Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 32

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Suszenie rozpyłowe jest techniką, która w znaczący sposób zmieniła się od czasów jej pierwszych pionierskich zastosowań w przemyśle spożywczym. W artykule scharakteryzowano podstawowe parametry warunkujące przebieg procesu i przedstawiono zagadnienia związane z suszeniem trzech grup produktów: napojów typu instant, produktów pochodzenia mikrobiologicznego oraz soków owocowych. Omówiono również aktualne i najnowsze kierunki rozwoju tego procesu.
Inaktywacja enzymów wywołana procesem suszenia oraz próby opisu jej przyczyn i mechanizmów są przedmiotem wielu publikacji naukowych. W niniejszym artykule przedstawiono analizę najważniejszych przyczyn inaktywacji oraz podano przykłady badań obrazujących opisane mechanizmy. Do przyczyn tych zaliczono: działanie podwyższonej temperatury, niekorzystny wpływ ubytku wody z układu, niekorzystny wpływ adsorpcji białek na powierzchni międzyfazowej oraz uszkodzenia mechaniczne. Opisano również, oraz zilustrowano przykładami, metody i mechanizmy stabilizacji aktywności enzymów w czasie suszenia rozpyłowego, takie jak: zastępowanie wody, stan szklisty oraz adsorpcja międzyfazowa.
W pracy przedstawiono wpływ temperatury oraz rodzaju opakowania na zmiany aktywności sacharolitycznej drożdży Saccharomyces cerevisiae suszonych subli­macyjnie w czasie przechowywania. Drożdże po uprzednim wymieszaniu z maltodekstry- ną (dodatek 8%), stosowaną jako substancja ochronna, zamrażano w temperaturze -30°C i suszono w temperaturze 40°C przy ciśnieniu 0,63 mbar przez 20 godz. Suszone próbki przechowywano w temperaturze -18, 4 i 25°C w opakowaniach o różnej barierowości. Stwierdzono, że aby utrzymać aktywność sacharolityczną drożdży suszonych po 12 ty­godniach przechowywania na poziomie co najmniej 80% aktywności po suszeniu, należy przechowywać je w temperaturze 4°C w opakowaniu o wysokiej barierowości względem tlenu i wody (PETmet/PE) lub w temperaturze -18°C w dowolnym opakowaniu. Aby za­pewnić utrzymanie ponad 90% aktywności konieczne jest przechowywanie w wysoce ba­rierowych opakowaniach (PETmet/PE lub PET/AL/PE) w temperaturze -18°C.
Celem pracy było zbadanie wpływu rodzaju oraz stężenia substancji ochronnych (glicerol, sacharoza, fruktoza, maltodekstryna) na aktywność sacharolityczną drożdży piekarskich Saccharomyces cerevisiae w czasie suszenia sublimacyjnego oraz przechowywania. Materiał zamrażano w temperaturze -30°C i suszono w temperaturze 40°C przy ciśnieniu 0,63 mbar przez 20 godzin. Stwierdzono pozytywny wpływ dodatku 4% glicerolu, 8% fruktozy oraz 4 i 8% maltodekstryny na zachowanie aktywności sacharolitycznej drożdży po suszeniu. Najlepszymi właściwościami ochronnymi w czasie suszenia i przechowywania charakteryzowała się 8% maltodekstryna.
W artykule przedstawiono wyniki badań związane z otrzymywaniem miodu w proszku metodą suszenia rozpyłowego, uzyskane w przeciągu kilku ostatnich lat w Katedrze Inżynierii Żywności i Organizacji Produkcji SGGW w Warszawie. Ponieważ suszenie miodu wymaga starannego doboru użytych składników pomocniczych, w badaniach określano przydatność różnych nośników suszarniczych, a także skupiano się na możliwościach otrzymania proszków miodowych zgodnych z aktualnym trendem - mowa o tzw. czystej etykiecie. Stwierdzono, że możliwa jest poprawa przebiegu procesu suszenia w wyniku enzymatycznej lub membranowej obróbki wstępnej miodu. Jednakże najbardziej obiecujące wyniki otrzymano wskutek zastosowania do procesu suszenia powietrza o obniżonej wilgotności, a także zastępowania tradycyjnych nośników mlekiem w proszku lub dodatkiem o właściwościach prebiotycznych.
