Late Albian to early/mid - Cenomanian ostracodes from Northern Galala Plateau, Egypt

• Autorzy: Sczechura J. , Abd-Elshafy E. , Babinot J.-F.

Warianty tytułu

PL

Późnoalbskie - wczesno/środkowocenomańskie małżoraczki z Płaskowyżu Pólnocnej Galali (Egipt)

• Języki publikacji: EN

Abstrakty

EN

Middle Cretaceous ostracodes from two sections in the Northern Galala Plateau, western coastal Gulf of Suez (Egypt) are presented. 30 species have been recorded, of which 4 are new: Asciocythere galalaensis, Perissocytheridea ignota, Eocytheropteron pecteniferum and ?Spinoleberis calcalifera. Most of the species have been known so far from the Albian and/or Cenomanian of the South Tethys, especially the Near East. No species common for these ages from the North and South Tethys i.e. Africa and Europe, have been found. Ostracode associations probably show the late Albian to early/mid-Cenomanian age. The distribution is related to fluctuating conditions within the studied area, from euhaline to brackish/shallow water environments.

PL

Opracowano małżoraczki z osadów środkowej kredy, występujących na zachodnim brzegu Zatoki Suezkiej (Egipt). Małżoraczki pochodzą z dwóch odsłonięć (Ras El Abd i Khashm El Galala) (figs. 1—3) z osadów, których dolna część zaliczana jest do facji Piaskowców. Nubijskich, a górna część — do formacji Galala. W oparciu o otwornice Abd-Elshafy i Atta (w druku a, b) zaliczyli dolną część osadów do dolnego cenomanu natomiast górną do górnego cenomanu. Opisano 30 gatunków małżoraczków, w tym 4 nowe: Asciocythere galalaensis, Perissocytheridea ignota, Eocytheropteron pecteniferum i Spinoleberis calcalifera. Analiza ilościowego i jakościowego rozprzestrzenienia małżoraczków pozwoliła wydzielić 2 zespoły (jeden zdominowany przez Cytherella, drugi zdominowany przez Perissocytheridea), występujące przemiennie w badanych profilach (fig. 4) i pozwalające wydzielić 4 ekozony. Uważa się, że wydzielone ekozony są odbiciem fluktuacji w zasoleniu, dynamice i głębokości zbiornika; ekozona z wyraźną obecnością Cytherella odpowiada środowisku morskiemu (euhalinowemu), natomiast ekozona z Perissocytheridea charakteryzuje środowisko brakiczne. Wyróżnione ekozony pokrywają się w znacznym stopniu z biozonami wyróżnionymi w badanych odsłonięciach w oparciu o otwornice (Abd-Elshafy i Atta, w druku b). Małżoraczki sugerują jednak nieco starszy wiek osadów (figs. 2, 3), tj. górnoalbski — wczesno/środkowocenomański. Uznaje się, że ekozona 1 (w oparciu o małżoraczki zaliczona do albu) reprezentuje środowisko regresywne, natomiast ekozona 2 (?3) (na podstawie małżoraczków zaliczona do cenomanu) wyraża stopniowe tendencje w kierunku otwartego morza. Sugerowane tendencje w rozwoju środowiska środkowokredowego są w zgodzie z proponowanymi „krzywymi transgresji-regresji” dotyczącymi albu-turonu na Środkowym i Dalekim Wschodzie opracowanymi przez Riché i Přestat (1980). Z rozprzestrzenienia regionalnego badanych małżoraczków wynika, że są one ograniczone do Afryki północnej i Bliskiego Wschodu, wykazując większe podobieństwo do synchronicznych małżoraczków z tego drugiego obszaru. Należą one zatem do północnoafrykańsko-bliskowschodniej prowincji małżoraczkowej wydzielonej przez Babinot (1985).

• Wydawca: -
• Czasopismo: Acta Palaeontologica Polonica
• Rocznik: 1991
• Tom: 36
• Numer: 1
• Opis fizyczny: p.3-38,fig.,ref.

Twórcy

autor

Sczechura J.

• Instytut Paleobiologii, Polska Akademia Nauk, Al.Zwirki i Wigury 93, 02-089 Warsaw, Poland

autor

Abd-Elshafy E.

• Department of Geology, Faculty of Science, Zagazig University, Zagazig, Egypt

autor

Babinot J.-F.

• Centre de Sedimentologie-PaleontoIogie, Centre Saint Charles, 13331 Marselle Cedex 3 et URA 1208, CNRS-Dynamique des plates-formes carbonatees

