EN
Background. The retrogradation which occurs during the processes food storage is an essential problem in food industry. In this study, the ability to retrogradate of native starches and maltodextrins of different botanical origin was analysed. Material and methods. The materials were starches of various botanical origin, including commercial samples: potato, tapioca, wheat, com, waxy com starches, and laboratory isolated samples: triticale and rice starches. The above starches were used as material for laboratory production of maltodextrins of medium dextrose equivalents (DE in the rangę fforn 8.27 to 12.75). Starches were analysed for amylose content, while the ratio of nonbranched/long-chain-branched to short-chain-branched fractions of maltodextrins was calculated from gel permeation chromatography data. The susceptibility to retrogradation of 2% starch pastes and 2% maltodextrin Solutions was evaluated according to turbidimetric method of Jacobson. Results. The greatest starch in turbidance of starch gels was observed within initial of the test. days. Initial retrogradation degree of cereal starches was higher than that of tuber and root starches. The waxy com starch was the least prone to retrogradate. The increase in turbidance of maltodextrin Solutions were minimal. Waxy com maltodextrin was not susceptible to retrogradation. Among other samples, the lowest susceptibility to retrogradation after 14 days was found for rice maltodextrin, while the highest for wheat and triticale maltodextrin. Conclusions. On the basis of this study, the retrogradation dependence on the kind of starches and the maltodextrins was established and the author stated that all the maltodextrins have a much less ability to retrogradation than the native starches.
PL
Wstęp. Retrogradacja zachodząca w czasie przechowywania produktów spożywczych jest istotnym problemem. Dlatego też w pracy przebadano zdolność do retrogradacji skrobi różnego pochodzenia botanicznego oraz otrzymanych laboratoryjnie maltodekstryn. Materiał i metody. Materiałem badawczym były skrobie handlowe i naturalne różnego pochodzenia: ziemniaczana, tapiokowa, pszenna, pszenżytnia, ryżowa, kukurydziana i kukurydziana woskowa. Ze skrobi otrzymano na skalę laboratoryjną maltodekstryny średnioscukrzone o DE w zakresie 8,27-12,75. Skrobie wyjściowe przebadano pod względem amylozy metodą Morrisona, a dla otrzymanych maltodekstryny wyznaczono stosunek frakcji nb/lcb do scb z użyciem GPC. Stosując metodę Jacobsona, wyznaczono skłonność do retrogradacji 2-procentowych kleików skrobiowych i 2-procentowych roztworów otrzymanych maltodekstryn. Wyniki. Dla badanych kleików skrobiowych zaobserwowano największy wzrost turbidancji w pierwszych dniach analizy. Początkowy stopień retrogradacji skrobi zbożowych był wyższy niż skrobi z bulw i korzeni. Najmniejszą skłonnością do retrogradacji charakteryzowała się skrobia kukurydziana woskowa. Niewielki był wzrost turbidancji roztworów maltodekstryn. Maltodekstryna kukurydziana woskowa nie wykazała skłonności do retrogradacji. Najmniejszą skłonnością do retrogradacji po 14 dniach wykazała maltodekstryna ryżowa, a największą pszenna i pszenżytnia. Wnioski. Na podstawie badań stwierdzono, że wszystkie maltodekstryny odznaczają się dużo mniejszą zdolnością do retrogradacji w porównaniu ze skrobiami wyjściowymi oraz ustalono jak kształtuje się skłonność do retrogradacji badanych skrobi i maltodekstryn.