Potentially pathogenic fungi in the material collected by the Specialist Regional Hospital, Lodz

• Autorzy: Rusiecka M. , Lipowczan G.

Warianty tytułu

PL

Grzyby potencjalnie chorobotwórcze w materiale z Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala w Łodzi

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

The mycobiota responsible for the development of pathological changes of the skin and its adnexa in patients presenting at the Specialist Regional Hospital, Łódź, with suspected superficial mycosis between 01 May 2003 and 30 April 2005 is analyzed. In total of 2144 isolations 39.96% were dermatophytes, 39.39% were yeast-like fungi and 20.65% were moulds. Candida albicans was the most frequently diagnosed species in fallowed by Trichophyton rubrum.

PL

Zakażenia grzybicze, a szczególnie powierzchowne grzybice skóry, paznokci i włosów, stanowią obecnie poważny problem epidemiologiczny i terapeutyczny na całym świecie, a ich liczba nieustannie wzrasta. Obserwowane zmiany dotyczą zarówno częstości jak i rodzaju grzybic i związane są z warunkami geograficznymi, klimatycznymi a także stopniem uprzemysłowienia i urbanizacji danego terenu. Celem pracy była analiza wyników badań osób kierowanych w okresie 01.05.2003–30.04.2005 do Pracowni Mikologiczno-Wenerologicznej Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala im. dr Wł. Biegańskiego w Łodzi z podejrzeniem zakażeń grzybiczych skóry i\lub jej przydatków. Dokonano przeglądu mikobioty na podstawie opisu przypadków klinicznych. Przebadano 5514 (100%) osób: 3370 (61,12%) kobiet i 2144 (38,88%) mężczyzn. Dodatnie wyniki mikologiczne uzyskano u 2103 (38,14%) osób. Spośród 2475 (100%) wszystkich izolacji u kobiet i mężczyzn łącznie, na dermatofity przypadało 989 (39,96%), grzyby drożdżoidalne 975 (39,39%), a na grzyby pleśniowe 511 (20,65%) izolacji. Najliczniej izolowanymi gatunkami u wszystkich badanych były: Candida albicans (34,22%) i Trichophyton rubrum (23,68%). Wśród dermatofitów najczęściej notowano T. rubrum (59,25%), znacznie rzadziej Microsporum canis (20,53%) oraz T. mentagrophytes var. granulosum (15,87%). Wśród grzybów drożdżoidalnych zdecydowanym dominantem był C. albicans (86,87%), a wśród grzybów pleśniowych Scopulariopsis brevicaulis (13,31%). W przypadku 68,67% zakażeń identyfikację zakończono na zaliczeniu czynnika infekcyjnego do grupy grzybów pleśniowych.

Słowa kluczowe

EN

pathogenic fungi; fungi; hospital material; Specialist Regional Hospital; Lodz city; human infection; infection; dermatophyte; yeast-like fungi; mould

• Wydawca: -
• Czasopismo: Acta Mycologica
• Rocznik: 2010
• Tom: 45
• Numer: 2
• Opis fizyczny: p.197-205,fig.,ref.

Twórcy

autor

Rusiecka M.

• Department of Mycology, University of Lodz, Banacha 12/16, 90-237 Lodz, Poland

autor

Lipowczan G.

