Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 46

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 2014-2015 w Stacji Doświadczalnej ZUT w Szczecinie, w Lipniku (53°20′35″N 14°58′10″E) przeprowadzono badania mające na celu ocenę wpływu grzybów mikoryzowych na wybrane właściwości gleby oraz zawartość makro-i mikroelementów w glebie lekkiej użytkowanej ogrodniczo. Mikoryzacja wykonana została grzybnią ektomikoryzową, symbiotyczną dla roślin z rodziny oliwkowatych. Izolat pochodził z naturalnych siedlisk w Chorwacji. Zawierał symbiotyczne grzyby mikoryzowe (Glomus spp, Gigaspora spp, Pochonia spp, Lecanicillum spp), oraz bakterie korzeniowe (Bacillus spp). Gleba, na której przeprowadzono doświadczenie należy do gleb rdzawych typowych (Systematyka Gleb Polski 2011), według IUSS Working Group WRB (2015) klasyfikowana jest jako gleba brunatna wyługowana (Haplic Cambisol). Eksperyment został założony w układzie bloków losowych w 5 powtórzeniach (jeden krzak – jedno powtórzenie) z czterema odmianami krzewów rokitnika (Hippophaë rhamnoides L.). Doświadczenie obejmowało dwa czynniki: I – mikoryza: O – obiekty kontrolne, bez mikoryzy; M – obiekty z mikoryzą, II – cztery odmiany rokitnika: ‘Ascola’, ‘Habego’, ‘Hergo’ i ‘Leikora’. W pobranych z każdego poletka doświadczalnego (poletka mikoryzowane i nie mikoryzowane) próbkach gleby badano: pH, zawartość Corg., materii organicznej, makro- i mikroelementów. Gleba mikoryzowana charakteryzowała się większą zawartością Corg., materii organicznej oraz N, P, Mg, Ca i Zn. Odmiany w mniejszym stopniu niż mikoryza różnicowały wartości badanych cech. Na podstawie przeprowadzonych badań nie można jednoznacznie określić czy zmiany zachodzące w glebie pod wpływem mikoryzy mają charakter stały, dlatego konieczna jest kontynuacja badań.
Badania polowe prowadzono w latach 2003 - 2005 w Rolniczej Stacji Doświadczalnej w Lipniku k/Stargardu Szczecińskiego, na glebie lekkiej. Celem badań było określenie wpływu nawadniania podkoronowego oraz nawożenia mineralnego na zawartość chlorofilu całkowitego i karotenoidów w liściach wiśni, brzoskwini i śliwy. Nawadnianie zastosowano w postaci systemu podkoronowego, w którym woda rozprowadzana była za pomocą minizraszaczy typu Hadar, gdy potencjał wodny gleby obniżył się poniżej -0,01 MPa. Nawozy azotowe stosowano wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji, natomiast fosforowe i potasowe jesienią zgodnie z zaleceniami agrotechnicznymi. Wszystkie doświadczenia były założone metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot), w siedmiu powtórzeniach w doświadczeniu z wiśnią, pięciu z brzoskwinią i czterech powtórzeniach w doświadczeniu ze śliwą. Wszystkie doświadczenia były przeprowadzone na drzewach 4, 5 i 6-letnich. Drzewa sadzono w rozstawie: wiśnia - 4 x 2 m, brzoskwinia - 3,5 x 3 m, śliwa - 4,5 x 4 m. Na hektarze znajdowało się 1250 szt. drzew wiśni, 952,4 szt. drzew brzoskwini oraz 555,5 szt. drzew śliwy. Między drzewami utrzymywano murawę, a w rzędach drzew - ugór herbicydowy. Materiał roślinny do badań laboratoryjnych pobierano w każdym roku w trzech terminach: w okresie wegetacji w czasie zawiązywania owoców (1 termin), zbiorów (2 termin), oraz miesiąc po zbiorach (3 termin). Badania wykazały, że liście drzew nawadnianych wszystkich badanych gatunków drzew pestkowych miały niższą zawartość chlorofilu całkowitego i karotenoidów w porównaniu do liści pobranych z drzew nie nawadnianych. Z kolei liście drzew nawożonych zawierały wyraźnie więcej barwników asymilacyjnych.
