Hexacorallia et Octocorallia du Cretace inferieur de Rarau (Carpathes Orientales roumaines)

• Autorzy: Morycowa E.

Warianty tytułu

PL

Hexacorallia i Octocorallia z dolnej kredy regionu Rarau (rumińskie Karpaty Wschodnie)

RU

Hexacorallia i Octocorallia iz nizhnego mela rajjona Rarehu (rumynskie Vostochnye Karpaty)

• Języki publikacji: FR

Abstrakty

FR

Sont étudiés les Polypiers provenant des dépôts fossilifères marneux et gréso-marneux de l’Aptien inférieur de la région de Rarău dans les Carpathes Orientales roumaines. Les Polypiers sont trouvés in situ, souvent aussi en position de vie. Ce sont, en général, des formes coloniales, petites, le plus souvent massives, plus rarement lamellaires ou branchues à rameaux courts et épais. On a constaté 54 espèces (21 déjà connues, 4 déterminées approximativement (aff.), 18 espèces et 6 sous-espèces nouvelles, et 9 formes spécifiquement indéterminables, attribuables à 8 genres différents), réparties en 38 genres (4 genres et 1 sous-genre nouveaux dont un incertae sedis) et 18 familles, dont 17 représentent 5 sous-ordres des Hexacorallia et 1 famille appartient aux Octocorallia. L’assemblage de Coraux étudiés indique l’Aptien inférieur. Le bon état de conservation des Polypiers a permis d’étudier leur microstructure et structure histologique. Les Coraux et les organismes qui les accompagnent suggèrent un milieu marin peu profond, un peu éloigné du rivage, agité, tropical ou subtropical, et une sédimentation assez intense. Les Coraux y formaient probablement des touffes.

