EN
Human-induced habitat changes have been typically linked to negative effects on native species, but an increasing number of studies show that many species are unaffected by these changes or even benefited from them. The Burrowing Owl Athene cunicularia is a raptor species that has deserved special attention in recent years due to its capacity to live in a variety of natural and modified habitats. In this study, we analyzed habitat characteristics that determine the habitat selection of the Burrowing Owl at the nest-patch, territory and landscape scales in the Pampas of Argentina. We performed broadcasting call surveys to evaluate presence-absence of owls at random points. In addition, we measured habitat variables in the field and used satellite imagery to obtain land-use information. We used Generalized Linear Models to explore the influence of habitat variables on the probability of occupancy by Burrowing Owls. Our results indicate that Burrowing Owls demonstrate good ability to live in a wide variety of habitat types and with different disturbance levels in the Pampas. At the nest-patch scale, which includes the nest-site and the surrounding patch around it, the presence of owls was positively associated with the horizontal visibility and was influenced by the land-cover type. At the territory scale, the occurrence of owls was positively associated with the presence of active (non-vegetated) dunes and negatively with croplands. At the landscape scale, the presence of owls was negatively associated with the disturbance level and positively with the amount of borders between habitats. A unique multi-scale model containing variables of the three spatial scales was more robust to explain variation in Burrowing Owl occupancy patterns than any single-scale model. This would reveal the hierarchical nature of habitat selection by Burrowing Owls in the Pampas, comparable to that observed in North American populations.
PL
Zmiany siedliskowe spowodowane działalnością człowieka zwykle wiążą się z negatywnym wpływem na gatunki roślin i zwierząt. Jednak coraz większa liczba badań pokazuje, że wiele gatunków nie reaguje na te zmiany, lub są one wręcz dla nich korzystne. Pójdźka ziemna jest drapieżnym ptakiem, któremu w ostatnich latach poświęcono wiele uwagi ze względu na zdolność do życia w różnych siedliskach, zarówno naturalnych jak i zmienionych przez człowieka. Dotychczasowe badania prowadzono głównie w populacjach na północnym skraju zasięgu tego gatunku (w Ameryce Północnej), gdzie sowy te są silnie związane z norami kopanymi przez ssaki (np. nieświszczuki). Na południowym skraju zasięgu (argentyńskie pampy), pójdźki ziemne głównie same kopią nory, chociaż mogą też korzystać z nor wykopanych przez ssaki. Ponadto w odróżnieniu od większości populacji z północnego skraju zasięgu, w których pójdźki migrują, osobniki z południowych populacji są osiadłe i wykorzystują swoje nory zarówno w okresie lęgowym jak i pozalęgowym. W pracy przeanalizowano czynniki, które determinują wybór siedliska przez pójdźki ziemne z południowego skraju zasięgu. Analizy przeprowadzono w trzech skalach — gniazda, terytorium i krajobrazu. Badania prowadzono w środowisku argentyńskiej pampy, na której można wyróżnić trzy główne rodzaje środowisk — agrocenozy, wydmy oraz tereny zurbanizowane. Informacje o sposobie zagospodarowania terenu uzyskano wykorzystując zarówno prace terenowe jak i zdjęcia satelitarne, definiując dziewięć rodzajów siedlisk: obszary wodne, tereny upraw, zaorane pola, tereny przeznaczone pod wypas, tereny zurbanizowane, tereny trawiaste, lasy, porośnięte wydmy oraz wydmy aktywne (nie porośnięte roślinnością) (Fig. 1). Badania prowadzono metodą punktową przy użyciu stymulacji głosowej. Obecność sów badano w 90 punktach — 14 zlokalizowanych na wydmach, 13 w środowiskach zurbanizowanych i 63 w agrocenozach. Minimalna odległość między punktami wynosiła 2 km na terenach agrocenoz i 1 km na terenach zurbanizowanych i wydmach. Dla każdego punktu określano zmienne środowiskowe w trzech skalach: miejsca gniazdowego — do 150 m od punktu stymulacji, terytorium — do 600 m, oraz krajobrazu — do 1200 m (Tab. 1). Ze względu na fakt, że cechy siedliska rozpatrywane w różnych skalach są ze sobą skorelowane, w każdej rozpatrywanej skali użyto innych zmiennych. Wybór tych zmiennych związany był z hipotezami opartymi o wyniki wcześniejszych badań nad pójdźką ziemną (Tab. 2). Pójdźki ziemne najrzadziej występowały w agrocenozach, zaś najczęściej — w środowiskach zurbanizowanych. W skali miejsca gniazdowego wybór siedliska zależał od wszystkich rozpatrywanych predyktorów, czyli od typu środowiska (agrocenoza, tereny zurbanizowane, wydmy) oraz widoczności poziomej będącej funkcją tego, jaką część terenu w promieniu 150 m stanowi teren nieporośnięty lub porośnięty niską roślinnością (Tab. 3, 5, Fig. 2A). W skali terytorium, występowanie pójdźki było najlepiej tłumaczone przez dwa spośród siedmiu rozpatrywanych czynników: procentowy udział czynnych wydm (dodatnia zależność) oraz procentowy udział terenów uprawnych (ujemna zależność) (Tab. 3, Fig. 2B). W skali krajobrazowej wybór siedliska tłumaczyły wszystkie rozpatrywane czynniki: całkowita długość granic pomiędzy siedliskami (dodatnia zależność), udział środowisk zmienionych przez człowieka (ujemna zależność) oraz stopień skomplikowania kształtów płatów środowiskowych (ujemna zależność) (Tab. 3, 5, Fig. 2C, D). Model łączący wszystkie czynniki badane w różnych skalach przestrzennych był zdecydowanie lepiej dopasowany do uzyskanych danych niż każdy z modeli dla poszczególnych skal (Tab. 4). Wskazuje to na hierarchiczny charakter wyboru siedlisk przez pójdźki ziemne gniazdujące na terenie argentyńskiej pampy, porównywalny do tego obserwowanego w populacjach z Ameryki Północnej.