W pracy przedstawiono wyniki dotyczące wpływu nawadniania podkoronowego i nawożenia mineralnego na odczyn gleby i zawartość wybranych makro-składników. Oba zastosowane zabiegi agrotechniczne różnicowały zawartość składników mineralnych w glebie, przyczyniając się do zmiany żyzności gleby. Zastosowane nawadnianie umożliwiało przemieszczanie się składników mineralnych w profilu glebowym, wysokie nawożenie mineralne zwiększało ich koncentrację w badanych warstwach gleby. Zarówno nawadnianie, jak i nawożenie wpływało na zmiany pH w KCL oraz zawartość mineralnych form azotu w obu warstwach gleby.
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2003-2005 w Stacji Doświadczalnej Lipnik k/Stargardu Szczecińskiego, gdzie zostały założone trzy dwuczynnikowe doświadczenia. Przeprowadzono je na glebie lekko kwaśnej brunatnej wyługowanej o uziarnieniu piasku gliniastego lekkiego przechodzącego na głębokości 50-100 cm w piasek gliniasty mocny (wg. PTG 1974). Gleba ta zaliczana jest do IVb klasy bonitacyjnej, kompleksu żytniego dobrego, a pod względem uprawy do gleb lekkich o małej retencji wody użytecznej. W każdym z doświadczeń oceniano: wpływ nawadniania i zróżnicowanego nawożenia mineralnego na zmiany gęstości objętościowej i zapasy wody glebowej. Wszystkie doświadczenia były za-łożone metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot), w siedmiu powtórzeniach w doświadczeniu z wiśnią, pięciu z brzoskwinią i czterech powtórzeniach w doświadczeniu ze śliwą. Przeprowadzone były na drzewach w czwartym roku po posadzeniu, wchodzących w trzeci rok owocowania. Między drzewami utrzymywano murawę, a w rzędach drzew - ugór herbicydowy. Czynnikiem I rzędu było nawadnianie podkoronowe (minizraszanie): O-kontrola (bez nawadniania); W-obiekty nawadniane, gdy potencjał wodny gleby obniżył się poniżej 0,01 MPa. Do nawadniania zastosowano system podkoronowy, w którym woda rozprowadzana była za pomocą minizraszaczy typu Hadar o zasięgu zraszania dla wiśni r-1m, brzoskwini r-1,5m oraz śliwy r-2m. Wielkość dawek wody pod drzewa pestkowe w poszczególnych okresach wegetacji wahała się od 21,7 do 61,3 mm w zależności od sumy miesięcznych opadów atmosferycznych w poszczególnych latach badań (tab.1). Czynnikiem II rzędu było nawożenie mineralne. W uprawie wiśni i śliwy zastosowano następujące dawki nawozów: 0 NPK - kontrola (bez nawożenia), 1 NPK - 130 kg NPK•ha-1 (40+30+60), 2 NPK - 260 kg NPK•ha-1 (80+60+120); natomiast w uprawie brzoskwini: 0 NPK - kontrola (bez nawożenia), 1 NPK - 150 kg NPK•ha-1 (40+50+60), 2 NPK- 300 kg NPK•ha-1 (80+100+120). Nawozy azotowe stosowano wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji, natomiast fosforowe i potasowe jesienią zgodnie z zaleceniami agrotechnicznymi. W warunkach zwiększonej wilgotności oraz wysokiego nawożenia mineralnego zanotowano zmiany zarówno zapasu wody glebowej jak i gęstości objętościowej.