PL

Opracowane koralowce pochodzą z utworów marglistych i marglistopiaszczystych rejonu Rarău. Utwory te stanowią jeden z elementów fliszu wieku barem-apt, należącego do pokrywy mezozoicznej masywu krystalicznego rumuńskich Karpat wschodnich (Texte-fig. 1). Zbiór, którym autorka dysponowała składa się z około 200 okazów pochodzących głównie z kolekcji Dr Dana Patruliusa z Instytutu Geologicznego w Bukareszcie. Został on częściowo uzupełniony materiałem zebranym przez autorkę. Opisane koralowce są przeważnie formami kolonijnymi, rzadko pojedynczymi. Kolonie są na ogół małe, masywne, rzadziej grubogałązkowate lub grubopłytkowate. Są one zwykle dobrze zachowane, nieobtoczone, często z dobrze zachowaną mikrostrukturą i ornamentacją elementów szkieletowych. Dobry stan zachowania kolonii pozwolił na przeprowadzenie dokładniejszych badań mikrostruktury i struktury histologicznej szkieletu. W opracowanym zbiorze wyróżniono 54 gatunki (w tym 17 gatunków pewnie oznaczonych, 4 - w przybliżeniu (aff.), 18 gatunków i 6 podgatunków nowych oraz 7 form oznaczonych tylko rodzajowo) reprezentujące 38 rodzajów, w tym jeden należący do grupy incertae sedis i 18 rodzin. Z wymienionych 18 rodzin, 17 należy do pięciu podrzędów Hexacorallia, a jedna do Octocorallia. Ustanowiono: 18 nowych gatunków, 6 nowych podgatunków, 4 nowe rodzaje i 1 nowy podrodzaj (spis na Tabl. 1). W zespole koralowców z Karpat rumuńskich wyróżniają się jako ważne stratygraficznie następujące rodzaje: Pentacoenia d’Orbigny, Holocystis Lonsdale, Diplogyra Eguchi, oraz jako pojawiające się w dolnej kredzie ale o szerszym zasięgu pionowym rodzaje: Eugyra de Fromentel, Felixigyra Prever, Eohydnophora Eguchi, Hydnophora Fischer, Siderastraea de Blainville i Polytremacis d’Orbigny. Na podstawie dostępnej literatury można stwierdzić, że zasięgi stratygraficzne 17 gatunków oznaczonych bez zastrzeżeń są następujące: 7 gatunków znanych jest z baremu-dolnego aptu, 3 z hoterywu-dolnego aptu, 1 z hoterywu-baremu (a być może również z aptu), 1 z hoterywu-aptu, 1 z hoterywu-cenomanu, 2 z aptu, 1 z turonu i 1 z senonu. Wiek osadów, z których pochodzą koralowce został określony w oparciu o inną faunę jako barem-dolny apt (Popescu & Patrulius, 1864). Zatem występujące w opracowanym zbiorze koralowców gatunki górnokredowe (senon, turon) nie przedstawiają wartości stratygraficznej. Zdecydowana większość gatunków ma dość szeroki zasięg stratygraficzny (Tabela 2), obejmujący przedział czasu hoteryw-dolny apt. Ponieważ w zespole tym stwierdzono 2 gatunki znane wyłącznie z aptu, a ponadto 10 gatunków nie sięgających powyżej dolnego aptu, należałoby przyjąć, że wiek osadów, z których pochodzą te koralowce ogranicza się do dolnego aptu. Potwierdzają to opisane z tych osadów amonity: Deshayesites i Procheloniceras (Popescu & Patrulius, 1964), których wiek ogranicza się do dolnego aptu (Colloque sur le Cretace inférieur, 1965). Zespół koralowców z utworów dolnej kredy Karpat Rumunii posiada najwięcej, bo aż 12 gatunków wspólnych z zespołem koralowców wieku barem-dolny apt z polskich Karpat fliszowych (Morycowa, 1864), 4 gatunki wspólne z urgonem Gór Jura (Koby, 1880-1889), a 4 gatunki identyczne z zespołem koralowców opisanych z tych warstw przez Volza (1903). Pozostałe gatunki spotykane były pojedynczo w różnych innych regionach geologicznych (Tabela 2). Przedstawiając próbę odtworzenia środowiska w jakim żyły i osadzały się koralowce z fliszu Karpat rumuńskich, należałoby zwrócić uwagę na następujące fakty: w osadach tych koralowce występują in situ, a nawet w pozycji przyżyciowej. Należą one na ogół do rodzajów rafotwórczych (hermatypowych), wymagających zbliżonych warunków ekologicznych do współcześnie żyjących koralowców rafowych. Kolonie są rozproszone, miejscami występują w postaci małych skupień. Nie odegrały one zatem wielkiej roli jako organizmy skałotwórcze. Wraz z fauną korali, w osadach tych występują również inne organizmy jak orbitoliny, stułbiopławy, jeżowce, małże, ślimaki, amonity, glony i in. (Popescu & Patrulius, 1964; Patrulius, 1965). Osady, z których pochodzą koralowce złożone są z materiału terrygenicznego frakcji aleurytowej lub aleurytowo-psammitowej. Prawie całkowicie brak tu grubszego detrytusu zoogenicznego. Fakty te wskazywałyby, że koralowce żyły w strefie oddalonej nieco od brzegu. Wydłużony pionowo kształt wielu kolonii wskazuje na szybką sedymentację. Opisany zespół koralowców żył prawdopodobnie w wodach ciepłych klimatu tropikalnego lub subtropikalnego, w stosunkowo płytkich (głębokość najwyżej do 50 m), trochę oddalonych od brzegu, ruchliwych wodach, w warunkach dość szybkiej sedymentacji.