Bibliografia

• Baran E., Szepietowski J. 1994. Rozmieszczenie geograficzne dermatofitów izolowanych ze zmian skórnych na terenie Polski. Mikologia Lekarska 1 (1): 11–17.
• Baran E. (ed.). 1998. Zarys mikologii lekarskiej. Volumed, Wrocław.
• Baran E., Szepietowski J., Walów B., Polakiewicz M., Kierśnicka-Itman I. 1993. Zakażenia grzybicze skóry na Dolnym Śląsku w latach 1974–1991. Przegl. Dermatol. 80: 49–58.
• Bojarski Ł., Dobrowolska A., Grabowski M., Czarnecki M., Jaworski A. 2001. Molekularna diagnostyka i epidemiologia zakażeń niektórymi gatunkami grzybów chorobotwórczych. Postępy Mikrobiologii 40 (3): 311–320.
• Boliński J., Krajewska-Kułak E., Łukaszuk C., Bolińska J., Sakowicz S. 2003. Epidemiologia zakażeń grzybiczych skóry i jej przydatków w materiale Przychodni Dermatologicznej SM ZOZ w Białymstoku. Mikologia Lekarska 10 (2): 119–127.
• Chodorowska G. 2008. Epidemiologia grzybic w Polsce. (In:) E. Baran (ed.). Mikologia – co nowego? Cornetis, Wrocław: 43–57.
• De Hoog G. S., Guarro J. 1995. Atlas of clinical fungi. Reus, Spain.
• Dobrowolska A., Bojarski Ł, Stączek P. 2002. Metody i techniki molekularne stosowane w diagnostyce i epidemiologii zakażeń grzybami chorobotwórczymi. Wiadomości Parazytologiczne 48 (3): 241–255.
• Dobrowolska A., Dębska J., Stączek P. 2008. Molecular identification of T. rubrum and T. mentagrophytes by PCR–RFLP targeting of the DNA chitin synthase 1 gene. Mikologia Lekarska 15 (4): 193–196.
• Dobrowolska A., Jaworski A. 2008. Genomika i inżynieria genetyczna dermatofitów. Mikologia Lekarska 15 (4): 223–227.
• Dynowska M., Góralska K., Rosłan M. 2008. Udział grzybów drożdżopodobnych w zakażeniach szpitalnych. Mikologia Lekarska 15 (3): 151–154.
• Dynowska M., Ejdys E., Kisicka I. 2004. Susceptibility to antifungal agents of yeast-like fungi and yeast isolated from people with multifocal infections. Mikologia Lekarska 11 (4): 15–19.
• Erkiert–Polguj A., Burzyńska A., Waszczykowska E. 2008. Zakażenia grzybicze w materiale Kliniki Dermatologii UM w Łodzi w latach 2004 – 2006. Mikologia Lekarska 15 (4): 205–208.
• Foster K.W., Ghannoum M., Elewski B. 2004. Epidemiologic surveillance of cutaneous fungal infection in the United States from 1999–2002. J. Am. Acad. Dermatol. 50: 748–752.
• Gliński W., Baran E., Nowicki R., Maleszka R., Adamski Z., Kaszuba A. 2002. � � � Konsensus dotyczący leczenia powierzchniowych zakażeń grzybiczych. Przegląd Dermatologiczny 2 (89): 85–92.
• Jabłońska S., Chorzelski T. 1988. Choroby skóry. P Z W L, Warszawa: 50–63.
• Kaszuba A., Seneczko F., Lipowczan G., Lupa St., Kozłowska-Choczaj K., Wiącek St., Kaszuba A. 1997. Dermatofity w zakażeniach skóry i jej przydatków u ludzi w regionie łódzkim. Mikologia Lekarska 4 (4): 211–216.
• Khosravi A. R., Aghamirian M. R., Mahoudi M. 1994. Dermatophytoses in Iran. Mycoses 37: 43–48.
• Korstanje M. J., Staats C. C. 1995. Fungal infections in the Netherlands: prevailing fungi and pattern of infection. Dermatology 190: 39–42.
• Kurnatowska A. 1998. Biologia i ekologia grzybów chorobotwórczych. (In:) E. Baran (ed.). Zarys mikologii lekarskiej. Volumed, Wrocław: 21.
• Ławrynowicz M. 2002. Królestwo grzybów na przełomie tysiącleci. Wiadomości Botaniczne 46 (1/2): 12–25.
• Macura A. B. 1998. Czynniki sprzyjające zakażeniom grzybiczym. (In:) E. Baran (ed.). Zarys mikologii lekarskiej. Volumed, Wrocław: 289–292.
• Macura A. B. 2004. Grzybice powierzchniowe – problemy diagnostyczne. Mikrobiologia Medycyna 2 (39): 16– 23.
• Merlin K., Kilkenny M., Plunkett A. 1999. The prevalence of common skin conditions in Australian school students. Br. J. Dermatol. 140 : 897–901.
• Nowicki R. 1999. Grzybice paznokci. Dermatologia 4 (1): 3–8.
• Nowicki R., Bykowska B. 2006. Powierzchniowe infekcje grzybicze wśród mieszkańców województwa pomorskiego w latach 2003–2005. Mikologia Lekarska 12 : 205–2008.
• Nawrot U. 2008. Molekularna diagnostyka zakażeń grzybiczych. (In:) E. Baran (ed.). Mikologia – co nowego? Cornetis, Wrocław: 228–240.
• O´Grady T. C., Sahn E. E. 1999. Investigation of asymptomatic tinea pedis in children. J. Am. Acad. Dermatol. 24: 660–661.
• Richardson M. D., Warnock D. W. 1995. Grzybice, rozpoznawanie i leczenie. Springer, PWN, Warszawa: 1–8; 55–57.
• Sikora M., Pachołek T., Soter K., Szepietowski J. 2000. Analiza zakażeń grzybiczych skóry i jej przydatków w rejonie Wrocławia w latach 1995 – 1999. Mikologia Lekarska 7 (3): 145–151.
• Venugopal P. V., Venugopal T. V. 1993. Tinea capitis in Saudi Arabia. Int. J. Dermatol. 32: 39–40.