Dietary habits of the Long-eared Owl Asio otus in the Italian peninsula

• Autorzy: Riga F , Capizzi D.

Warianty tytułu

PL

Zwyczaje pokarmowe uszatki we Wloszech

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

Feeding habits of the Long-eared Owl in the Italian peninsula were investigated by using mainly data from bibliographic sources. A total of 4651 prey items from 13 study localities were used in the analysis. Field voles Microtus sp., which globally accounted for over 51.4% of the cumulative total, were the most important prey, followed by the mice Apodemus sp. (31.5%). Insectivores (6.0%) and birds (4.7%) were preyed less frequently. In order to represent the diet of Long-eared Owls some dietary parameters were computed, such as percentages of occurrence of the most important prey taxa (insectivores, murids, arvicolids, and birds), mean prey size, taxonomic diversity and prey size diversity. The linear relationships between the variables were assessed by using either Spearman-rank and Pearson correlation coefficients. Taxonomic dietary diversity was positively correlated with site latitude. Geographic linear distances (in km) of the various study sites and relative niche overlap values were negatively correlated. The dietary diversity was positively correlated with the proportion of murids and negatively with arvicolids. It suggests that the Long-eared Owl is quite specialised in feeding upon arvicolids when the availability of this prey is high. Furthermore, one-way ANOVA revealed that significant differences in mean prey size between the different localities were present. Performing a Principal Component Analysis on the dietary parameters we observed a separation of the study sites in two different groups along the first factor, and the proportions of arvicolids and murids were the most important parameters in order to explain the observed variability.

PL

Zwyczaje pokarmowe uszatki Asio otus badano wykorzystując przede wszystkim dane literaturowe. Spośród licznych dostępnych prac dotyczących pokarmu uszatki we Włoszech wybrano tylko te, które posiadały precyzyjne wskazania lokalizacji terenu badań i wiarygodne dane dotyczące składu gatunkowego ofiar. Do oszacowania masy ciała zdobyczy uszatki użyto danych z literatury, w miarę możliwości opierając się na materiałach z terenu Włoch. W sumie wykorzystano dane o 4651 ofiarach (tab. 1), pochodzące z 13 terenów badawczych (ryc. 1). Łupem uszatki padały najczęściej gryzonie: norniki Microtus sp, stanowiące w sumie 51,4% wszystkich ofiar i przedstawiciele rodzaju Apodemus (31,5%). Owadożerne i ptaki stanowiły niewielki procent zdobyczy (odpowiednio 6% i 4,7%). Aby opisać skład pokarmu uszatki obliczono frekwencję udziału najważniejszych grup ofiar, także średnią wielkość zdobyczy (MP), różnorodność gatunkową (DD i zróżnicowanie wielkości ofiar (DS). Związki linearne między zmiennymi obliczono wykorzystując współczynniki korelacji rangowej Spearmana i korelacji Pearsona. Zróżnicowanie taksonomiczne ofiar było pozytywnie skorelowane z szerokością geograficzną stanowisk (n = 13, r = 0,659, p = 0,01). Odległości liniowe (w km) między terenami badań i wartości pokrywania się nisz pokarmowych były skorelowane negatywnie (n = 78, Pearson r = 0,351, p < 0,003, ryc. 2). Zdaniem autorów fakt większego podobieństwa składu pokarmu uszatki na stanowiskach położonych blisko siebie świadczy o oportunizmie tej sowy. Zróżnicowanie pokarmowe było pozytywnie skorelowane z udziałem myszowatych (n = 13, r = 0,610, p = 0,03) i negatywnie z udziałem nornikowatych (r = -0,786, p < 0,002), co sugeruje, że gdy dostępność nornikowatych jest znaczna, uszatka specjalizuje się w polowaniu na tę grupę ofiar. Jednoczynnikowa analiza wariancji (ANOVA) wykazała istotne różnice w średniej wielkości ofiar na różnych stanowiskach. W oparciu o pierwszą analizę składowych głównych (PCA) zaobserwowano podział stanowisk ujętych w tym opracowaniu na dwie odmienne grupy, a proporcje nornikowatych i myszowatych były istotnym parametrem wyjaśniającym zaobserwowane zróżnicowanie (ryc. 4a i 4b).

Słowa kluczowe

PL

ptaki; sowa uszata; nawyki zywieniowe; pokarm; Asio otus; analiza skladu pokarmu; ornitologia; Wlochy

• Wydawca: -
• Czasopismo: Acta Ornithologica
• Rocznik: 1999
• Tom: 34
• Numer: 1
• Opis fizyczny: s.45-51, rys.,tab.,bibliogr.

Twórcy

autor

Riga F

• Instituto Nazionale per la Fauna Selvatica, Via Ca'Fornacetta 9, I-40064, Ozzano Emilia [Bologna], Italy

autor

Capizzi D.