RU

Изученные кораллы были добыты из мергелистых и мергелисто-песчаных отложений района Рарэу. Эти отложения являются одним из составных элементов баррем-аптского флиша, относящегося к мезозойскому чехлу, который перекрывает кристаллический массив Румынских Восточных Карпат (фиг. 1). Материал, которым располагал автор, включает около 200 экземпляров, главным образом из коллекции д-ра Дана Патрулиуса из Геологического института в Бухаресте. Он был дополнен материалом, собранным автором. Описанные кораллы представляют преимущественно колониальные формы, редко одиночные. Колонии как правило маленькие, массивные, реже крупноветвистые или крупнопластинчатые. Обычно они хорошо сохранены, неокатаны, часто имеют хорошо выраженную микроструктуру и скульптуру скелетных образований. Благодаря хорошей сохранности колоний удалось более детально исследовать микроструктуру и гистологическую структуру скелета. В изученном собрании определены 54 вида (в том числе 17 видов с определением достоверным, 4 - с предполагаемым (aff.), 18 видов и 6 подвидов новых, а также 7 форм, определенных только до рода), относящиеся к 38 родам, один из которых относится к группе incertae sedis, и 18 семействам. Из всех семейств 17 относится к пяти подотрядам НехасогаШа и одно к Octocorallia. Определено: 18 новых видов, 6 новых подвидов, 4 новых рода и 1 новый подрод (перечень на Табл. 1). В сообществе кораллов Румынских Карпат важное стратиграфическое значение имеют следующие роды: Pentacoenia d’Orbigny, Holocystis Lonsdale, Diplogyra Eguchi и появляющиеся в нижнем мелу, но имеющие более широкое вертикальное распространение роды: Еugyrа de Fromentel, Felixigyra Prever, Eohydnophora Eguchi, Hydnophora Fischer, Siderastraea de Blainville и Polytremacis d’Orbigny. На основании доступной литературы можно установить следующие стратиграфические интервалы 17 видов, определенных достоверно: 7 видов встречается в интервале баррем - нижний апт, 3 вида - готерив - нижний апт, 1 вид - готерив - баррем (возможно также и апт), 1 вид - готерив - апт, 1 вид - готерив - сеноман, 2 вида - апт, 1 вид - турон, 1 вид - сенон. Отложения, в которых содержатся кораллы, на основании другой фауны были отнесены к баррем-нижнему апту (Попеску и Патрулиус, 1964). Следовательно, вехнемеловые виды (сенон, турон), представленные в изученном материале, не имеют стратиграфического значения. Подавляющее большинство видов обладает широким стратиграфическим интервалом (табл. 2) с готерива по нижний апт. В связи с тем, что в изученном сообществе выявлены 2 вида, известных исключительно в апте, и 10 видов не встречаемых выше нижнего апта, следует считать, что возраст отложений, в которых распространены изученные кораллы, ограничивается нижним аптом. Это подтверждается и аммонитами, определенными в этих отложениях: Deshayesites и Procheloniceras (Попеску и Патрулиус, 1964). Распространение этих аммонитов ограничивается к нижнему апту (Colloque sur le Crétacé inférieur, 1965). В сообществе кораллов из нижнего мела Румынских Карпат представлено 12 видов общих с кораллами баррем-аптского возраста из Польских флишевых Карпат (Морицова, 1964), 4 вида общих с ургоном Юрских гор (Коби, 1880-1889) и 4 вида тождественных с кораллами, описанными в этих слоях Вольцом (1903). Остальные виды спорадически встречались в других геологических регионах (табл. 2). Проводя попытку восстановления среды обитания и захоронения кораллов из флиша Румынских Карпат необходимо обратить внимание на следующие факты. Кораллы находятся в отложениях в непереотложенном виде, в положении их жизнедеятельности. Преимущественно они относятся к рифообразующим (герматипным) родам, обитавшим в экологических условиях, сходных со средой жизнедеятельности современных рифовых кораллов. Колонии рассеяны, местами образуют небольшие скопления. Их породообразующая роль была незначительная. Совместно с кораллами в этих отложениях встречается и другая фауна, представленная орбитолинами, кишечнополостными, брюхоногими, двустворчатыми, аммонитами, морскими ежами, водорослями и др. (Попеску и Патрулиус, 1964; Патрулиус, 1965). Отложения, в которых распространены кораллы, состоят из терригенного материала в алевритовой или алеврит-псаммитовой фракциях. Почти совершенно отсутствует в них крупный зоогенный детрит. Эти признаки свидетельствуют о том, что кораллы обитали в зоне, отдаленной на некоторое расстояние от берега. Вытянутая форма многих колоний в вертикальном направлении является признаком быстрого осадконакопления. Описанное сообщество кораллов обитало, по всей вероятности, в теплых водах тропического или субтропического климата, в относительно мелководной (не глубже 50 м), несколько отдаленной от берега зоне, характеризующейся подвижностью вод и довольно быстрыми темпами осадконакопления.

