W pracy przedstawiono wnioski z realizacji badań fragmentów doliny Wisły na odcinku od Annopola do Modlina, realizowanych w ramach grantu KBN nr 8T07G02021. Ich celem było ustalenie wpływu kulminacji podłoża aluwiów, zbudowanego z utworów o większej odporności na erozję, na przebieg procesów korytowych, takich jak erozja, akumulacja, koncentrowanie się głównego nurtu i zjawiska lodowe. W pracach wykorzystywano bazę danych GIS oraz system GPS. Wpływ kulminacji podłoża aluwiów na przebieg procesów korytowych zaznacza się w morfologii powierzchni tarasowej, morfologii koryta oraz w różnicowaniu się środowisk sedymentacji utworów facji korytowej. Miejsca takie są także strefami o większym prawdopodobieństwie tworzenia się zatorów lodowych. Wyniki badań były archiwizowane i zestawiane w bazie danych GIS.
W pracy przedstawiono wyniki analiz wysokorozdzielczych zobrazowań satelitarnych fragmentu doliny Wisły środkowej w okolicach Magnuszewa. Prace były prowadzone równolegle z badaniami geologicznymi powierzchni tarasu zalewowego i strefy korytowej. Ich celem była identyfikacja stref charakteryzujących się występowaniem tendencji do koncentracji strumienia wielkich wód, a także ocena przydatności zdjęć w konstruowaniu modelu morfogenezy odcinka doliny i formułowaniu prognozy przebiegu procesów fluwialnych. Badania były prowadzone w ramach realizacji projektu nr 2P04E06929 „Znaczenie czynników morfogenetycznych w kształtowaniu różnorodności siedliskowej wybranych odcinków dolin rzek na Niżu Polskim”.
Badania przeprowadzono w dolinie Pilicy na odcinku od Inowłodza do Domaniewic. W dnie koryta stwierdzono występowanie wychodni skał budujących podłoże doliny, takich jak piaskowce krzemionkowe jury i plejstoceńskie gliny morenowe, przykryte często rezydualnym brukiem. Utwory te tworzą trudno rozmywalne progi, piętrzące wody wezbrań. Powierzchnia tarasu zalewowego w sąsiedztwie progów nosi ślady erozji i depozycji rumowiska, które w różnym stopniu zacierają ślady ewolucji rzeki w holocenie.
W maju i czerwcu 2010 dwie ekstremalnie wysokie fale wezbraniowe, wywołane intensywnymi opadami deszczu w Karpatach, doprowadziły do pięciu awarii wałów przeciwpowodziowych w dolinie Wisły Środkowej i Dolnej. W artykule opisano przebieg i charakterystykę powodzi 2010 na podstawie danych Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej - Państwowego Instytutu Badawczego (IMGW-PIB): sumy opadów, stany wody z trzech wodowskazów wyposażonych w system telemetrii i natężenie przepływu. Przeprowadzono badania terenowe wszystkich miejsc awarii wałów. Obejmowały one kartowanie z wykorzystaniem technologii GPS oraz rozpoznanie ukształtowania cokołu erozyjnego rzeki na pod-stawie sondowań geologicznych strefy korytowej. Wyniki badań terenowych zostały porównane z wynikami kartowania geologicznego koryta Wisły Środkowej przeprowadzonego przed 2007 przez innego autora. Powyższe dane - geologiczne, geomorfologiczne i hydrologiczne - zestawiono i poddano analizie we wspólnej bazie danych GIS. Stwierdzono związek przestrzenny każdej z 5-ciu awarii wałów przeciwpowodziowych z kulminacjami cokołu erozyjnego rzeki. W artykule przed-stawiono także najważniejsze przyczyny analizowanych awarii hydrotechnicznych oraz zaprezentowano model sufozyjnego uszkodzenia wału przeciwpowodziowego w warunkach wysokiego spadku hydraulicznego. Przeanalizowano również wpływ elewacji cokołu erozyjnego na kierunki filtracji w dolinie rzecznej z uwzględnieniem budowy geologicznej i rzeźby równiny zalewowej.