Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 55

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Kukurydzę uprawiano w latach 2003-2007 w monokulturze w gospodarstwie zlokalizowanym w Nowej Wsi Królewskiej (52°26’ N; 17°57’ E). Dwuczynnikowe doświadczenie założono na glebie lekko kwaśnej, średnio zasobnej w przyswajalny fosfor. Czynnikami doświadczalnymi były: 1) formulacja chemiczna nawozu (superfosfat prosty – SSP, superfosfat potrójny – TSP, częściowo rozłożony fosforyt – PAPR oraz kontrola – bez P), 2) dawka azotu (80 i 140 kg N·ha⁻¹). Plonotwórcze działanie TSP i PAPR (w dawce 26,4 kg P·ha⁻¹) niezależnie od poziomu nawożenia azotem było takie samo. Średnie efektywności agronomiczne fosforu (EA-P) dla TSP wynosiły 13,2 i 19,1 kg·kg⁻¹ (odpowiednio dla 80 i 140 kg N·ha⁻¹), a dla PAPR 14,4 i 17,8 kg·kg⁻¹. Częściowo rozłożony fosforyt może być więc alternatywnym źródłem fosforu dla kukurydzy uprawianej na ziarno. Wpływ siarki z SSP na plon kukurydzy był większy po zastosowaniu mniejszej dawki azotu. Brak fosforu w dawce nawozowej (kontrola bez P) wiązał się z obniżeniem plonu ziarna w zakresie 9-15%. Brak nawożenia fosforem skutkował mniejszą liczbą ziarniaków w kolbie i mniejszą masą 1000 ziarniaków.
W pracy wykorzystano gleby przez dwadzieścia lat nawożone mineralnie (NPK), w których fosfor stosowano w dawkach wynoszących 11 kg P·ha⁻¹ oraz gnojowicą (GN) w ilości 25 m³·ha⁻¹. Każdą z gleb inkubowano w stałej temperaturze przez 224 dni z dodatkiem fosforu mineralnego (w formie KH₂PO₄, w daw­ce 50 µg·g⁻¹ gleby) oraz bez fosforu (kontrola). Analizie poddano gleby w 0, 28 i 224 dniu inkubacji. W glebach nawożonych w przeszłości gnojowicą zanotowano trend do zwiększania się ilości fosforu w połączeniach z wapniem (P-Ca), kosztem frakcji P-Al. Frakcja fosforu rozpuszczalnego w glebie (P-lab.) stanowiła od 0,9 do 2,5% fosforu mineralnego. W okresie inkubacji największemu zróżnicowa­niu podlegały frakcje fosforu P-Al oraz wodnorozpuszczalnego (P-lab.). W glebie nawożonej w przeszłości gnojowicą (GN), dodany fosfor mineralny stymulował mineralizację fosforu organicznego do 28 dnia inkubacji, lecz po zakończeniu eksperymentu nastąpiła immobilizacja fosforu mineralnego. W systemie nawożenia opartym o nawozy mineralne (NPK) dynamika przemian świeżo wprowadzo­nych fosforanów była mniejsza. Uwalniany w czasie inkubacji fosfor mineralny akumulował się w puli fosforu związanego z glinem (P-Al) oraz w formach wo- dnorozpuszczalnych (P-lab.), określanych mianem najlepiej przyswajalnych przez rośliny. Bieżące nawożenie fosforem wymaga uwzględnienia systemu nawo żenią
W badaniach prowadzonych na glebie ubogiej w miedź, określono wpływ dolistnego nawożenia miedzią na plon i jakość ziarna pszenicy ozimej. Nawożenie wykonano w formie siarczanu miedzi (CuSO₄·5 H₂O) oraz w formie wodorotlenku miedzi (Cu(OH)₂), w dawkach wynoszących odpowiednio 0,50 i 0,25 kg·ha⁻¹ Nawozy stosowano: (i) w fazie krzewienia (EC 25), (ii) na początku strzelania w źdźbło (EC 31) oraz (iii) w obu terminach (EC 25 i EC 31). Nawożenie miedzią zwiększało plon ziarna pszenicy ozimej w każdym roku badań. W porównaniu z siarczanem miedzi, większe działanie plonotwórcze wykazał wodorotlenek miedzi, a uzyskane zwyżki plonów związane były z gęstością łanu oraz większą liczbą ziarniaków w kłosie. Termin wykonania oprysku nie różnicował plonu ziarna pszenicy, lecz w przypadku siarczanu miedzi największe efekty plonotwórcze uzyskano po dwukrotnej aplikacji nawozu. Największą zawartość glutenu w ziarnie uzyskano, gdy dokarmianie miedzią wykonano w fazie pierwszego kolanka (EC 31), w formie wodorotlenku miedzi.
The aim of the paper was to evaluate the efficiency of nitrogen from ammonium saltpeter as related to the formulation of phosphorus fertilizer under maize grain cropping. Maize was grown in monoculture throughout the consecutive years 2003-2007. A two factorial field experiment was established at a farm located in Nowa Wieś Królewska (52°26’ N; 17°57’ E) on a slightly acidic soil, moderately rich in phosphorus. Experimental factors were as follows: (i) chemical formulation of the fertilizer, (partially acidulated phosphate rock – PAPR, simple superphosphate – SSP and triple superphosphate – TSP), (ii) nitrogen rate: 80 and 140 kg N·ha⁻¹; a phosphorus unfertilized treatment was also considered. The type of phosphorus fertilizer did not differentiate nitrogen uptake, but the lack of phosphorus at the applied rate has induced a decrease in nitrogen accumulation in the aboveground biomass, on average by 8%. Phosphorus fertilization at the rate 26.4 kg P·ha⁻¹ was the main determinant of nitrogen uptake by the kernels. Nitrogen recovery (R) from the fertilizers as well as its agronomical (AE) and physiological (PE) efficiency were significantly lower in treatments where phosphorus was not applied. Furthermore, it was found a positive effect of sulphur from simple superphosphate on the AE after the application of 80 kg N·ha⁻¹. The R values did not depend on the chemical formulation of phosphorus in the fertilizer and amounted on average to 74 and 59% for the rates 80 and 140 kg N·ha⁻¹, respectively, whereas for the treatment without P, these values varied within the range 46-54%.
Pszenicę ozimą nawożono dolistnie miedzią w formie wodorotlenku i siarczanu miedzi. Nawożenie wykonano w fazie krzewienia (EC 25), na początku strzelania w źdźbło (EC 31) oraz w obu terminach (EC 25 i EC 31). Całkowitą zawartość azotu w materiale roślinnym oznaczono metodą Kjeldahla w okresie kwitnienia (EC 65) oraz w fazie dojrzałości pełnej (EC 91). Nawożenie miedzią zwiększało efektywność agronomiczną i fizjologiczną azotu z saletry amonowej. Wykorzystanie azotu z nawozów było największe w warunkach stosowania wodorotlenku miedzi. Na obiektach nawożonych miedzią rośliny intensywniej przemieszczały azot z liści i słomy do ziarniaków. W wariantach z wodorotlenkiem miedzi mobilność azotu w roślinie była większa niż po zastosowaniu siarczanu miedzi. Dolistne nawożenie miedzią wykonane w okresie krzewienia i na początku strzelania w źdźbło w formie wodorotlenku i siarczanu miedzi prowadziło do zwiększenia efektywności nawożenia azotem. Rośliny nawożone miedzią sprawniej przemieszczały azot z organów wegetatywnych do ziarniaków, przy czym intensywność tego procesu była większa w warunkach stosowania wodorotlenku miedzi.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.