• Wydawca: -
• Czasopismo: Acta Palaeontologica Polonica
• Rocznik: 1971
• Tom: 16
• Numer: 1-2
• Opis fizyczny: p.3-149,fig.,ref.

Twórcy

autor

Morycowa E.

• Laboratory of Geology, Jagiellonian University, Oleandry 2a, Krakow, Poland

Bibliografia

• ALLOITEAU, J. 1952. Madréporaires post-paléozoïques. In: J. Piveteau, (réd.), Traité de Paléontologie, 1, 539-684, Paris.
• - 1954. Le genre Actinastrea d’Orbigny, 1849 dans le Crétacé supérieur français.- Ann. Hebert et Haug, 18 1-104, Paris.
• - 1957. Contribution à la systématique des Madréporaires fossiles. Thèse C.N.R.S. 1-462, Paris.
• - 1958. Monographie des Madréporaires fossiles de Madagascar. - Ann. Géol. Madagascar, 25, 1-118, Paris.
• - 1960. Sur le genre Clausastrea. - Ann. Paléont., 46, 1-46, Paris.
• ANGELIS D’OSSAT, G. 1905 a. Coralli del Cretacico inferiore della Catalogna.- Palaeont. Ital., 11, 169-251, Pisa.
• - 1905 b. I Coralli del calcare de Venassino (Isola di Capri). Atti Acad. Sci. Napoli, sér. 2, 12, 1-45, Napoli.
• ARKELL, W. J. 1956. Jurassic geology of the World. 1-806, Edinbourgh-London.
• BATALLER, J. R. 1935. Els polipers cretacics de Catalunya de la colleccio del Seminari de Barcelona. - Bull. Inst. Catal. Hist. Nat., 35, 194-208, Barcelona.
• BEAUVAIS, L. 1964. Étude stratigraphique et paléontologique des formations à Madréporaires du Jurassique supérieur du Jura et de l’Est du Bassin de Paris.- Mém. Soc. Géol. France, n. sér., 43, 1, 1-288, Paris.
• - 1965. Un nouveau mode de bourgeonnement chez les Madréporaires post-paléozoïques. - C.R. Acad. Sci., 260, 247-249, Paris.
• BENDUKIDZE, N. S. 1960. Verchne-jurskie korally zapadnoj časti Abcházii i uščelja r. Mzymta. - Tr. Geol. Inst., 11, 16, 5-36, Tbilisi.
• - 1961. K izučeniju nižne-melovych korallov Kryma. - Ibidem, 12, 17, 1-40.
• BOURNE, G. C. 1899. Studies on the structure and formation of the calcareous skeleton of the Anthozoa. - Quart. Journ. Micr. Sci., 41, 499-547, London.
• CHEVALIER, J.-P. 1961. Recherches sur les Madréporaires et les formations récifales miocènes de la Méditerranée Occidentale. - Mém. Soc. Géol. France, n. sér., 40, 93, 1-558, Paris.
• - 1968. Géomorphologie de l’Ile Maré - Les Récifs actuels de Maré - Les Madréporaires fossiles de Maré. - Expédition Française sur les récifs coralliens de la Nouvelle-Calédonie, 3, 5-158, Paris.
• CHEVALIER, J.-P., DENIZOT, M., MOUGIN, J.-L., PLESSIS, Y. & SALVAT, B. 1969. Étude géomorphologique et bionomique de l’atoll de Mururoa (Tuamotu).- Cahiers du Pacifique, 12, 3-144, Paris.
• COLLOQUE sur le Crétacé inférieur, 1965. - Mém. Bureau Rech. Géol. Min., 34, 1-835, Paris (Lyon, septembre, 1963).
