W badaniach nad nawożeniem organicznym, międzyplonami ścierniskowymi bobiku, facelii oraz gorczycy, i nawożeniem mineralnym azotem w dawkach 0, 60, 120 i 180 kg N ha"1 analizowano nagromadzanie sodu w plonach korzeni i liści trzech odmian buraka cukrowego: Kristall, Atair i PN Mono 4. Nawożenie organiczne międzyplonami ścierniskowymi i azotem istotnie różnicowało nagromadzanie sodu w plonach liści. Buraki uprawiane po facelii, w stosunku do pozostałych między- plonów, cechowały się mniejszym pobraniem i nagromadzeniem, a także mniejszym zapotrzebowaniem na sód w celu wytworzenia jednostki plonu. Wzrastające dawki azotu powodowały udowodniony wzrost pobrania i nagromadzenia sodu w plonach korzeni i liści oraz wzrost zapotrzebowania na sód. Nagromadzanie sodu zależało od genotypu odmiany. Odmiana Atair cechowała się niższą, w porównaniu z odmianami Kristall i PN Mono 4, akumulacją sodu w plonie liści oraz najniższym spośród odmian zapotrzebowaniem na ten pierwiastek. Nagromadzanie sodu w korzeniach i w liściach było istotnie dodatnio skorelowane z plonem korzeni i biologicznym plonem cukru. Sód zakumulowany w plonach korzeni ujemnie korelował z zawartością cukru.
W czteroletnich badaniach porównywano wpływ nawożenia organicznego między- plonami ścierniskowymi - bobiku, facelii, i gorczycy oraz azotem, w dawkach 0,60, 120 i 180 kg N ha-1 na zawartość sodu w korzeniach i w liściach trzech odmian buraka cukrowego - Kristall, Atair i PN Mono 4. Nawożenie organiczne i mineralne azotem istotnie różnicowało zawartość sodu w korzeniach w końcowym okresie wegetacji - w październiku. Międzyplon z bobiku powodował obniżenie, a azot w dawce 180 kg ha-1 wzrost koncentracji sodu w korzeniach. Sód zawarty w korzeniach istotnie dodatnio warunkował plon korzeni. Przed zbiorem zawartość sodu w korzeniach korelowała ujemnie, a w liściach dodatnio, z zawartością i wydatkiem cukru oraz z technologicznym plonem cukru. Z całkowitej ilości sodu pobranej przez rośliny około 80-85 % była zakumulowana w liściach.
Warunki przyrodnicze i ekonomiczne oraz niski stopień chemizacji rolnictwa w Polsce uzasadniają możliwość uprawy ziemniaka w systemie rolnictwa ekologicznego. W tym systemie uprawiane winne być odmiany jadalne, o preferowanych przez konsumentów walorach jakościowych i o genetycznie ustalonej, wysokiej odporności na choroby, odmiany cechujące się dobrą zdolnością przechowalniczą. W rolnictwie ekologicznym, opartym na właściwym płodozmianie i nawożeniu organicznym, bez stosowania nawożenia mineralnego i chemicznych środków ochrony roślin, w zależności od żyzności i składu mechanicznego gleby, ziemniak może plonować na poziomie 20-35 t·ha⁻¹. Uprawa roli pod ziemniak, uzależniona od przedplonu, nawożenia organicznego, składu granulometrycznego gleby, w systemie produkcji ekologicznej jest „uprawą konserwującą" profil glebowy i przygotowującą glebę do wczesnego terminu sadzenia oraz stwarzającą możliwie najkorzystniejsze warunki do wzrostu bulw. Nawozami organicznymi stosowanymi w produkcji ziemniaka w gospodarstwach ekologicznych są - kompost, obornik i masa organiczna miedzyplonów ścierniskowych. Zdrowe sadzeniaki, reprodukowane w wyspecjalizowanych gospodarstwach nasiennych, powinny być podkiełkowywane bądź pobudzane i wysadzane jak najwcześniej. Regulacja zachwaszczenia oparta jest na profilaktyce i zabiegach mechanicznych, a zwalczanie stonki ziemniaczanej przy użyciu preparatów biologicznych, akceptowanych przez rolnictwo ekologiczne np. Novador.
Produkcja ziemniaka skrobiowego, wynikająca z uwarunkowań ekonomicznych, oparta jest na agrotechnice odmian o wysokiej zawartości skrobi. W celu pozyskania maksymalnego plonu skrobi należy stosować zasady uprawy i prowadzenia plantacji, od wyboru stanowiska aż do zbioru, sprzyjające wysokiemu plonowaniu roślin i nagromadzaniu skrobi. Nadrzędnym elementem produkcji ziemniaka skrobiowego jest analiza warunków przyrodniczych oraz wybór odmiany z uwzględnieniem - wczesności dojrzewania, odporności na porażenie wirusami oraz patogenami powodującymi choroby grzybowe i bakteryjne, wymagania glebowe i wodne oraz poziom nawożenia azotem.
The dynamics of crop increase, changes in starch content and mineral ingredients in the tubers of four potato cultivars - Dorota early, Alicja and Kuba medium-early and Jasia the late - were investigated in precise field experiment and laboratory research. The potatoes were cultivated without mineral fertilization and with mineral fertilization at doses of N - 90, P₂O₅ - 90 and K₂O - 130 kg·ha⁻¹. The mass of tubers and changes in their chemical composition were determined from the fool blooming at about half of July, in two weeks’ intervals. Mineral fertilization had a favorable impact on increase of in the tubers’ weight, level of yielding and the yield of big tubers fractions whereas it did not influence the starch content and its yield. The effect of fertilization on potato productivity distinctly interacted with the genotype. In respect of starch yield it was justified for only one cultivar - Alicja. The genotype and maturity state of tubers as well as applied mineral fertilization modified the contents of nitrogen, potassium and magnesium but did not influence the concentration of phosphorus, calcium and sodium.