Taking the decreasing water supplies into consideration, more attention should be paid to reasonable water management. However, in order to be able to minimise the water use and manage it reasonably, it seems necessary to investigate the plants water management and their reactions to water stress. Most of the previous studies concerning the effects of irrigation and fertilisation was conducted on apple orchards and there is little information in the literature about the influence of these factors on stone fruit trees.The study was conducted in 2011, 2013 and 2014 years in the Agricultural Experimental Station in Lipnik. The objective of the present study was to assess the impact of irrigation and mineral fertilization on photosynthetic activity, water use and yielding in cherry cv. ’Kelleris 16’. The first factor of the study was under-crown watering: 0 – controlled objects, with no irrigation, W – irrigated objects, with soil water potential below – 0.01 MPa. The secondary factor was nitrogen and potassium fertilization: 0 NK (control, no fertilization), 1 NK – 80 kg. ha-1 (40 + 40), 2 NK – 160 kg. ha-1 (80 + 80). The measurements of the leaves photosynthetic activity in each year were taken in the dynamic fashion, using a LCA-4 analyser (ADC Bioscentific LTD, Hoddeson, Great Britain). WUE increased under water shortage conditions and decreased when water was more available. The calculated water use efficiencies, both WUE and WUEI, were higher for the objects fertilized with 1NK dose. The application of the supplementary irrigation as well as NK fertilization significantly influenced the increase in cherry cv. ’Kelleris 16’ yielding. Moreover, it was found a significant positive correlation between yielding and intensity of assimilation, as well as between yielding and water use efficiency (WUE).
In 2003–2005, a two-factors field experiment was set up on sandy soil of low useful water retention. The aim of the study has been to determine the effect of irrigation and mineral fertilization on the quality of some species of stone fruit trees. The treatments were designed by the split-plot method in 7 replications with cherry, 5 replications with peach, and 4 replications with plum trees. Swards between the trees and herbicide fallows in the rows of trees were maintained. Two factors were considered: subcrown irrigation and mineral fertilization. The mineral fertilization comprised the following variants: 0 NPK –no fertilization, 1 NPK – 130 kg NPK ha–1, 2 NPK – 260 kg NPK ha–1 for cherry and plum trees, and 0 NPK –no fertilization, 1 NPK – 150 kg NPK ha–1, 2 NPK – 300 kg NPK ha–1 for peach. Irrigation and fertilization differentiated concentrations of macro- and micronutrients in fruits of cherry, peach and plum trees. Irrigation resulted in a higher content of sugars and vitamin C in the dry matter of peaches and a lower concentration of sugars in cherries. A higher dose of mineral fertilizers depressed the dry matter content in fruit of plum trees and the concentration of sugars in the fresh matter of cherries.
Celem pracy było określenie w jakim stopniu wybór systemu uprawy pszenicy ozimej wpływał na jakość otrzymanego pieczywa. Ziarno pszenicy ozimej pochodziło ze zbioru z 2009 r. z Krajowego Ośrodka Badawczego Meklemburgii i Pomorza – Przedniego (LFA) w miejscowości Gülzow. Doświadczenie zostało założone jako 2-czynnikowe, gdzie 1 czynnik stanowiły odmiany ziarna pszenicy ozimej (Akteur, Adler, Discus, Hermann), a 2 systemy uprawy (konwencjonalny, ekologiczny). Przeprowadzono kontrolny wypiek laboratoryjny. Na otrzymanych próbach pieczywa określono parametry: wydajność ciasta, strata piecowa, wydajność pieczywa, strata wypiekowa całkowita, waga pieczywa po 30 min. Wykonano również analizę profilu tekstury i właściwości reologicznych pieczywa (twardość, sprężystość, przylepność, gumiastość, zżuwalność). Ponadto wyprodukowane pieczywo zostało poddane punktowej ocenie organoleptycznej. Na podstawie przeprowadzonych badań własnych pieczywo powstałe z ziarna pszenicy konwencjonalnej, posiadało wyższą ocenę niż ekologiczne. Biorąc pod uwagę ocenę sumaryczną cech organoleptycznych pieczywa, odmiany elitarne i jakościowe charakteryzowały się największymi wartościami. Podsumowując stwierdzić można, że wybór pieczywa przez potencjalnego klienta, uzależniony jest pr zede wszystkim od wyglądu zewnętrznego wyrobu, zapachu i smaku.