• COTTREAU, J. 1935. Types du Prodrôme de Paléontologie stratigraphique universelle. - Ann. Paléont., 23, 29-52, Paris.
• DIETRICH, W. O. 1925-27. Steinkorallen des Malms und der Unterkreide im südlichen Deutsch-Ostafrica. - Palaeontographica, 7, 43-101, Stuttgart.
• EGUCHI, M. 1935. Three new genera of corals from the Lower Cretaceous of Japan. - Imp. Acad. Tokyo, Proc., 12, 70-72, Tokyo.
• - 1951. Mesozoic Hexacorals from Japan. - Tohoku Vniv. Sci. Repts. (Sendai), ser. 2, 24, 1-96, Tokyo.
• ETALLON, A. & THURMANN, J. 1862. Lethaea Bruntrutana ou Études paléontologiques et stratigraphiques sur le Jura Bernois et en particulier les environs des Porrentruy. - Mém. Soc. Nat. Suisse, 18, 357-412, Bâle.
• FELIX, J. 1890. Versteinerungen aus der Mexicanischen Jura und Kreide-Formation. - Palaeontographica, 37, 140-194, Stuttgart.
• - 1903. Die Anthozoen der Gosauschichten in den Ostalpen. - Ibidem, 49, 163-359.
• - 1909. Beiträge zur Kenntnis der Korallenfauna der syrischen Cenoman. - Beitr. Paläont. geol. Öster. Orients, 22, 109-175, Wien.
• - 1914. Fossilium Catalogus. I: Animalia, Pars 5: Anthozoa palaeocretacea, 1-273, Neubrandenburg.
• FRITZSCHE, C. H. 1924. Neue Kreidefaunen aus Südamerika (Chile, Bolivia, Peru, Columbia). III: Eine neocome Schwamm und Korallen-fauna aus Chile.- N. Jb. Min. etc., Beil.-Bd. 50, 313-334, Stuttgart.
• FROMENTEL, E. de. 1857. Description des Polypiers fossiles de l’étage Néocomien. - Bull. Soc. Sci. Yonne, 1-78, Yonne.
• - 1861. Introduction à l’étude des Polypiers fossiles. - Mém. Soc. Émul. Doubs, 1-357, Besançon.
• - 1862-67. Paléontologie Française. Terrains crétacés, VIII: Zoophytes, 1-624, Paris.
• GEYER, O. F. 1957. Der stratigraphische Wert der oberjurassischen Korallen in Europa. - Paläont. Ztschr., 31, 1/2, Berlin.
• GIGNOUX, M. 1943. Géologie Stratigraphique, 1-667, Paris.
• GILL, A. 1967. Quelques précisions sur les septes perforés des Polypiers mésozoïques.- Mém. Soc. Géol. France, n. sér., 106, 57-81, Paris.
• - 1970. La structure et microstructure septale de Montlivaltia Lmx.; Critères nouveaux pour la systématique des Hexacoralliaires. - C.R. Acad. Sci., 270, 294-297, Paris.
• GOLDFUSS, A. 1826-29. Petrefacta Germaniae, T. I, 1-168.
• GOREAU, T. F. 1959. The ecology of Jamaican coral reef. I. Species composition and zonation. - Ecology, 40, 1, Durham, N.C.
• GREGORY, J. W. 1900. Polytremacis and the ancestry of Helioporidae. - Proc. Roy. Soc. London, 66, 1-291, London.
• - 1927. Some Lower Cretaceous Corals from Eastern Venezuela. - Geol. Magaz., 64, 440-444, Hertford.
• HACKEMESSER, M. 1930. Eine kretazische Korallenfauna aus Mittel-Griechenland und ihre paläobiologischen Beziehungen. - Palaeontographica, 84 (A), 1-97, Stuttgart.
