PL
Badaniami objęto 3 małe zbiorniki wodne, położone na Pojezierzu Olsztyńskim - w zlewniach rolniczych (405) i powiązanych z obszarami zabudowy wiejskiej (471, 472). Cechowały się one zróżnicowanym stopniem nasilenia czynników antropogenicznych: zbiornik śródpolny określono jako umiarkowanie zagrożony, zaś zbiorniki 471 i 472 jako bardzo silnie zagrożone. Trzyletnie badania fizykochemiczne wody wykazały, że nasilenie czynników zewnętrznych korespondowało z jakością wody małych zbiorników. Jakość wody małych zbiorników była niezadowalająca - cechowały ją pozaklasowe wartości chemicznego zapotrzebowania tlenu, koncentracji tlenu rozpuszczonego i barwy, a w zbiornikach położonych na terenach zabudowanych także fosforu ogółem i fosforanów. Zbiorniki zdegradowane cechowały się wielokrotnie wyższymi koncentracjami większości składników, w szczególności fosforu ogółem (zbiornik 405 - 0,169 mg P·dm⁻³; 471 - 0,80 mg P·dm⁻³; 472 - 2,42 mg P·dm⁻³) i fosforanów (405 - 0,043 mg P-PO₄·dm⁻³; 471 - 0,42 mg P-P04·dm⁻³ ; 472 - 2,03 mg P-P04·dm⁻³ ), a także potasu (405 - 1,5 mg·dm⁻³; 471 - 33,7 mg·dm⁻³; 472 - 15,8 mg·dm⁻³) i sodu (405 - 2,7 mg·dm⁻³; 471 - 9,1 mg·dm⁻³; 472 - 22,7 mg·dm⁻³). Wyniki pozwoliły stwierdzić, że w obecnym stanie badane stawy wiejskie nie mogą spełniać funkcji przyrodniczych przypisywanych tego typu zbiornikom, co świadczy o konieczności wprowadzania rozwiązań mających na celu ich ochronę i rekultywację.
EN
Badaniami objęto 3 małe zbiorniki wodne, położone na Pojezierzu Olsztyńskim - w zlewniach rolniczych (405) i powiązanych z obszarami zabudowy wiejskiej (471, 472). Cechowały się one zróżnicowanym stopniem nasilenia czynników antropogenicznych: zbiornik śródpolny określono jako umiarkowanie zagrożony, zaś zbiorniki 471 i 472 jako bardzo silnie zagrożone. Trzyletnie badania fizykochemiczne wody wykazały, że nasilenie czynników zewnętrznych korespondowało z jakością wody małych zbiorników. Jakość wody małych zbiorników była niezadowalająca - cechowały ją pozaklasowe wartości chemicznego zapotrzebowania tlenu, koncentracji tlenu rozpuszczonego i barwy, a w zbiornikach położonych na terenach zabudowanych także fosforu ogółem i fosforanów. Zbiorniki zdegradowane cechowały się wielokrotnie wyższymi koncentracjami większości składników, w szczególności fosforu ogółem (zbiornik 405 - 0,169 mg P·dm⁻³; 471 - 0,80 mg P·dm⁻³; 472 - 2,42 mg P·dm⁻³) i fosforanów (405 - 0,043 mg P-PO₄·dm⁻³; 471 - 0,42 mg P-P04·dm⁻³ ; 472 - 2,03 mg P-P04·dm⁻³ ), a także potasu (405 - 1,5 mg·dm⁻³; 471 - 33,7 mg·dm⁻³; 472 - 15,8 mg·dm⁻³) i sodu (405 - 2,7 mg·dm⁻³; 471 - 9,1 mg·dm⁻³; 472 - 22,7 mg·dm⁻³). Wyniki pozwoliły stwierdzić, że w obecnym stanie badane stawy wiejskie nie mogą spełniać funkcji przyrodniczych przypisywanych tego typu zbiornikom, co świadczy o konieczności wprowadzania rozwiązań mających na celu ich ochronę i rekultywację.