Celem pracy była ocena wpływu mikrozraszania i nawożenia azotowopotasowego na aktywność fotosyntetyczną i jakość plonów dwóch odmian wiśni. Badania przeprowadzone w latach 2008-2009 (w dziesiątym roku po posadzeniu), na drzewach wiśni odmian ‘Łutówka’ i ‘Kelleris’. Doświadczenie założono metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot), w siedmiu powtórzeniach. Drzewa uprawiano w rozstawie: 4 x 2 m. Zastosowanie nawadniania oraz nawożenia azotem i potasem wpływało na przebieg procesów fizjologicznych. Drzewa nawadniane intensywniej asymilowały dwutlenek węgla i transpirowały wodę. Nie wywarło natomiast wpływu na stężenie CO2 w aparatach szparkowych. Nawadnianie przyczyniło się do zmniejszenia wartości indeksu azotowego oraz zazielenienia liści, na każdej wysokości korony drzewa. Wzrost poziomu nawożenia N i K zwiększał wartość obu wskaźników. Istotnie większą sprawność aparatu fotosyntetycznego liści stwierdzono w odmianie ‘Kelleris’. Pod wpływem nawadniania przyrost plonu owoców średnio z obu odmian wyniósł 10,3%. Spośród odmian większym plonowaniem wykazała się ‘Kelleris’, chociaż różnica w plonach nie była duża. Zastosowanie dodatkowego nawożenia azotowopotasowego w dawce 160 kg×ha-1 zwiększyło plon owoców, w porównaniu do obiektu kontrolnego o 12,5%.Nie stwierdzono istotnego wpływu ocenianych czynników doświadczalnych na masę 100 owoców wiśni. Spośród badanych czynników, zastosowanie nawożenia azotem i potasem w łącznej dawce 160 kg×ha-1, zwiększyło w owocach zawartość azotu, fosforu, potasu i cynku. Poprawa uwilgotnienia gleby zmniejszyła koncentrację azotu i żelaza zwiększyła natomiast zawartość potasu, wapnia, magnezu i cynku. Odmiana nie miała wpływu na skład chemiczny owoców.
The research was conducted in 2011-2012, at the Experimental Station in Lipnik near Stargard Szczeciński, on soil classified as Haplic Cambisol, with low useful water retention. The experiment was designed with a split-plot method and repeated seven times. Grass cover was maintained in the row middles while the area underneath the trees was kept as herbicide fallow. The trees were planted in 4x2 m spacing. The assessment concerned the influence of irrigation and NK fertilisation on the dry matter and chemical composition of cherry fruit from the cultivars Kelleris 16 and Łutówka. Micro-irrigation was used at water potential in soil lower than 0.01 MPa. According to agronomic recommendations, nitrogen fertilizers were applied in early spring and potassium fertilizers in autumn in the following doses: 0 NK (control, no fertilization), 1 NK – 80 kg.ha-1 (40+40), 2 NK - 160 kg.ha-1(80+80), according to agronomic recommendations. Ammonium nitrate containing 34% of nitrogen and potash salt containing 60% of potassium were used for fertilization. Observations of the irrigated trees showed an increase in the dry mass in their fruit, as well as a decrease in nitrogen, potassium and magnesium concentrations, but an increase in the amount of calcium. Chemical analyses of the fruit harvested from the trees fertilized with nitrogen and potassium demonstrated an increase in the analysed traits (macro- and micronutrients), at both 1NK and 2NK fertilization levels.