Bibliografia

• ABD-ELSHAFY, E. and ATTA, M. in press a. The Cenomanian rocks in the Northern Galala, 1 — Lithostratigraphy, microfacies and chronostratigraphy. — Egypt. Jour Geol.
• ABD-ELSHAFY, E. and ATTA, M. in press b. The Cenomanian rocks in the Northern Galala, 2 — Paleontology and biostratigraphy. — Egypt. Jour. Geol.
• AL-ABDUL-RAZZAQ, S. KH. 1979a. Glenocythere, a new ostracode genus from the Ahmadi Formation (Cretaceous) of Kuwait. — J. Paleont., 53, 4, 920—930.
• AL-ABDUL-RAZZAQ, S.KH. 1979b. Peloriops, a new ostracode genus from the Cretaceous of Kuwait. In: N. Krstić (ed), Proc. the 7th International Symptosium on Ostracodes; Taxonomy, Biostratigraphy and Distribution of Ostracodes, Belgrade 1979, 47—54, Serbian Geological Society, Belgrade.
• AL-ABDUL-RAZZAQ, S. KH. 1980. New Eocytheropteron species with reversed valve structure. — Micropaleontology, 26, 4, 444—448.
• AL-ABDUL-RAZZAQ, S. KH. 1981. Cretaceous Cytherellidae from Kuwait. — Palaeont. Soc. India, 25, 13—20.
• AL-ABDUL-RAZZAQ, S. KH. 1983. Biostratigraphic zonation of the Ahmadi Formation (Cretaceous, Kuwait) using ostracode assemblages. In: R. F. Maddocks (ed.), Proc. the 8th International Symposium on Ostracoda; Applications of Ostracoda, Univ. Houston Geosc., 394—399.
• AL-ABDUL-RAZZAQ, S. KH. and GROSDIDIER, E. 1981. Ostracode index species from the Cenomanian of the South shelf of the Tethys Sea. — Bull. Centres Rech. Explor.-Prod. Elf-Aquitaine, 5, 2, 173—191.
• AL-FURAIH, A. A. F. 1983. Middle Cretaceous (Cenomanian) Ostracoda from the Wasia Formation of Saudi Arabia. — Univ. Kansas Paleont. Contrib., 108, 1—6.
• ATHERSUCH, J. 1988. The Biostratigraphy of Cretaceous Ostracoda from Oman. In: T. Hanai, N. Ikeya and K. Ishizaki (eds.), Proc. the 9th International Symposium on Ostracoda, held in Shizuoka, Japan, 29 July — 2 August 1985, Evolutionary biology of Ostracoda — its fundamentals and applications, 1187—1206, Kodansha, Tokyo, Elsevier.
• BABINOT, J. F. 1985. Paléobiogéographie des Ostracodes du Crétacé supérieur des marges ouest-européennes et nord-africaines de la Téthys. — Bull. Soc. Geol. France, 8, 1, 5, 739—745.
• BABINOT, J. F. and BASHA, S. H. 1985. Ostracods from the Early Cenomanian of Jordan, a preliminary report. — Geobios, 18, 12, 257—162.
• BABINOT, J. F. and BOURDILLON-de-GRISSAC, CH. 1987. Associations d’ostracodes de l᾿Albien-Maastrichtien du Dhofar (Oman). Affinités paléobiogéographique et implications géodynamiques. — Bull. Soc. Geol. France, 8, 5, 2, 287—294.
• BASSOULLET, J. P. and DAMOTTE, R. 1969. Quelques Ostracodes nouveaux du Cénomanien-Turonien de l᾿Atlas Saharien Occidentale (Algerie). — Rev. Micropaléont., 12, 3, 130—144.
• BISCHOFF, G. 1963. Die Gattung Cythereis in der Unterkreide. Ostracoden-Studien in Libanon 1. — Senckenberg. Leth., 44, 1, 1—77.
• BISMUTH, H. BOLTENHAGEN, C., DONZE, P. LE FÈVRE, J. and SAINT-MARC, P. 1981. Le Crétacé moyen et supérieur du Djebel Semmama (Tunisie du Centre-Nord); microstratigraphie et évolution sédimentologique. — Bull. Centres Rech. Explor.-Prod. Elf-Aquitaine, 5, 2, 193—267.
• BOLD, W. A. Van den 1964. Ostracodes aus der Oberkreide von Abu Rawash, Egypten. — Palaeontographica Abt. A, 123, 111—136.
• BROUWERS, E. M. 1988. Paleobathymetry on the continental shelf based on examples using ostracods from the Gulf of Alaska. In: P. de Deckker, J.-P. Colin and J.-P. Peypouquet (eds.), Ostracoda in the Earth Sciences 55—76, Elsevier, Amsterdam—Oxford—New York—Tokyo.
• COLIN, J. P. 1974. Contribution á 1’étude des Ostracodes du Crétacé supérieur de Dordogne (France). — Geobios. 7, 1, 19—42.
• COLIN, J. P. and EL DAKKAK, N. W. 1975. Quelques Ostracodes du Cénomanien du Djebel Nezzazat, Sinai, Egypte. — Rev. Española Micropaleont., 4, 3, 273—296.
• DIAS-BIRTO, D., MOURA, J. A. and WÜRDIG, N. 1988. Relationship between Ecological Models based on Ostracods and Foraminifers from Sepetiba Bay (Rio de Janeiro — Brazil). In: T. Hanai, N. Ikeya and K. Ishizaki (eds.), Proc. the 9th International Symposium on Ostracoda, held in Shizuoka, Japan, 29 July — 2 August 1985, Evolutionary biology of Ostracoda — its fundamentals and applications, 467—484, Kodansha, Tokyo, Elsevier.
