PL
W ostatnich latach pojawiało się wiele kontrowersji dotyczących uwarunkowań prawnych w modelu i funkcjonowaniu łowiectwa w naszym kraju. Obecne rozwiązania prawne w tym zakresie sprawiają, iż prawo do polowania nie jest bezpośrednio powiązane z własnością gruntu, zwierzęta łowne w stanie wolnym stanowią dobro ogólnonarodowe, a ich prawnym właścicielem jest Skarb Państwa. Taka definicja własności zwierzyny jest swoistym podkreśleniem jej znaczenia jako wartości nadrzędnej w systemie środowiska przyrodniczego, jak również jego kształtowania i ochrony. W celu optymalizacji gospodarki łowieckiej w aspekcie zagadnień ochrony środowiska przyrodniczego, prowadzona jest ona w wyodrębnionych terenach administracyjnych, nazywanych obwodami łowieckimi, które wydzierżawiane są kołom łowieckim lub są zarządzane przez odpowiednie instytucje. Jednocześnie kontrowersje budzi prawna odpowiedzialność za szkody wyrządzane przez zwierzynę w uprawach rolnych. Scedowana jest ona na dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich, którzy zobowiązania te pokrywają ze środków własnych, w tym środków uzyskanych z tytułu sprzedaży tusz zwierząt łownych, które z mocy ustawy stanowią ich własność. Taka forma rozwiązań prawnych warunkuje dążenie do optymalizacji prowadzenia gospodarki łowieckiej, z jednoczesnym ograniczeniem kwestii odpowiedzialności za szkody, przez prawnego właściciela zwierzyny w stanie wolnym.
EN
Many controversies have surfaced recently in connection with the legal basis of the model and functioning of hunting in Poland. In accordance with the currently binding legal solutions in this respect the right to hunting is not directly linked to the ownership of land and wild animals constitute a national good whose legal owner is the State Treasury. Such definition of the ownership of wild animals represents a specific way of emphasizing their significance as a supreme value within the natural environment system, as well as their importance for the shaping and protection of the natural environment. To optimize hunting management as an aspect of environmental protection, it is being carried out within selected administrative areas, called hunting inspectorates, which are leased to hunting circles or managed by appropriate institutions. At the same time, issues associated with legal responsibility for damage done by game to cultivated fields arouses serious controversies. This responsibility is transferred to leaseholders or supervisors of hunting inspectorates, who cover the arising obligations from their own resources, including funds obtained from the sale of the wild animals' carcasses which, by law, constitute their property. Such form of legal solutions determines the striving for optimization of hunting management and, simultaneously, limits the responsibility of the legal owner of game for damage done by it.