Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 13

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The properties of preparations of potato starch glueying with various amounts of iron(III) were studied. The methodology of preparing specimens was chosen in order to simultaneous applicaton of both, the chemical and physical factors. Potato starch was glueying by adding adequately 0.1; 1.0; 4.2 g iron per 100 g of starch. Starch saturated with iron citrate was also glueying. Obtained glues were exposed to physical factors: mixing, freezing or both. Afterwards they were dried and crumbled. Following properties of the received preparations were determined: water holding capacity, solubility, viscosity of 1% glues, heat of phase transition and the of fraction resistant to amyloglucosidase and α-amylase activity. Preparations of the starch saturated with iron and next glueying were characterized by higher water holding capacity, solubility and viscosity of 1% gel, whereas the preparations of the starch glueying with addition of iron showed also higher water holding capacity, solubility, but less viscosity of 1% gel in comparison to the preparations obtained from natural glueying starch. Freezing caused lowering of solubility at 80°C and an increase of the heat of phase transition. The starch preparations glueying with addition of 1 and 4.2 g iron‧100 g⁻¹, showed the decreased susceptibility to amylolytic enzymes.
Sporządzano tworzywa zawierające polimery syntetyczne oraz skrobię ziemniaczaną - naturalną, wysokoacetylowaną lub ich mieszaninę. Z mieszaniny polimerów syntetycznych i skrobi wytwarzano folię stosując różne parametry - ekstruzji, prasowania i połączenia tych metod i określano jej właściwości. Stwierdzono, że użycie skrobi wysokoacetylowanej nie wpływało na wzrost rozpuszczalności tworzyw wraz ze zwiększaniem się w nim udziału skrobi, co cechowało tworzywa zawierające inne rodzaje skrobi. Zastosowanie do wyrobu tworzyw skrobi wysokoacetylowanej powodowało obniżenie rozpuszczalności tworzywa oraz jego wytrzymałości i rozciągliwości, w porównaniu do tworzyw z udziałem skrobi naturalnej. Stwierdzono też, że zastosowanie wyższych temperatur prasowania wpływało na zwiększenie podatności tworzyw na działanie wody. Tworzywa odznaczały się zróżnicowanymi właściwościami, w zależności od użytej metody wytwarzania, niezależnie od rodzaju użytej skrobi.
Dekstrynę modyfikowano chemicznie przez estryfikacje mieszaniną diwodorofosforanu sodu i wodorofosforanu sodu, wysycanie jonami żelaza (III) oraz poprzez ogrzewanie z glicyną w 160°C. Uzyskane preparaty modyfikowano fizycznie poprzez działanie pola mikrofalowego w kuchenkach mikrofalowych o mocy 300 W i 750 W, lub prażenie w suszarce laboratoryjnej w temperaturze 160°C. Określano takie cechy sporządzonych modyfikatów dekstryny białej jak: rozpuszczalność sporządzonych preparatów (w temperaturze 30°C), lepkość 20% kleików oraz podatność na działanie enzymów amylolitycznych. Produkty estryfikowania dekstryny białej oraz ogrzewania jej z glicyną odznaczały się obniżoną rozpuszczalnością i lepkością tworzonych roztworów oraz mniejszą podatnością na działanie α-amylazy i glukoamylazy. Wysycanie dekstryny jonami żelaza (III) nie wpływało na jej właściwości. Poddawanie działaniu pola mikrofalowego oraz prażeniu dekstryn nie modyfikowanych chemicznie i dekstryn wysycanych jonami żelaza (III) powodowało podwyższenie ich rozpuszczalności, zmniejszenie lepkości ich roztworów oraz obniżenie podatności na działanie α-amylazy i glukoamylazy. Prażenie dekstryny estryfikowanej i poddanie działaniu pola mikrofalowego o mocy 750 W wywoływało podwyższenie rozpuszczalności oraz obniżenie podatności na działanie α-amylazy i glukoamylazy otrzymanego produktu. Poddawanie dekstryny modyfikowanej glicyną prażeniu i działaniu mikrofal powodowało niewielkie zmniejszenie jej rozpuszczalności oraz lepkości sporządzonych z niej roztworów.
