Zapóźnienie gospodarcze wsi spowodowane jest między innymi niskim poziomem kapitału ludzkiego. Tylko 40% rolników prowadzących gospodarstwa rolne legitymuje się jakimkolwiek przygotowaniem zawodowym. Poziom wykształcenia mieszkańców wsi, w porównaniu z miastem, jest dalece niekorzystny. Ogranicza to możliwości korzystania z pomocy przedakcesyjnej, a tym samym spowalniane są procesy transformacji.
Kapitał ludzki jest strategicznym celem polityki społecznej, globalnej, regionalnej i lokalnej. Tworzenie kapitału ludzkiego o najwyższej jakości jest zadaniem społeczeństwa, które poprzez politykę społeczną uruchamia mechanizmy mające zapewnić realizację tego celu. Inwestycje w kapitał ludzki są niezbędne ze względu na bieżące i strategiczne cele rozwoju, który powinien harmonijnie uwzględniać aspekty ekonomiczne i społeczne, tj. realizować się w formie rozwoju zrównoważonego. Potrzeby edukacyjne i warunki ich realizacji są zróżnicowane społecznie i dlatego niezbędne są działania wyrównawcze, w celu maksymalnego wykorzystania potencjalnych możliwości młodzieży. Stąd też potrzeby edukacyjne całego społeczeństwa należy traktować jako trwały element strategii rozwoju społeczno-ekonomicznego.
Analizując kierunki zmian w polityce strukturalnej wobec obszarów wiejskich należy stwierdzić, że wsparcie dla rolnictwa zaczyna przybierać coraz bardziej zintegrowaną formę. Oferta instrumentów staje się szersza i bardziej przejrzysta, lepiej dostosowana do obecnych warunków i potrzeb rolnictwa w poszczególnych krajach Unii Europejskiej.