• KARAKASCH, N. J. 1907. Le Crétacé inférieur de la Crimée et sa faune. - Trav. Soc. Imp. Nat. St. Pétersb., Sect. géol. min., 32, 238-267, Pétersbourg.
• KILIAN, W. 1910. Das Mesozoicum. 3, B, Kreide, Erste Abt.: Unterkreide. - Lethaea geognost., Stuttgart.
• KOBY, F. 1880-1889. 1894. Monographie des Polypiers jurassiques de la Suisse. - Mém. Soc. Paléont. Suisse, 7-16, 21, 1-582, 1-20, Genève.
• - 1896-1898. Monographie des Polypiers crétacés de la Suisse. - Ibidem, 22-24, 1-100.
• - 1904-1905. Description de la faune jurassique du Portugal. Polypiers du Jurassique supérieur. - Comm. Serv. Géol. Portugal, 1-167, Lisbonne.
• KOLOSVARY, G. 1954. Les Coralliaires du Crétacé de la Hongrie. - Ann. Inst. Geol. Hongrie, 67-131.
• KUZMIČEVA, E. J. 1960. Šestilučevye korally. Atlas nižnemelovoj fauny severnogo Kavkaza i Kryma. 125-141, Moskva.
• - 1963. Novye vidy rannevalanžinskich odinočnych Scleractinnij gornogo Kryma.- Paleont. Žurnal, 3, 18-20, Moskva.
• LADD, H. S., TRACEY, J. I., WELLS, J. W. & EMERY, K. O. 1950. Organic growth and sedimentation on an atoll. - J. Geol., 58, 4, 410-425, Chicago.
• MATTHAI, G. 1926. Colony formation in astraeid corals. - Phil. Trans. Roy. Soc. London, B, 214, 313-356, London.
• MICHELIN, H. 1840-1847. Iconographie zoophytologique, 1, Paris.
• MILNE-EDWARDS, H. 1857. Histoire Naturelle des Coralliaires, 2, 1-633, Paris.
• MILNE-EDWARDS, H. & HAIME, J. 1850-1854. A monograph of the British fossil corals. - Palaeont. Soc., 72-145, London.
• MORYCOWA, E. 1964. Hexacoralla des couches de Grodziszcze (Néocomien, Carpathes). - Acta Palaeont. Pol., 9, 1, 3-114, Warszawa.
• - & LEFELD, J. 1965. Les Madréporaires des calcaires urgoniens de la série haut-tatrique dans la Tatra Polonaise. - Rocz. Pol. Tow. Geol. (Ann. Soc. Géol. Pol.), 36, 4, 519-542, Kraków.
• - 1968. Egzotyki wapieni typu sztramberskiego z koralowcami znad Jeziora Rożnowskiego (Sur les calcaires exotiques à Madréporaires dans les environs du Lac de Rożnów (Carpathes polonaises de Flysch)). - Roczn. Pol. Tow. Geol., 38, 1, 19-32.
• MOULLADE, M. 1965. Etat actuel des connaissances sur les Orbitolinidae (Foraminifères) du Crétacé inférieur Mésogéen (Colloque sur le Crétacé inférieur, Lyon, Septembre, 1963). - Mém. Bureau Rech. Géol. Min., 34, 513-523, Paris.
• NAUMOV D, V, JAN KIN-SUN & HUAN MIN-SJAN, 1960. Glavniejšie tipy korallovych rifov Ostrowa Hajnan. - Oceonologia et Limnologia Sinica, 3, 3, 157-176.
• OGILVIE, M. 1897. Die Korallen der Stramberger Schichten. - Palaeontographica, 7 A, Suppl. 2, 73-282, Stuttgart.
• OPPENHEIM, P. 1930. Die Anthozoen der Gosauschichten in der Ostalpen, 1-604, Berlin.
• ORBIGNY, A. d’. 1849. Note sur les Polypiers fossiles, 1-12, Paris.