The use of native starch is relatively limited. Therefore, it is usually subjected to modifications leading to fine-tuning of its properties to the specific requirements. In this study a highly acetylated starch was obtained by double acetylation, and then esterified with caprylic acid chloride. As a result of this process the acetyl-caprylic starch was obtained of substitution degree with caprylic acid DS = 0.51 and with acetic acid DS ≈ 2.46. Identification and degree of substitution of acetyl-caprylic starch was determined by ¹H NMR and ¹³C NMR analysis. Solubility and water holding capacity of the esterification products were determined too. It was found that the starch esters obtained in this experiment showed the solubility 3 times lower and water holding capacity 50 times lower than the native starch, what enabled their use as the components of biodegradable packaging materials.
Materiał badawczy stanowiła skrobia ziemniaczana (o wielkości gałeczek 5,0-112,2 µm), którą rozdzielono przy użyciu sit Retsch’a o wielkości otworów: 45 µm, 32 µm, 20 µm na 4 frakcje. W skrobi nierozsortowanej o raz w 4 uzyskanych frakcjach oznaczono: średnią średnicę wielkości gałeczek, udział frakcji amylozy i amylopektyny, zawartości pierwiastków żelaza, magnezu, wapnia, potasu i fosforu), wodochlonność i rozpuszczalność w wodzie w temperaturze 80°C, stopień scukrzenia uzyskany w wyniku działania α-amylazy i glukoamylazy oraz stopień retrogradacji 1% kleików. Wszystkie uzyskane frakcje charakteryzowały się znaczną jednorodnością wielkości gałeczek skrobiowych. Frakcje zawierające gałeczki duże odznaczały się większą zawartością amylozy w porównaniu do frakcji zawierających gałeczki małe. Zawartość fosforu, żelaza, magnezu, wapnia i potasu malała wraz ze wzrostem wielkości gałeczek. Wodochlonność i rozpuszczalność skrobi rosła wraz ze wzrostem wielkości gałeczek. Kleiki sporządzone z gałeczek dużych były w mniejszym stopniu hydrolizowane przez α-amylazę niż kleiki przygotowane z gałeczek małych. W najmniejszym stopniu zjawisku retrogradacji ulegały kleiki przygotowane z frakcji gałeczek małych, a w największym kleiki przygotowane ze skrobi o największych gałeczkach.
The aim of this study was to determine the properties of single- and double-extruded starch. Single-extruded starch was obtained using a single screw extruder at temperatures of 50–60–70°C, 90–100–120°C and 140–150–170°C, whereas double-extruded starch was obtained after grinding each of the three single-extruded starch samples and their re-extrusion at temperatures of 90–100–120°C and 140–150–170°C. The samples were determined for solubility in water and absorption capacity at a temperature of 30 and 80°C. Flow curves of the prepared pastes were plotted. Properties of double- -extruded potato starch differed from those of the single-extruded starch. The study shows that the extent and direction of these changes depended on the number of the conducted extrusion processes and on their temperatures. Each successive process of extrusion and the increase in process temperatures resulted in an increased solubility of the preparations and a decrease in their water absorption capacity. Values of the rheological properties of pastes prepared from double-extruded potato starch were lower than those of the pastes produced from single-extruded potato starch.
Substratami w reakcji były: rozfrakcjonowana pod względem wielkości gałeczek skrobia (frakcje: 0-20 µm, 20-32 µm; 45-63 µm), skrobia niefrakcjonowana oraz kwas oleinowy. Katalizatorem reakcji był handlowy preparat lipazy pochodzącej z drożdży Candida antarctica - Novozymes 435. Trwającą 42 dni reakcję prowadzono w środowisku apolarnego rozpuszczalnika organicznego - tert- butanolu w temp. 60°C. Powstającą w wyniku reakcji estryfikacji wodę usuwano za pomocą sita molekularnego. W uzyskanych modyfikatach określono stopień podstawienia reszt glukozowych w łańcuchu skrobiowym resztami kwasu oleinowego. Powstałe estry poddano analizie termicznej (DSC) oraz określono ich stopień scukrzenia pod wpływem enzymów amylolitycznych. Estry powstałe w wyniku estryfikacji skrobi kwasem oleinowym różniły się właściwościami w zależności od wielkość gałeczek skrobi użytej do sporządzenia preparatów.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.