PL
Rodzaj Anisoxya MULSANT zaliczany jest do plemienia Serropalpini w podrodzinie Melandryinae. Obejmuje on 5 gatunków, z których 3 opisano z Palearktyki, a 2 z Obszaru Neotropikalnego. W Palearktyce znany z 2 gatunków występujących w Japonii, a 1 z Europy środkowej; na północ docierający do Wielkiej Brytanii, czterech południowych prowincji Szwecji i Danii, a na południe do północnej części Włoch i gór Bihar w Rumunii. W Polsce notowany z Pojezierza Mazurskiego, Niziny Wielkopolsko-Kujawskiej, Dolnego Śląska i Beskidu Wschodniego (BURAKOWSKI i in. 1987), na całym obszarze poławiany nadzwyczaj rzadko. A. fuscula został opisany (krótko i lakonicznie) przez ILLIGERa w 1798 roku, w rodzaju Serropalpus; sto lat później nieco dokładniejszy opis podał SEIDLITZ (1898), a KASZAB (1969) podał krótką diagnozę tego gatunku. W rodzaju Anisoxya poznano dotychczas tylko larwę A. fuscula, opisaną bardzo krótko i niekompletnie zilustowaną przez PERRIS'a (1878). Na podstawie larw tego gatunku znalezionych w latach 1959, 1963, 1966 i 1996 w Kampinoskim Parku Narodowym (Narty, Dziekanów Leśny, Sieraków) i w Warszawie (Ogród Saski) oraz wyhodowanych z części z nich imagines, przedstawiono szczegółowy opis i ilustracje larwy Anisoxya fuscula (ILL.) (Ryc. 1-14), oraz uzupełnienie znajomość morfologii postaci dojrzałej (Ryc. 15-28). Biologia A. fuscula poznana była dotychczas nadzwyczaj słabo; fragmentaryczne informacje dotyczyły wyłącznie postaci dojrzałej i ograniczały się najczęściej do dat i miejsc znalezienia. HORION (1956) donosił (głównie na podstawie obserwacji z Niemiec), że omawiany gatunek występuje na niżu i w niższych położeniach górskich, w lasach liściastych, parkach i ogrodach, a postacie dojrzałe były zbierane na opadłych suchych gałęziach różnej grubości (na ogół rzadko i pojedynczo na skutek skrytego trybu życia). PALM (1959) prowadząc obserwacje w Szwecji, znajdował chrząszcze od czerwca do sierpnia na pniach i gałęziach o średnicy do około 20 cm, w próchniejącym drewnie graba i buka, pod obluźnioną korą i w dziuplach (próchnowiskach). PERRIS (1878) - autor wspomnianego, pierwszego niekompletnego opisu larwy A. fuscula podał, że we Francji osobniki tego gatunku zbierane były na gałęziach kosztana jadalnego, jabłoni, robinii akacjowej i leszczyny. W Polsce, na czterech stanowiskach zlokalizowanych na Nizinie Mazowieckiej, larwy A. fuscula znaleziono w opadłych, suchych gałązkach dębu i uschniętych odroslach klonu polnego. Larwy te hodowano w laboratorium do uzyskania postaci dojrzałych, dzięki czemu uzyskano szereg interesujących informacji o biologii omawianego gatunku (hodowlę prowadzono w słojach Wecka o pojemności 2 l, przykrytych wieczkami bez gumek; temperatura podczas hodowli wahała się od 15 do 20° C). Młode larwy drążą chodniki pod korą, gdzie przezimowuja. Wiosną wygryzają w miazdze (kambium) podłużne korytarze, które ściśle zapełniają drobnymi trocinkami, mączką i przetrawionym materiałem. Larwa jest przystosowana do przesuwania się w drążonych korytarzach - ciało ma cylindryczne i miękkie, posiada mocne żuwaczki, krótkie nogi, oraz „nabrzmiałe” brodawki na tergitach i sternitach wspomagające przesuwanie się. Przepoczwarczenie następuje w owalnej komorze wydrążonej uprzednio przez larwę. W warunkach laboratoryjnych przepoczwarczenie następowało w okresie od kwietnia do sierpnia. Stadium poczwarki trwa około 10 -14 dni. Wylęgnięte imago przebywa w komorze poczwarkowej kilka dni do momentu pełnego zesklerytyzowania (wybarwienia), po czym przy pomocy żuwaczek wygryza się z komory poczwarkowej na zewnątrz. Ponieważ w tym samym czasie znajdowano larwy w różnym wieku (różnej wielkości), sądzić można, że cykl rozwojowy A. fuscula trwa dwa lata. Materiał wykorzystany w pracy (zarówno zakonserwowane larwy, jak i osobniki dojrzałe pochodzące z hodowli) przechowywany jest w kolekcji Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Warszawie.