W eksperymencie przeprowadzonym w latach 2003 i 2005 w Stacji Doświadczalnej Lipnik, na glebie brunatnej kwaśnej, zaliczanej do IVb klasy bonitacyjnej, kompleksu żytniego dobrego, a pod względem uprawy do gleb lekkich o małej retencji wody użytecznej, oceniano wykorzystanie wody przez śliwy odm. ‘Čacanska Rana’ uprawianej w różnych warunkach wodnych i nawozowych. Doświadczenie przeprowadzono metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot), w czterech powtórzeniach, na drzewach w czwartym roku po posadzeniu, wchodzących w trzeci rok owocowania. Między drzewami utrzymywano murawę, a w rzędach drzew - ugór herbicydowy. Pierwszym czynnikiem było nawadnianie podkoronowe: O - kontrola (bez nawadniania), W – nawadnianie za pomocą minizraszaczy typu Hadar, gdy potencjał wodny gleby obniżył się poniżej - 0,01 MPa. Czynnikiem drugim było nawożenie mineralne: 0 NPK – kontrola (bez nawożenia), 2 NPK - 260 kg NPK·ha-1 (80+60+120). Nawozy azotowe stosowano wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji, natomiast fosforowe i potasowe jesienią zgodnie z zaleceniami agrotechnicznymi. Na podstawie ilorazu intensywności fotosyntezy do transpiracji wyznaczono fotosyntetyczny współczynnik wykorzystania wody (WUE) i chwilowy fotosyntetyczny współczynnik wykorzystania wody (WUEI). Czynniki zastosowane w doświadczeniu - nawadnianie uzupełniające i nawożenie mineralne różnicowały wartości badanych cech. Oba badane współczynniki (WUE i WUEI) zależały od warunków meteorologicznych, jak i zabiegów agrotechnicznych (nawadnianie, nawożenie) stosowanych w trakcie trwania doświadczenia. Liście roślin nawożonych charakteryzowały się wyraźnie większą efektywnością wykorzystania wody.
W pracy przedstawiono rezultaty trzyletnich badań z nawadnianiem i nawożeniem mineralnym NPK brzoskwini odmiany Redhaven i wiśni odmiany Łutówka. Dotyczyły one między innymi oddziaływania wymienionych zabiegów na plonowanie oraz zawartość azotu ogólnego i azotanów w liściach, owocach oraz glebie lekkiej. Stwierdzono, że plony owoców brzoskwini i wiśni wyraźnie wzrosły pod wpływem nawadniania i nawożenia, zwłaszcza w efekcie współdziałania obu zabiegów. Zaobserwowano także wyraźne obniżenie koncentracji azotu ogólnego i azotanów w liściach oraz owocach ocenianych gatunków roślin pod wpływem nawadniania, natomiast wzrost pod wpływem zwiększonych dawek nawożenia NPK. Oba zabiegi zwiększały aktywność reduktazy azotanowej w liściach brzoskwini i wiśni. Zmiany w glebie zarówno w jej wierzchniej, jak i głębszej warstwie dotyczyły głównie wzrostu zawartości azotu ogólnego i jego mineralnych form pod wpływem nawożenia.
