PL
Z krochmalu ziemniaczanego, kukurydzianego oraz skrobi pszenżytniej otrzymano w skali laboratoryjnej fosforany jednoskrobiowe metodą Neukoma. Z fosforanów tych oraz przemysłowego fosforanu jednoskrobiowego sporządzono formy wodorowe przez przemywanie próbek roztworem kwasu solnego. W otrzymanych preparatach oznaczono: zawartość fosforu całkowitego i fosforu wolnego, zdolność wiązania wody i rozpuszczalność w wodzie w temp. 25 i 60°C, zdolność redukcyjną i lepkość graniczną za pomocą wiskozymetru Ubbelohde-Rafikov. Przebadano autohydrolizę 1 % wodnych suspensji form wodorowych fosforanów jednoskrobiowych w temperaturze wrzenia roztworu w ciągu 5 h. W trakcie autohydrolizy pobierano próby, które badano na redukcyjność i zawartość fosforu wolnego. Zaobserwowano, że w miarę przebiegu autohydrolizy znacznie wzrasta redukcyjność i zawartość fosforu wolnego, co świadczy o hydrolizie wiązań glikozydowych w łańcuchu skrobiowym oraz hydrolizie estrowego wiązania kwasu fosforowego. Szybkość autohydrolizy form wodorowych fosforanów jednoskrobiowych zależy od ich stopnia podstawienia fosforem . Ponadto zaobserwowano, że formy wodorowe fosforanów jednoskrobiowych odznaczały się wyższą redukcyjnością, mniejszą zdolnością wiązania wody i większą rozpuszczalnością w wodzie, zwłaszcza w temp. 60°C oraz niższą lepkością graniczną w stosunku do fosforanów jednoskrobiowych.