EN
Detailed study of the holotype and topotypes of the type species of Trochophyllum Milne-Edwards and Haime reveals that this genus has a unique Internal morphology most similar to Neaxon Kullman. Although the systematic relationships of small, aulate solitary corals remain dubious, Trochophyllum is referred provisionally to the family Petraiidae de Koninck. The genus is represented by the type species, T. verneuilanum Milne-Edwards and Haime, and the informal taxon T. sp. 1, which ’are known only from Tournaisian (early Osagean) strata in Kentucky and Indiana, USA. Previously published records of Trochophyllum outside the type locality of its type species are either invalid or unconfirmable on present published information. Trochophyllum is distinguished by a highly variable aulos that is typically of the stereotheca-type, filled with stereoplasm at maturity; axial tabulae absent or not preserved at maturity; cardinal septum shortened in the calice; and minor septa developed only as foundations.
PL
Rewizja rodzaju Trochophyllum Milne-Edwards et Haime, 1850, przeprowadzona na podstawie przebadanego ponownie holotypu gatunku typowego T. verneuilianum Milne-Edwards et Haime, 1850, licznych topotypów i innych okazów pochodzących z tego samego poziomu stratygraficznego w Kentucky, USA wykazała, iż rodzaj ten jest zapewne endemitem ograniczonym do basenu środkowoamerykańskiego. Oprócz gatunku typowego, cechującego się dużą zmiennością wewnątrzgatunkową, wydzielono jeden gatunek pozostawiony w nomenklaturze otwartej. Trochophyllum cechuje się skomplikowaną ontogenezą, w której można wyróżnić stadium aulosu pierwotnego i fyllocjatoteki, wypełnionej steroplazmą i tworzącej kolumnę osiową; trabekularną mikrostrukturą septów pierwotnych, osłoniętych wtórnymi pokrywami o mikrostrukturze lamellarnej; płytką fossulą główną; oraz otwarciem aulosu ku septum przeciwległemu, które stanowi zwornik systemu. Na podstawie analizy morfogenetycznej poszczególnych stadiów rozwojowych i elementów strukturalnych ustalono, iż różnice w depozycji zwartej stereoplazmatycznej kolumny osiowej i cienkich tabul peryferycznych mogą wynikać z czysto mechanicznego rozkładu obciążeń, chociaż ich stałość świadczy o genetycznym zakodowaniu tych cech. Nieciągłość w osiowej części kolumny stereoplazmatycznej jest dowodem na to, iż zarówno tabule, jak i kolumna mają identyczną genezę. Tylko stopień intensywności depozycji węglanu wapnia lub okresowo szybszy wzrost osiowej części koralita, powodujący oderwanie się jego dysku bazalnego i wytworzenie szkieletu z przerwą równą rozstępowi pomiędzy tabulami, stanowią różnice pomiędzy tymi elementami.