Bibliografia

• Aloise G., Scaravelli D. 1995. [Feeding ecology of Long-eared owl Asia otus in a roost of the Mantova province]. Avocetta 19: 110.
• Araujo J., Rey J. M., Landin A., Moreno A. 1973. [Contribution to the study of Long-eared Owl (Asia otus) in Spain]. Ardeola 19: 397-428.
• Capizzi D., Luiselli L. 1996. Feeding relationships and competitive interactions between philogenetically unrelated predators (owls and snakes). Acta Oecol. 17: 265-282.
• Capizzi D., Luiselli L. 1998. A comparative study of the variability of owl diets in three localities of central Italy. Rev. Ecol. (Terre et Vie) 53: 367-385.
• Casini L., Magnani A. 1989. [Winter diet of Long-eared Owl Asio otus in an agricultural area of the Eastern Emilia]. Avocetta 12: 101-106.
• Cramp S. (ed.). 1985. The Birds of the Western Palaearctic. Vol. IV. Oxford Academic Press.
• Edwards T. C. 1988. Temporal variation in prey preference patterns of adult osprey. Auk 105: 244-251.
• Fasola M. 1994. Opportunistic use of foraging resources by heron communities in southern Europe. Ecography 17: 113-123.
• Gerdol R., Perco F. 1977. [Ecological observations on the Long-eared Owl Asia otus (L.) in North-eastern Italy]. Boll. Soc. Adr. Sci. 41: 37-59.
• Gerdol R., Mantovani E., Perco F. 1982. [Preliminary comparative study on dietary habits of three Strigiform species in the Carso Triestino]. Riv. Ital. Orn. 52: 55-60.
• Glue D. E., Hammond G. J. 1974. Feeding ecology of the Long-eared owl in Britain and Ireland. Brit. Birds 67: 361-369.
• Goszczyński J. 1981. Comparative analysis of food of owls in agrocenoses. Ekol. pol. 29: 431-439.
• Kalländer H. 1977. Food of the Long-eared owl Asio otus in Sweden. Ornis Fennica 54: 79-84.
• Korpimäki E., Marti C. 1995. Geographic trends in trophic characteristics of mammal-eating and bird-eating raptors in Europe and North America. Auk 112: 1004-1023.
• Malavasi D. 1995. [Preliminary data on the diet of the Long-eared Owl (As 10 otus) in an intensively cultivated agricultural land of the Po plain near Mantova]. Suppl. Ric. Biol. Selv. 22: 255-256.
• Mead C. 1987. Owls. Whittet Books, London.
• Mezzavilla F. 1993. [Study on the winter diet of the Long-eared Owl, Asio otus, in the Treviso province]. Lav. Soc. Ven. Sc. Nat. 18: 173-182.
• Mikkola H. 1983. Owls of Europe. T & A D Poyser, Calton, England.
• Miles D. B. 1990. A comparison of three multivariate statistical technique for the analysis of avian foraging data. Stud. Avian Biol. 13: 295-308.
• Morse D. H. 1971. The insectivorous birds as an adaptive strategy. Ann. Rev. Ecol. Syst. 2: 177-200.
• Nilsson I. N. 1981. Seasonal changes in food of the Long-eared owl in southern Sweden. Omis Scand. 12:216-223.
• Nilsson I. N. 1984. Prey weight, food overlap, and reproductive output of potentially competing Long-eared and Tawny Owls. Omis Scand. 15: 176-182.
• Norusis M. J. 1993. SPSS for Windows — User's Guide Release 6.0. SPSS Inc., Chicago.
• Petit D. R., Petit K. E., Petit L. J. 1990. Geographic variation in foraging ecology of North American insectivorous birds. Stud. Avian Biol. 13: 254-263.
• Pianka E. R. 1973. The structure of lizard communities. Annu. Rev. Ecol. Syst. 4, 53:74.
• Plini P. 1985. [Notes on food habits of the Long-eared Owl, Asio otus, in the Trentino-Alto Adige]. Riv. Ital. Om. 55: 193-194.
• Plini P. 1986. [First data on the food habits of the Long-eared Owl Asio otus in Latium]. Avocetta 10: 41-43.
• Romanowski J. 1988. Trophic ecology of Asio otus (L.) and Athene noctua (Scop.) in the suburbs of Warsaw. Pol. ecol. Stud. 14: 223-234.
• Santini L. 1983. [Italian rodents of agriculture and forest interest]. C. N. R., Padova, Italy.
• Silva M., Downing J. A. 1995. CRC handbook of mammalian body masses. CRC Press, Boca Raton, Florida: pp. 1-359.
• Simpson E. H. 1949. Measurement of diversity. Nature 163:688.
• Sokal R. R., Rohlf F. J. 1969. Biometry: the principles and practice of statistics in biological research. W. H. Freeman and Co., New York.
• Thiollay J. M. 1968. [Diets of our raptors: some analysis in France]. Nos Oiseaux 29: 249-269.
• Toschi A. 1965. [Lagomorpha, Rodentia, Carnivora, Ungulata, Cetacea. Fauna of Italy, vol. 7]. Calderini Editore, Bologna.
• Toschi A., Lanza B. 1959. [Mammalia: generalities, Insectivora, Chiroptera — Fauna of Italy, vol. 4]. Calderini Editore, Bologna.
• Zar J. H. 1984. Biostatistical analysis. Prentice-Hall International, London.