EN
A study (1982-1997) in the small cormorant colony of the Amsterdam Zoo addressed the question of what factors determine between-season divorce. The proportion of pairs splitting up the next year was 0.46, i.e. less than in wild populations. Low divorce rate could not be explained by the small population size. Computer simulations showed that if pair-formation in the zoo occurred at random, divorce rate would be higher. Occurrence of divorce was unrelated to previous breeding success or age of pair mates. The only variable that could predict divorce was the frequency of interactions of pair mates after breeding. Pair mates that were not seen together after breeding were more likely to split up the next year. Thus mate retention probably involved some process of choice by the partners. This led to the suggestion that mate retention in the wild is constrained, since contact between mates is lost during migration. We also found that extra-pair copulations (EPCs) played a role in the assessment and choice of the mate. Female Cormorants pursued EPCs mostly when they were presumably not fertile. Involvement in EPCs increased the probability that the female subsequently paired with the male concerned. It is proposed that EPCs may have the additional function of assessing the quality of potential mates for future pair-formation.
PL
Zachowania rozrodcze kormoranów obserwowano wśród ptaków znajdujących się w Zoo w Amsterdamie w latach 1982-1997. Większość ptaków była indywidualnie, kolorowo obrączkowana. Częstość międzysezonowego rozpadu par — tj proporcja par, które rozdzieliły się w następnym roku, mimo, że oba ptaki przeżyły — wyniosła 0.46, mniej niż oczekiwano w niewielkich populacjach, jeśli tworzenie się par zachodziłoby losowo (Tab. 1). Taki wynik można uzasadniać pewnymi preferencjami samic przy wyborze partnera. Przypadki rozpadu par były niezależne od poprzedniego sukcesu lęgowego lub wieku członków pary. Jedyną zmienną, która pozwalała przewidywać rozdział pary, była częstotliwość interakcji pomiędzy partnerami po lęgach. Partnerzy, którzy rzadziej byli widywani razem po okresie lęgowym częściej rozdzielali się w następnym sezonie (Fig. 1). Tak więc rozdział pary następował przed następnym sezonem rozrod czym. Partnerzy wierni sobie w następnym roku za chowywali pewne związki po lęgach. To wskazuje, że mechanizm prowadzący do rozdzielenia pary lub zmiany partnera związany jest z pewnymi wyborami dokonywanymi przez ptaki (prawdopodobnie samice). Autorzy sugerują, że interakcje pozapartnerskie, szczególnie kopulacje pozamałżeńskie (EPC) mogą być mechanizmem związanym ze zmianą partnera. Obserwacje samic szukających kopulacji pozapartnerskich, także poza swoim okresem płodności, sugerują że mogą one nie uzyskiwać korzyści z zapłodnienia ją przez samca spoza pary. Jeśli kopulacja pozapartnerska dochodziła do skutku prawdopodobieństwo, że samica w następnym roku połączy się z tym drugim samcem wzrastało. Obserwacje z Zoo w Amsterdamie porównane są z istniejącymi danymi dotyczącymi łączenia się w pary i kopulacji u kormorana.