W latach 2003–2006 w RSD Lipnik k. Stargardu Szczecińskiego przeprowadzono doświadczenie polowe na glebie lekkiej kompleksu żytniego dobrego. Doświadczenie założono metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot) w siedmiu powtórzeniach. Pomiędzy drzewami utrzymywano murawę, a w rzędach ugór herbicydowy. Badano wpływ nawadniania oraz nawożenia mineralnego na plonowanie dwóch odmian śliw Amersis i Cacańska Rana. Czynnikiem I rzędu było nawadnianie (O – poletka kontrolne, bez nawadniania, W – poletka nawadniane), czynnikiem II rzędu nawożenie mineralne 0NPK, 1NPK – 130kg . NPK. ha-1 (40+30+60), 2NPK – 260kg . NPK. ha-1 (80+60+120). Nawadnianie stosowano według wskazań tensjometru, gdy potencjał wodny gleby obniżył się poniżej 0,01 MPa. Do nawadniania użyto zraszacze typu ‘Hadar’ o zasięgu r = 2m. W zależności od sumy opadów atmosferycznych, w poszczególnych latach badań zastosowano od 21,0 do 37,9 mm. Plonotwórcze możliwości śliwy w istotny sposób zależały od ocenianych czynników doświadczenia: nawadniania i nawożenia, a także były zróżnicowane w poszczególnych latach badań. Średnio pod wpływem nawadniania plony wzrosły o 19,2%. Największe przyrosty plonu śliwy (36,1%) dzięki nawadnianiu stwierdzono w 2006 r., a najmniejsze (8,2%) w 2005 r. Oceniając plony zebrane z nawożonych drzew, większe efekty produkcyjne stwierdzono na obiektach nawożonych wyższą dawką 2NPK (260 kg . NPK. ha-1) aniżeli nawożonych dawką 1NPK (130 kg . NPK. ha-1). Wyliczone przyrosty plonów w porównaniu do kontroli (bez nawożenia) wynosiły odpowiednio 48,3% i 39,9%. Produktywność netto i brutto 1 mm wody zależała od warunków pogodowych w poszczególnych latach. Najwyższe wskaźniki produkcyjności netto (209,52 kg.ha-1.1 mm) i brutto (74,14 kg.ha-1.1 mm) zanotowano w roku 2004. Produktywność netto 1 kg NPK zależała od poziomu nawożenia i była najwyższa przy nawożeniu dawką 130 kg NPK.ha-1.
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2003 i 2005 w Stacji Doświadczalnej Lipnik k/Stargardu Szczecińskiego, na glebie brunatnej kwaśnej. Gleba ta zaliczana jest do IVb klasy bonitacyjnej, kompleksu żytniego dobrego, a pod względem uprawy do gleb lekkich o małej retencji wody użytecznej. Oceniano wykorzystanie wody przez wiśnię odm. 'Łutówka' uprawianą w zróżnicowanych warunkach wodnych i nawozowych. Doświadczenie założono metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot), w siedmiu powtórzeniach. Przeprowadzono je na drzewach w czwartym roku po posadzeniu, wchodzących w trzeci rok owocowania. Między drzewami utrzymywano murawę, a w rzędach drzew - ugór herbicydowy. Czynnikiem I było nawadnianie podkoronowe (minizraszanie): O-kontrola (bez nawadniania); W-obiekty nawadniane, gdy potencjał wodny gleby obniżył się poniżej 0,01 MPa. Do nawadniania zastosowano system podkoronowy, w którym woda rozprowadzana była za pomocą minizraszaczy typu Hadar o zasięgu zraszania r-1m. Czynnikiem II było nawożenie mineralne, 0 NPK - kontrola (bez nawożenia), 2 NPK - 260 kg NPK•ha-1 (80+60+120). Nawozy azotowe stosowano wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji, natomiast fosforowe i potasowe jesienią zgodnie z zaleceniami agrotechnicznymi. Na podstawie ilorazu intensywności fotosyntezy do transpiracji wyznaczono fotosyntetyczny współczynnik wykorzystania wody (WUE) i chwilowy fotosyntetyczny współczynnik wykorzystania wody (WUEI). Na wzrost aktywności fotosyntetycznej, transpiracji oraz przewodność szparkową miały wpływ oba zastosowane zabiegi agrotechniczne. Zarówno współczynnik (WUE) jaki i (WUEI) zależały od zastosowanego nawadniania, nawożenia oraz warunków meteorologicznych panujących w okresie badawczym.