7
63%
The aim of work was to characterise the physical and chemical properties of spray dried honey preparations and the changes in these properties during storage. Spray drying was performed at inlet air temperature 160 and 200°C, atomising disk speed 32 000 and 38 000 rpm, with the use of two types of carriers: dextrin and maltodextrin. The resulting powders had the desirable physical properties: low water content and activity, complete solubility and low cohesiveness. The powders produced with the use of dextrin had higher hygroscopicity and poorer solubility, they were also characterised by the highest water absorption during storage. Powders obtained with the use of reduced atomisation speed were the most stable in terms of water absorption and the changes of hygroscopicity during storage. Solubility of all powders was stable during storage.
Przedstawiono charakterystykę mikroorganizmów i produktów syntezy mikrobiologicznej (jako obiektów suszenia) oraz podstawowe przyczyny degradacji tych materiałów w czasie odwadniania. Zaprezentowano najczęściej stosowane metody suszenia, pozwalające na zachowanie aktywności biologicznej duktów: suszenie rozpyłowe, fluidyzacyjne i sublimacyjne. Wyodrębniono również suszenie na nośnikach, charakterystyczne dla grupy materiałów biotechnologicznych. Opisano także nowe, pozostające w e prób laboratoryjnych, niekonwencjonalne sposoby suszenia.
Zaprezentowano wyniki doświadczeń mających na celu określenie wpływu temperatury wlotowej i wylotowej powietrza na przebieg suszenia rozpyłowego i stopień inaktywacji α-amylazy w czasie procesu. Względna aktywność enzymu suszonego w stosunku do enzymu płynnego była wyższa po zastosowaniu wyższej temperatury suszenia i zwiększeniu szybkości odparowania. Wzrost temperatury powietrza powodował skrócenie czasu suszenia, zmniejszenie zawartości wody w suszu oraz zwiększenie strat ciepła w czasie procesu.
Suszeniu rozpyłowemu poddawano, z zastosowaniem maltodekstryny DE15 jako nośnika, preparat pektynometyloesterazy (PME) pochodzącej z Aspergillus aculeatus. Stosowano temperaturę powietrza wlotowego 160, 180 i 200°C oraz prędkość obrotową dysku 34 000, 35 000 i 36 000 obr./min. Po suszeniu oznaczano aktywność enzymu oraz właściwości fi zyczne proszków: zawartość wody, rozkład wielkości cząstek, gęstość nasypową luźną i utrzęsioną, rozpuszczalność i higroskopijność. Stwierdzono, że suszenie rozpyłowe jest dobrą metodą utrwalania preparatu PME, ponieważ względna aktywność enzymu po suszeniu wynosiła od 67,8 do 81,0%. Otrzymane proszki miały dobrą rozpuszczalność oraz sypkość, a parametry fi zyczne preparatów uzależnione były od parametrów suszenia. Po przechowywaniu przez 12 tygodni proszki odznaczały się wysoką aktywnością względną PME.
