EN
A study in the years 1978-1982 and 1992 took place in 11 towns covering 263km² and 6 areas of farmland covering 560km². Magpies were found to inhabit all of the towns in the 1970s and 1980s, at population densities ranging from 0.05-3.1 pairs/km² (mean 1.5). Mean breeding densities were 3.6 and 0.9 pairs/km² in urban and suburban areas respectively. In the years to 1992 the breeding population in towns increased 88%, with 1992 densities varying between 0.3 and 4.5 pairs/km² (mean 2.8). The increase was much more marked in urban areas (129.5% to a mean of 8.2 pairs/km²) than in the suburbs (up 35% to 1.2 pairs/km² on average). Rural populations were dominated by village-dwelling Magpies (respectively 60% and 76% of the breeding populations in 1979-82 and 1992). Nesting densities on farmland remained in the range 0.2-1.8 (mean 1.0) pairs/km² throughout the period, with increases being confined to villages (12.4 pairs/km² 1979-82, cf. 21.3 in 1992) and neighbouring farmland showing a 13% decrease. It is concluded that the ecological success (i.e. increased numbers) of Magpies is a consequence of progressing synanthropization and synurbization.
PL
Badania prowadzono na Pobrzeżu Koszalińskim w 11-tu miastach i 6-ciu powierzchniach próbnych w krajobrazie rolniczym (ryc. 1, tab. 1,2). W miastach wydzielono strefę miejską (obszar o przewadze terenów zabudowanych i komunikacyjnych) oraz podmiejską (pozostałe tereny w administracyjnych granicach miasta). W krajobrazie rolniczym wydzielono osiedla wiejskie i pozostałe tereny. Teren badań obejmował łącznie ok. 12% obszaru Pobrzeża Koszalińskiego. Gniazda sroki liczono w dwóch okresach — w latach 1978-82 i w roku 1992. Terminy „liczebność” i „zagęszczenie gniazd” — rozumiano w tej pracy jako określenia liczby terytoriów okupowanych przez oddzielne pary lęgowe. Na przełomie lat 70-tych i 80-tych sroka zasiedlała już wszystkie miasta na Pobrzeżu, jednak jej liczebność była tam silnie zróżnicowana (tab. 3). Podczas, gdy w niewielkich miastach portowych na Wybrzeżu (np. Darłowo, Ustka) proces osiedlania się sroki dopiero zaczynał się, w miastach oddalonych od wybrzeża, a zwłaszcza największych (Koszalin, Słupsk), gniazdowała już w znacznej liczbie (tab. 3). Prawie we wszystkich miastach przeważały liczebnie pary gniazdujące w strefie miejskiej, łącznie 57% całej populacji. Do roku 1992 lęgowa populacja sroki zwiększyła swoją liczebność prawie dwukrotnie w porównaniu z okresem 1978-82. Największy przyrost odnotowano w Darłowie i Ustce. Pogłębiła się przewaga frakcji par gniazdujących w strefie miejskiej (69% liczby par; różnica istotna w stosunku do pierwszego okresu badań przy p < 0.001, test U). Średnie roczne tempo wzrostu w miastach pomiędzy pierwszym a drugim okresem badań wynosiło 7% i w strefie miejskiej było prawie trzykrotnie wyższe niż w podmiejskiej (ryc. 2). W pierwszym okresie badań na wszystkich powierzchniach próbnych w krajobrazie rolniczym (poza „Cisowem”) większa część par gniazdowała w wioskach (łącznie 60%, tab. 4). Do roku 1992 całkowita liczebność populacji wzrosła o 38%, najbardziej na najmniej licznie zasiedlonych powierzchniach „Damnica” i „Potęgowo”, najmniej — na terenach nadmorskich „Mielno” i „Cisowo”. Wzrost liczebności zanotowano głównie na terenie wiosek i w nielicznie zasiedlonych terenach rolniczych. Natomiast na większości obszarów rolniczych położonych poza wioskami nastąpił spadek liczebności w stosunku do stanu z pierwszego okresu badań. Średnie tempo wzrostu dla całego zbadanego obszaru krajobrazu rolniczego wyniosło 3,2% rocznie, podczas gdy w samych wioskach było prawie dwukrotnie wyższe, natomiast na polach odnotowano spadek liczebności — średnio o 1,1% rocznie (ryc. 2). Zagęszczenie sroki w miastach było zróżnicowane (tab. 3), bardziej w pierwszym niż w drugim okresie badań, co zdaje się wskazywać na tendencję do wyrównywania różnic. W miastach różnice między skrajnymi wartościami zagęszczenia w pierwszym okresie badań były 62-krotne (Sławno — Darłowo), a w 1992 roku już tylko 15-krotne (Słupsk — Łeba). W strefie miejskiej różnice były odpowiednio 25- i 6-krotne. Zagęszczenie gniazd sroki w strefie miejskiej w obydwu okresach badań było wyższe (odpowiednio — 4- i 7-krotnie) niż w strefie podmiejskiej. Zagęszczenie gniazd sroki w krajobrazie rolniczym nie było tak silnie zróżnicowane jak w miastach (tab. 4). W latach 1979-82 skrajne wartości zagęszczenia dla powierzchni polnych różniły się 15-krotnie, a w roku 1992 już tylko 9-krotnie. W przypadku wiosek w obydwu okresach badań różnice były 11-krotne, a dla terenów poza wioskami — odpowiednio — 30-krotne i 4-krotne. Zagęszczenie w wioskach było znacznie wyższe niż poza wioskami — w pierwszym okresie badań 41-, a w drugim — aż 70-krotnie. Zagęszczenie w wioskach było 3-krotnie wyższe niż w strefie miejskiej. Zagęszczenie gniazd sroki na terenach podmiejskich przewyższało zagęszczenie na terenach rolniczych poza wioskami — w latach 1978-82 około 3-krotnie, a w roku 1992 — już 4-krotnie. Wyniki te, podobnie jak i dane z ryc. 2 wskazują na wyższą dynamikę wzrostu zagęszczenia sroki w miastach w porównaniu z terenami wiejskimi.