotu i potasu w podłożu. Specyficznymi, spośród obserwowanych i zarazem różnicującymi genotypy żyta tolerancyjne od nietolerancyjnych, okazały się produkty długości: ~550, ~940, ~ 1164 i ~1420 pz.
Ustalono możliwości otrzymania mieszańców międzygatunkowych lilii przy zastosowaniu trzech metod zapylenia - tradycyjnego, polegającego na przeniesieniu pyłku z rośliny ojcowskiej na roślinę mateczną oraz dwóch prowadzących do ograniczenia barier krzyżowalności - skrócenia słupka i wycięcia szyjki słupka. Krzyżowania prowadzono między odmianami lilii z grupy Mieszańców Azjatyckich (‘Apeldoorn’, ‘Connecticut King’, ’Dreamland’, ‘Gran Paradiso’, ‘Miss Alice’, ‘Montreux’ ‘Prima’, ‘Roma’) i z grupy Mieszańców Longiflorum (L. longiflorum ‘Snow Queen’, L. longiflorum, L. ×formolongi w latach 1999-2001 w szklarni i na poletkach hali wegetacyjnej AR w Szczecinie. W wyniku przeprowadzonych krzyżowań otrzymano 69 nasion mieszańcowych z wyraźnie widocznym zarodkiem. W większości przypadków były to nasiona pochodzące z zapyleń połączonych z przycinaniem słupka. Próby kiełkowania prowadzono na pożywce MS (Murashige i Skoog 1962) z dodatkiem kazeiny hydrolizowanej (60 g‧dm⁻³ i 200 mg‧dm⁻³), w fitotronie o temperaturze 25°C i natężeniu napromieniowania kwantowego 40 µmol‧m⁻²‧s⁻¹. Spośród 69 nasion mieszańcowych skiełkowało zaledwie jedno, otrzymane ze skrzyżowania ‘Connecticut King’ ×L. longiflorum.
Obiektem badań były mieszańce międzygrupowe lilii Mieszańce Orientalne, Mieszańce Longiflorum, Mieszańce Trąbkowe i Mieszańce Azjatyckie. Określono skuteczność krzyżowania różnych gatunków lilii przy zastosowaniu dwóch różnych sposobów zapyleń oraz wspomagania kiełkowania otrzymanych zarodków w kulturach in vitro. Do udanych krzyżowań zaliczono ‘Montreux’ x ‘Rosato’, ‘Montreux’ x ‘Miami’, ‘Berlin’ x ‘Connecticut King’. L. regale x ‘Apeldoorn’ i ‘Miss Alice’ x ‘La Reve’. Pięć pierwszych mieszańców zawiązało po jednym nasionku. Z krzyżowań między L. regale x ‘Apeldoorn’ i ‘Miss Alice’ x ‘La Reve’ L. regale x ‘Apeldoorn’ i ‘Miss Alice’ x ‘La Reve’ otrzymano po 3 nasiona, między L. regale x ‘Miss Alice’- 2 nasiona, a ze skrzyżowania odmian L. regale x ‘Apeldoorn’ i ‘Miss Alice’ x ‘La Reve’- 5 nasion. W sumie z 452 krzyżowań udało się otrzymać 16 nasion z wykształconymi zarodkami. Wszystkie odznaczały się słabą żywotnością. W kulturach in vitro zainicjowano do wzrostu tylko jedno z zawiązanych nasion ‘Berlin’ x ‘Connecticut King’.
The aim of the study was to induce somaclonal variability in the callus culture of L. hirsutum f. typicum and L. chilense and to characterize them in respect to tolerance to salinity. Callus was initiated on the cotyledon fragments grown on the medium supplemented with NAA and BAP. The tolerance of callus to salt was tested on MS media containing NaCl in concentration 25, 50, 75, 100, 200 mM. Callus tolerant to 100 mM NaCl was next regenerated by ten weeks on the media with different doses of growth regulators. After this time genetic differences between selected fragments and control (MS medium containing no growth regulators) were determining using ISSR-PCR method. The results show that NaCl concentration significantly affects the regeneration of callus in L. hirsutum f. typicum and L. chilense. The dose 200 mM NaCl of the medium results, in both species, in callus dying. Comparing the genetic similarity of examined callus samples with the control ones in both species, it may be stated that the differences in their response to NaCl and applied growth regulators were generally in the range 2–30%.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.