• - 1850. Prodrôme de Paléontologie, 1, 2, 3, Paris.
• PATRULIUS, D. 1965. Note sur deux espèces de Chaetetopsis des calcaires urgoniens: Chaetetopsis żonata Patrulius et Chaetetopsis favrei (Deninger). - Dari de Seama ale Sedintelor, 25-29, Bucuresti.
• POPESCU, G. & PATRULIUS, D. 1964. Stratigraphie du Crétacé et des klippes exotiques du Rarău (Carpathes Orientales). - An. Com. Geol., 73-130, Bucureçti.
• PREVER, L. 1009. La fauna coralligena cretaceo dei Monti d’Ocre nell Abruzzo Aquilano. - Mem. Carte geol. Ital., 5, 1, 1-145, Roma.
• REUSS, A. E. 1854. Beiträge zur Charakteristik der Kreideschichten in den Ostalpen besonders im Gosauthale und am Wolfgangsee. - Denkschr. Akad. Wissensch. Wien, 7, 1-157, Wien.
• REYEROS NAVARRO, M. M. 1963. Corales del Cretácico inferior de San Juan Raya, Estado de Puebla. - Palaeont. Mexicana, 17, 1-21, Mexico.
• RONIEWICZ, E. 1960. Complexastraea i Thecosmilia z astartu Polski. - Acta Palaeont. Pol., 5, 4, 452-470, Warszawa.
• - 1966-. Les Madréporaires du Jurassique supérieur de la bordure des Monts de Sainte-Croix, Pologne. - Ibidem, 11, 2, 157-264.
• SOŁOMKO, E. 1888. Die Jura and Kreidekorallen der Krim. - Verh. Russ. Min. Ges., (2), 24, 67-231, Petersburg.
• STOLICZKA, F. 1873. Corals or Anthozoa from the Cretaceous rocks of South India. - Palaeont. Indica, 4, 4, 133-190, Calcuta.
• TOULA, F. 1889. Untersuchungen im centralen Balkan. - Akad. Wiss., Denk., 55, 1-108, Wien.
• TRAUTH, F. 1911. Die oberkretazische Korallen-fauna von Klogsdorf in Mähren.- Mähr. Landesmus., Zeitschr., 11, 1-104.
• TRAUTSCHOLD, H. 1886. Le Néocomien de Sably en Crimée. - Mém. Soc. Imp. Nat. Moscou, 15, 119-129, Moscou.
• VAUGHAN, T. W. & WELLS, J. W. 1943. Revision of the suborders, families, and genera of the Scleractinia. - Geol. Soc. Amer., Spec. Pap., 44, 1-363, Baltimore.
• VOLZ, W. 1903. Über eine Korallenfauna aus dem Neocom der Bukowina. - Beitr. Paläont., Geol. Oster.-Ungarns, Orients, 15, 9-30, Wien und Leipzig.
• WELLS, J. W. 1032. Corals of the Trinity Group of the Comanchean of Central Texas. - J. Paleont., 6, 3, 225-256, Menasha.
• - 1954. Recent corals of the Marshall islands. - Geol. Survey, Prof. Paper, 260-1, 385-486, Washington.
• - 1956. Scleractinia. In: R.C. Moore (ed), Treatise on Invertebrate Paleontology, Part F: Coelenterata. 328-444, Lawrence.
• - 1967. Corals as bathometers. - Marine Geology, 5, 5/6, 349-365, Amsterdam.
• ZLATARSKI V. 1967. Note sur le genre Clausastrea d’Orbigny (ordre Madreporaria). - Bull. Geol. Inst., Ser. Paleont., 16, Í3-33, Sofia.
• - 1968. Paraclausastrea, un nouveau genre de Madreporaria de l’Aptien de la Bulgarie du Nord. - Rev. Bulg. Geol. Soc., 29, 2, 159-171, Sofia.