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2003 oraz 2008 w SD Lipnik k. Stargardu Szczecińskiego na glebie lekkiej, kompleksu żytniego dobrego. Doświadczenie założono metodą losowanych podbloków w układzie zależnym (ang. split-plot) w pięciu powtórzeniach. Oceniano plonowanie brzoskwini odmiany ‘Inka’ w zróżnicowanych warunkach wilgotnościowych gleby i nawozowych. Czynnikiem I rzędu było nawadnianie (O – obiekty kontrolne, bez nawadniania, W – nawadnianie podkoronowe) Czynnikiem drugiego rzędu zróżnicowane nawożenie mineralne NPK (0NPK – poletka kontrolne (bez nawożenia), 1 NPK – 150 kg.ha-1 (40+50+60), 2 NPK – 300 kg.ha-1 (80+100+120)). Nawadnianie stosowano na podstawie wskazań tensjometru, gdy potencjał wodny obniżył się do 0,01 MPa. Pomiędzy drzewami utrzymywano murawę, natomiast w rzędach ugór herbicydowy. Stwierdzono wzrost plonów zarówno na obiektach nawadnianych, jak i nawożonych. Średnio pod wpływem nawadniana zebrano o 9,11 kg z drzewa więcej owoców (8,7 t.ha-1, tj. 42%) niż uprawianych w warunkach naturalnych. Plony owoców zależały wysoce istotnie i były wprost proporcjonalnie skorelowane z wysokością dawek nawodnieniowych zastosowanych w okresie od IV do VIII. Efekty plonowania zależały istotnie również od sumarycznej dawki nawadniania i opadów. Przyrost plonu owoców brzoskwini pod wpływem nawożenia wzrósł średnio o 4,05 t.ha-1 (18,4%) na obiektach nawożonych dawką 130 kg NPK.ha-1 oraz 5,5 t.ha-1 (25%) nawożonych dawką dwukrotnie wyższą. Zastosowane nawadnianie uzupełniające, nawożenie mineralne oraz warunki pogodowe różnicowały efektywność netto i brutto 1 mm wody oraz 1 kg zastosowanego nawożenia mineralnego NPK.
Doświadczenie polowe prowadzono w SD Lipnik należącej do Akademii Rolniczej w Szczecinie. Borówkę wysoką odmiany ‘Patriot’ uprawiano w latach 2000–2008 na glebie brunatnej kwaśnej, kompleksu żytniego dobrego, zaliczanej do klasy bonitacyjnej IVb. Gleba charakteryzowała się małą zawartością przyswajalnych form fosforu i potasu oraz słabo kwaśnym odczynem gleby. Borówkę wysoką uprawiano w zróżnicowanych warunkach wodnych: O – obiekty kontrolne (bez nawadniania), W – obiekty nawadniane. Krzewy nawadniano linią kroplującą o wydajności 2,4 l.h-1, utrzymując wilgotność gleby na poziomie 0,01 MPa, na podstawie wskazanej tensometrów. Oceniano możliwości plonotwórcze dwu- do dziesięcioletnich krzewów uprawianych w zróżnicowanych warunkach wodnych, a także wpływ opadów i dawek nawodnieniowych w okresie wegetacji na plon borówki wysokiej. Średni plon jagód zebranych w doświadczeniu wyniósł 7,61 t.ha-1 (tab. 3). Plon owoców z poletek kontrolnych (bez nawadniania) kształtował się na poziomie 4,92 t.ha-1, przyjmując dość szeroki zakres zbiorów od 1,67 do 13,0 t.ha-1 w poszczególnych latach. Okazało się, że nawadnianie plantacji borówki wysokiej było niezbędnym zabiegiem agrotechnicznym dla zapewnienia właściwych warunków wilgotnościowych gleby, a ilość dostarczonej wody w czerwcu i lipcu była skorelowana z przebiegiem opadów w tych miesiącach. Dzięki nawadnianiu zanotowano istotny wzrost plonu owoców wynoszący 5,38 t.ha-1 (109,2% w porównaniu do kontroli). Efekty produkcyjne nawadniania kroplowego były istotnie i wprost proporcjonalnie skorelowane z sumą dawki nawodnieniowej zastosowanej w całym okresie wegetacji (od IV do IX). Analizując wskaźniki plonowania borówki wysokiej w zależności od zastosowanych dawek nawodnieniowych w określonych przedziałach czasowych okresu wegetacji, stwierdzono istotną zależność w maju, czerwcu i lipcu. Przyrosty plonu uzyskane dzięki nawadnianiu były odwrotnie proporcjonalne do sumy opadów czerwcowych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.