W pracy badawczej zaprezentowanej w artykule suszono rozpyłowo (temperatura powietrza wlotowego 180°C, szybkość zasila­nia surowcem 0,9 cm3/s) wodne roztwory miodu z maltodekstryną oraz roztwory modelowe - mieszaniny glukozy i fruktozy z maltodekstryną o stężeniach 20, 30 i 40% s.s. Zawartość wody w otrzymanych proszkach wynosiła od 1,1 ± 0,1 do 3,7 ± 0,1 %. Zauważono utrzymywanie się stałej zawartości wody w proszkach otrzymanych z roztworów miodu niezależnie od ich stężenia. W proszkach otrzymanych z roztworów modelowych wraz ze wzrostem stężenia roztworu wyjściowego zawartość wody rosła, co było skorelowane z zaobserwowanym mikroskopowo wzrostem wielkości otrzymanych cząstek proszku. Stwierdzono, że zawarte w miodzie cukry proste nie są substancjami decydującymi o przebiegu suszenia i właściwościach proszku. Na podstawie wielkości współczynników Hausnera i Carra stwierdzono, że proszki charakteryzowały się średnią lub dobrą sypkością.
Zbadano wpływ suszenia rozpyłowego na degradację aktywności preparatu α-amylazy, a w szczególności wpływu dodatków ochronnych: glicerolu, sorbitolu i sacharozy. Preparat suszono w temperaturze powietrza wlotowego 160 i 220°C przy strumieniu zasilania surowcem 0,4 i 1,3 cm3·s-1. Suszenie rozpyłowe wpłynęło na zmniejszenie aktywności enzymu, co było spowodowane wpływem temperatury oraz intensywnego usuwania wody w czasie odparowania. Największą degradację zaobserwowano przy zastosowaniu temperatury powietrza wlotowego 160°C i strumienia surowca 0,4 cm3·s-1. Parametry te wybrano do kolejnego etapu badań, aby ewentualny efekt ochronny substancji dodatkowych był możliwie najlepiej widoczny. Każdą z trzech substancji ochronnych zastosowano w dwóch stężeniach, obliczonych tak, aby otrzymać taką samą ilość gryp hydroksylowych pochodzących z różnych źródeł. Dodatki stabilizujące zastosowane w niższym stężeniu wpływały na zwiększenie aktywności amylazy po procesie, bądź pozostawały bez znaczącego wpływu, jak w przypadku sacharozy. Sacharoza w ilościach zastosowanych w eksperymentach miała negatywny wpływ na aktywność badanego enzymu. Zastosowanie wyższego stężenia dodatku powodowało we wszystkich przypadkach obniżenie aktywności preparatu α-amylazy. Nie zaobserwowano korelacji między ilością grup hydroksylowych a otrzymaną aktywnością względną enzymu po suszeniu.
W artykule porównano wpływ mieszanek stabilizujących na przebieg procesu rekrystalizacji w sorbetach truskawkowych bezpośrednio po przygotowaniu oraz po miesiącu przechowywania w temp. -18°C. Do badań wykorzystano zdjęcia kryształów lodu wykonane za pomocą mikroskopu i kamery Nikon przystosowanych do pracy w ujemnej temperaturze. Następnie zdjęcia przeanalizowano stosując program NIS Elements D i określono wymiary średnic powstałych kryształów lodu. W badaniu jako dodatki stabilizujące zastosowano preparaty żelatyny wieprzowej, gumy guar, gumy ksantanowej, mączki chleba świętojańskiego, kappa-karagenu oraz alkoholu, naturalne białko ochronne AFP i przemysłową mieszankę stabilizatorów oznaczaną jako CRE. Stwierdzono, że dodatek AFP (w połączeniu z żelatyną i gumą guar) oraz mieszanka CRE najskuteczniej hamowały proces rekrystalizacji, a kryształy lodu po miesiącu przechowywania nie były większe niż 15 µm.
W pracy zbadano, w jaki sposób dodatek kappa karagenu i jego hydrolizatów może modyfikować przebieg procesu zamrażania modelowych roztworów sacharozy o stężeniu 30 i 40%. Roztwory sacharozy bez dodatku i z dodatkiem substancji ochronnych zamrażano w temperaturze –20°C za pomocą kriostatu, do założonej średniej końcowej temperatury roztworu –15°C. Dodatek hydrolizatów kappa karagenu miał wpływ na przebieg poszczególnych faz procesu zamrażania i podwyższenie temperatury krioskopowej badanych roztworów o 0,2÷0,3°C. Skróceniu uległa faza przemiany fazowej, a wydłużeniu czas domrażania, zarówno dla roztworów 30-, jak i 40-procentowych, przy czym całkowity czas zamrażania w odniesieniu do roztworu sacharozy bez dodatków był krótszy.