• DUCASSE, O., LÉTÉ, C. and ROUSSELLE, L. 1988. Polymorphism and Speciation Medoc Ostracods at the Eocene/Oligocene Boundary (Aquitaine, France). In: T. Hanai, N. Ikeya and K. Ishizaki (eds.), Proc. the 9th International Symposium on Ostracoda, held in Shizuoka, Japan 29 July — 2 August 1985, Evolutionary biology of Ostracoda — its fundamentals and applications, 939—947, Kodansha, Tokyo, Elsevier.
• GROSDIDIER, E. 1973. Associations ďostracodes du Crétacé d’Iran. — Rev. Inst. France Petrol., 28, 2, 131—169.
• HONIGSTEIN, A. and ROSENFELD, A. 1985. Late Turonian-Early Coniacian ostracodes from the Zihor Formation, southern Israel. — Rev. Española Micropaleont., 17, 3, 447—466.
• HOWE, H. V. 1961. Family Cytherideidae Sars, 1925. In: R. C. Moore (ed), Treatise on Invertebrate Paleontology, Part Q., Arthropoda 3, Crustacea, Ostracoda, 272—290. Geol. Soc. Amer. and Univ. Kansas Press, Lawrence.
• MAJORAN, S. 1988. Comments on a miscellaneous ostracod group from the Mid-Cretaceous of the south shelf of the Tethys. — J. African Earth Sciences, 7, 4, 691—702.
• MAJORAN, S. 1989. Mid-Cretaceous Ostracoda of northeastern Algeria. — Fossils and Strata, 27, 1—67.
• MORKHOVEN, F. P. C. M. Van 1963. Post-Paleozoic Ostracoda: Their Morphology, Taxonomy and Economic Use, 2, 1—478, Elsevier, Amsterdam.
• RICHÉ, PH. and PRESTAT, В. 1980. Paléogéographie du Crétacé moyen du Proche et Moyen-Orient et sa signification petrolière. In: Proc. 10th World Petroleum Congress, Bucharest, 1979. 2-Exploration, supply and demand. Heydem and son Ltd, 57—76.
• ROSENFELD, A. 1981. Cytherella gigantosulcata (Ostracoda), a replacement for Cytherella sulcata Rosenfeld, 1974. — J. Paleont., 55, 4, 896.
• ROSENFELD, A., GERRY, E. and HONIGSTEIN, A. 1988. Jurassic-Cretaceous Nonmarine Ostracods from Israel and Paleoenvironmental Implications. In: T. Hanai, N. Ikeya and K. Ishizaki (eds.), Proc. the 9th International Symposium on Ostracoda, held in Shizuoka, Japan, 29July — 2August 1985. Evolutionary biology of Ostracoda — its fundamentals and applications, 659—669, Kodansha, Tokyo, Elsevier.
• ROSENFELD, A. and RAAB, M. 1974. Cenomanian-Turonian ostracodes from the Judea Group in Israel. — Isr. Geol. Surv., Bull., 62, 1—64.
• ROSENFELD, A. and RAAB, M. 1983. Ontogenesis and stratigraphy of the ostracod Veeniacythereis jezzineensis (Bischoff, 1969). — J. Micropaleont., 2, 56—65.
• SAINT-MARC, P. 1974. Etude stratigraphique et micropaléontologique de l’Albien, du Cénomanien et du Turonien du Liban. Thèse Doct. Etat, Nice. — Notes et Mém. Moyen-Orient, 13, 1—342.
• SOHN, I. G. 1967. Paleogeographical implications on nonmarine Lower Cretaceous Cyprideinae in Israel, and Metacytheropteron parnesi n. sp. (Ostracoda, Crust.). — Israel J. Eart. Sciences, 16, 120—131.
• TRONCHETTI, G. 1981. Les Foraminifères crétacés de Provence (Aptien-Santonien). Systématique — Biostratigraphie — Paléoécologie — Paléogeographie. — Trav. Lab. Geol. hist, et Pal. Univ. Provence, Marseille, 12, 1—559.
• ULIANA, M. A. and MUSACCHIO, E. A. 1978. Microfosiles calcareos no-marinos del Cretacico superior en Zampal, Provincia de Mendoza, Argentina. — Ameghiniana, 15, 1—2, 111—135.
• VEEN, J. E. Van 1932. Die Cythererellidae der Maastrichter Tuffkreide und des Kunrader Korallenkalkes von Süd-Limburg. — Geol. Mijn. Gen. Ned. Kol., Verh. Geol. Ser., 10, 317—364.
• VIVIERE, J. L. 1986. Les ostracodes du Crétacé supérieur (Vraconien à Campanien basal) de la region de Tébessa (Algérie du Nord-Est): Stratigraphie, Paléoécologie, Systématique. Thèse 3 cycle, Académie de Paris, Université Pierre et Marie Curie. Mémoires des Stratigraphie, Paléoécologie, Systématique. Thèse 3 cycle, Académie de Paris, Université Pierre et Marie Curie. Mémoire des Sciences de la Terre, Paris VI, 1—261.