PL
Badania nad florą segetalną Puszczy Bolimowskiej przeprowadzono w latach 1981-1985. Stwierdzono 268 gatunków roślin naczyniowych, w tym 65,7% gatunków krótkotrwałych (tab. III). Spośród 268 gatunków roślin naczyniowych na apofity przypada 163 (60,8%) gatunki, a na antropofity 105 (39,2%) gatunków (tab. IV). Wśród apofitów najliczniej są reprezentowane gatunki łąkowe (30,1%), nadwodne (22,1%) oraz leśne i zaroślowe (12,9%). Bardzo rzadko notowano gatunki wrzosowisk i muraw bliźniczkowych (0,6%) oraz naskalne (0,6%). Do pospolitych apofitów należą m. in.: Equisetum arvense, Polygonum tomentosum, Chenopodium album, Convolvulus arvensis, Agropyron repens, Rumex acetosella, Stellaria media, Mentha arvensis, Galeopsis bifida, Stachys palustris, Cirsium arvense, Arnoseris minima, Juncus bufonius, Agrostis alba, Hokus mollis, Sonchus arvensis. Rzadkimi apofitami są m.in.: Alyssum calycinum, Ornithogalum umbellatum, Holosteum umbellatum, Calamintha acinos, Filago arvensis, Sedum maximum, Chenopodium polyspermum, Gnaphalium luteoalbum, Saxifraga tridactylites, Polycnemum arvense, Filago minima, Juncus capitatus, Herniaria glabra, Linaria minor, Centunculus minimus, Ranunculus sardous, Peplis portula. W grupie antropofitów największy udział mają archeofity (71,4%). Większość archeofitów to pospolite gatunki, np. Polygonum convolvulus, Raphanus raphanistrum, Apera spica-venti, Spergula arvensis, Vicia angustifolia, Scleranthus annuus, Anthemis arvensis, Viola arvensis, Setaria viridis, S. glauca, Vicia hirsuta. Do rzadkich archeofitów należą: Lathyrus tuberosus, Veronica opaca, V. polita, Linaria elatine, Digitaria sanguinalis, Lolium temulentum. Euphorbia exigua, Fumaria vaillantii, Galium spurium, Avena strigosa, A. fatua, Melandrium noctiflorum, Herniaria hirsuta, Ranunculus arvensis, Lycopsis arvensis, Valerianella dentata. Szereg archeofitów występuje na nielicznych stanowiskach, np. Bromus secalinus, Neslia paniculata, Agrostemma githago, Consolida regalis, Papaver rhoeas. Pospolitym gatunkiem wśród epekofitów (13,3%) jest Anthoxanthum aristatum (rys. 4). Gatunek ten panuje na siedliskach Teesdaleo-Arnoseridetum minimae (Warcholińska, 1988). Bardzo rzadko notowano następujące epekofity: Vida grandiflora, V dasycarpa, Datura stramonium, Amaranthus ascendes. Najwięcej antropofitów pochodzi z obszarów południowoeuropejsko-zachodnioazjatyckich (37,5%). Znaczny jest także udział gatunków południowoeuropejskich (29,8%) oraz azjatyckich (15,4%). Archeofity pochodzą głównie z południowej Europy i zachodniej Azji (tab. V). Na terenie badań najwięcej jest gatunków o malej liczbie stanowisk, rzadkich (179-66,8%), w tym 108 (40,3%) gatunków występujących na 1 do 6 stanowiskach, a najmniej o dużej liczbie stanowisk, pospolitych (31-11,6%) (tab. VI). W przedziałach o małej liczbie stanowisk zaznacza się duże zróżnicowanie grup biologicznych i geograficzno-historycznych chwastów polnych (tab. VI-X). Zróżnicowanie to zmniejsza się wraz ze wzrostem liczby stanowisk. W najniższych przedziałach przeważają gatunki stenotopowe, a najwyższych eurytopowe. Duża liczba stanowisk wiąże się także ze znaczną powierzchnią określonych siedlisk, głównie kwaśnych. O składzie flory segetalnej badanego obszaru decydują warunki przyrodnicze i antropopresja. Wobec istniejących tendencji do zmian siedlisk i fitocenoz polnych pod wpływem antropopresji, stanowiska gatunków rzadkich są na tym obszarze zagrożone, np. Ranunculus arvensis, R. sardous, Hypericum humifusum, Peplis portula, Gnaphalium uliginosum, Radiola linoides, Lathyrus tuberosus, Linaria elatine, Melandrium noctiflorum, Euphorbia exigua, Fumaria vaillantii, Valerianella dentata, Veronica opaca, V. polita, Neslia paniculata, Camelina microcarpa, Saxifraga tridactylites, Polycnemum arvense, Holosteum umbellatum, Lycopsis arvensis, Agrostemma githago, Galium spurium, Bromus secalinus, Avena strigosa, Digitaria sanguinalis, Lolium temulentum, Consolida regalis, Papaver rhoeas. Rozproszenie i niska zasobność stanowisk wielu spośród tych gatunków wzmaga proces ich recesji (rys. 2-3). Wskazanie i określenie stopnia rozpowszechnienia i zagrożenia chwastów polnych badanego terenu może w przyszłości ułatwić nie tylko ocenę natężenia i rozmiaru procesu przemian flory, ale przede wszystkim pomóc w określeniu warunków i możliwości ich ochrony, zachowania.