The aim of this study was to investigate the possibility of honey spray drying with addition of maltodextrin and gum Arabic as drying agents. The influence of the concentration of the solution subjected to drying, the type and content of the drying agents upon the physical properties of obtained powders was examined. An attempt was undertaken to obtain powder with a honey content of more than 50% d.b. Spray drying of multifloral honey with the addition of maltodextrin and gum Arabic was carried out at inlet air temperature of 180°C, feed rate of 1 mL/s and rotational speed of a disc atomizer of 39,000 rpm. The properties of obtained powders were quantified in terms of moisture content, bulk density, Hausner ratio, apparent density, hygroscopicity and wettability. Using gum Arabic it was possible to obtain a product with a higher content of honey (67% solids) than in the case of maltodextrin (50% d.b.). However, the powders obtained with gum Arabic were characterised by worse physical properties: higher hygroscopicity and cohesion, and longer wetting time.
Proszek miodowy otrzymany poprzez suszenie metodą rozpyłową z dodatkiem maltodekstryny przechowywano przez 9 tygodni w różnych warunkach (temperatura/ /wilgotność względna: 4°C/40–45%, 25°C/40–50%, 38°C/80%). Bezpośrednio po suszeniu oraz po 1, 5 i 9 tygodniach przechowywania analizowano morfologię (mikroskop skaningowy) i wielkość cząstek (analiza obrazu) oraz oznaczano zawartość i aktywność wody. Stwierdzono, że najkorzystniejsze warunki przechowywania, które pozwoliły na zachowanie formy sypkiego proszku o nieznacznie zmienionej morfologii cząstek oraz stałej zawartości i aktywności wody przez cały okres przechowywania to 4°C/40–45%. Proszek przechowywany w temperaturze 25°C charakteryzował się stabilnymi wartościami zawartości i aktywności wody, jak również tylko nieznacznie zmienioną morfologią, ale tylko do 5. tygodnia przechowywania, po dłuższym przechowywaniu nastąpiły znaczne zmiany morfologii (tworzenie skupisk) oraz obserwowano zbrylanie proszku na skutek wzrostu zawartości i aktywności wody. Proszek przechowywany w temperaturze 38°C już po tygodniu całkowicie zbrylił się, tworząc twardą strukturę upłynniającą się w czasie dalszego przechowywania.
19
51%
Celem pracy było określenie wyróżników tekstury wybranych miksów tłuszczowych za pomocą testów penetracji z próbnikami stożkowym i cylindrycznym oraz w teście smarowności. Pomiary wykonano w kontrolowanych warunkach temperatury w 4 i 20°C. Miksy tłuszczowe zawierały od 62 do 70% tłuszczu ogółem, w tym tłuszcz mleczny stanowił w produkcie od 10 do 52%. Wśród badanych próbek najmniejszą twardością charakteryzowały się miksy, w których w fazie tłuszczowej przeważał tłuszcz mleczny w stosunku do dodanego tłuszczu roślinnego. Duża twardość miksów o zawartości tłuszczu roślinnego powyżej 45% mogła wynikać m.in. z zawartości nasyconych wyższych kwasów tłuszczowych w produkcie. Zastosowanie testu penetracji z wykorzystaniem końcówki stożkowej wpłynęło na większą powtarzalność pomiarów, co ułatwiło interpretację i ocenę tekstury badanych miksów w porównaniu do końcówki cylindrycznej. Smarowność miksów pogarszała się wraz ze wzrostem ich twardości.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.