EN
Chicks beg to solicit food and care from their parents. Previous studies of nocturnally feeding Thin-billed Prions (Pachyptila belcheri) showed that chicks convey information about their condition to their parents by means of begging calls. However, those studies used tape-recorders with a limited recording duration, which precluded the recording of complete nights, so only the first begging sessions per night were analysed. Here we present data on begging call intensities and the acoustic parameters of begging elements obtained using digital voice recorders, which enabled complete nights to be recorded. Chicks used from one to five begging sessions per night. We found that the parameters of the first calling sessions did not reflect body condition, whereas the duration of begging sessions and the number of begging calls over the whole night was correlated with the chicks' body condition and the sizes of the meals delivered by the parents. The acoustic parameters of begging call elements were not correlated with body condition. Chicks did not change call frequencies according to their state of nutrition. All call parameters, including the acoustic parameters of chick begging calls, were highly chick-specific. We further tested for age effects and found strong correlations between call features and the age of chicks. The results of the present study show that some begging parameters, e.g. the duration of begging sessions and the number of begging calls over the whole night, are connected with condition, while others, such as acoustic parameters, are linked with individual chick recognition.
PL
W oparciu o teorię historii życiowych można rozpatrywać przyczyny zróżnicowania strategii karmienia piskląt u ptaków. Intensywność karmienia potomstwa jest, według tego podejścia, efektem kompromisu między bieżącą a przyszłą reprodukcją rodziców. Z jednej strony, zwiększenie intensywności karmienia piskląt zwiększa ich szansę na przeżycie, a więc przyczynia się do maksymalizacji bieżących efektów rozrodu ptaków dorosłych. Z drugiej zaś strony, pokarm zainwestowany w potomstwo w danym sezonie, obniża szansę skutecznego rozrodu rodziców w przyszłych sezonach, ponieważ nie został przeznaczony na utrzymanie ich kondycji. Szczególnie dobrym modelem interakcji między pisklętami a rodzicami są gniazdowniki, ponieważ młode są całkowicie uzależnione od pokarmu dostarczanego przez rodziców. Petrelek cienkodzioby, ptak charakterystyczny dla kilku archipelagów południowej półkuli (m.in. dla Falklandów), gnieżdżący się w norach i wracający do gniazd nocą, stanowi przykład gatunku, u którego karmienie piskląt odbywa się wyłącznie w oparciu o sygnalizację dźwiękową, tj. głosy żebrzące wydawane przez pisklęta. Para wychowuje pojedyncze pisklę, dzięki czemu aspekt konkurencji głosowej pomiędzy pisklętami może być pominięty w analizach. Wcześniejsze badania na tym gatunku wykazały, że pisklęta przekazują rodzicom informację o swojej kondycji głosami żebrzącymi. W badaniach tych zastosowano jednak rejestratory, które miały ograniczony czas działania. Uniemożliwiło to nagrywanie głosów wydawanych przez całą noc i ograniczyło analizy jedynie do pierwszej sesji żebrania piskląt w ciągu nocy. Pisklęta petrelka żebrzą dwoma rodzajami głosów, w niniejszej pracy analizowano tylko tzw. długie glosy żebrzące (Fig. 1), przedstawiono dane dotyczące intensywności żebrania i akustycznych parametrów głosów (Tab. 1) żebrzących zarejestrowanych za pomocą cyfrowych rejestratorów umożliwiających całonocne nagrania. Stwierdzono, że w ciągu nocy pisklęta odzywają się intensywnie w czasie 1-5 sesji oddzielonych okresami ciszy. Głosy wydawane w trakcie jednej sesji jak i pomiędzy poszczególnymi sesjami różniły się niektórymi parametrami akustycznymi (Tab. 2, 6). Dlatego brano pod uwagę uśrednione wartości dla danej sesji i wykorzystano analizę składowych głównych (Tab. 3). Młodsze pisklęta najwięcej głosów wydawały w drugiej i trzeciej sesji (Fig. 3), a często pierwsza sesja zawierała tylko niewielką część głosów żebrzących piskląt (Fig. 4). Stwierdzono, że parametry głosów z pierwszej sesji w ciągu nocy nie odzwierciedlały kondycji piskląt. Jednocześnie, czas trwania sesji żebrania, maksymalne tempo wydawania głosów oraz sumaryczna liczba głosów żebrzących wydanych w ciągu całej nocy były skorelowana z kondycją ciała piskląt (Tab. 4, 5, 7) oraz rozmiarem posiłków dostarczanego przez rodziców (Tab. 8). Innymi słowy, komunikaty głosowe piskląt dobrze sygnalizowały ich potrzeby, zaś rodzice dostosowywali do nich intensywność karmienia swojego potomstwa. Analiza parametrów akustycznych sylab budujących głosy żebrzące wykazała, że nie były one skorelowane w żaden sposób z kondycją piskląt (Tab. 5). W szczególności, pisklęta nie zmieniały częstotliwości głosów w zależności od stopnia odżywienia. Jednocześnie, wszystkie parametry głosów, włączając parametry akustyczne były specyficzne osobniczo, a specyficzność ta była silnie związana z wiekiem piskląt (Fig. 2, Tab. 4, 5).