W przepisach krajowych i międzynarodowych występują dwie wydzielone grupy opakowań, różniące się konstrukcją od większości stosowanych w transporcie towarów niebezpiecznych. Są to duże opakowania do przewozu luzem (w skrócie DPPL) oraz duże opakowania. W artykule omówiono różnice między tymi rodzajami opakowań (dotyczące typu konstrukcji, materiału, z jakiego mają być wykonane, oznakowań zewnętrznych) oraz podano szczegółowe wymagania odnośnie tych dwóch grup.
Prace związane z przeprowadzeniem kontroli w procesie certyfikacji opakowań do towarów niebezpiecznych wykonują rzeczoznawcy COBRO. Są to osoby mające wymagane wykształcenie i doświadczenie w zakresie opakowań. Każdy rzeczoznawca jest zobowiązany do zachowania bezstronności w swoich działaniach oraz poufności informacji uzyskanych w trakcie prac certyfikacyjnych. Prowadzone przez rzeczoznawców kontrole są ważnym i niezbędnym elementem procesu certyfikacji.
Wśród opakowań i materiałów opakowaniowych certyfikowanych w Centralnym Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Opakowań ważną rolę odgrywają opakowania z papieru i tektury, głównie worki papierowe i pudła z tektury falistej. Mogą być one certyfikowane zarówno jako opakowania stosowane do pakowania materiałów niebezpiecznych, jak też na znak bezpieczeństwa B, na zgodność z normą lub innym dokumentem normatywnym oraz jako opakowania przydatne do ponownego przetwórstwa.
Wymagania dotyczące opakowań do materiałów niebezpiecznych oraz zasady ich certyfikacji zawarte są w międzynarodowych przepisach i umowach dotyczących przewozów towarów niebezpiecznych: ADR, RID, IMDG-Code, IATA-DGR i ADN. Każdy z przepisów odnosi się do właściwego rodzaju transportu. W przepisach tych wymagania dotyczące opakowań stosowane sądo opakowań o ładowności do 400 kg i pojemności 450 l. Duże opakowanie natomiast to opakowanie wykonane w sposób umożliwiający manipulację zmechanizowaną, zawierające przedmioty lub opakowania wewnętrzne, które przekraczają 400 kg masy netto lub 450 l pojemności. W transporcie morskim i lotniczym nie mogą być stosowane opakowania metalowe lekkie, tj. wykonane z blachy o grubości mniejszej niż 0,5 mm. Opakowania te mogą być stosowane wyłącznie w transporcie lądowym.
Certyfikacja opakowań przeznaczonych do pakowania towarów niebezpiecznych przeprowadzana jest zgodnie z obowiązującymi przepisami międzynarodowymi. Certyfikat potwierdza, że opakowanie przeszło z pozytywnym wynikiem wymagane badania, a posiadacz certyfikatu spełnia warunki organizacyjno-techniczne do prowadzenia stabilnej jakościowo produkcji lub stabilnego jakościowo importu.
Centrum jest akredytowane przez Polskie Centrum Badań i Certyfikacji. Zakres tej akredytacji obejmuje: - Certyfikację opakowań i materiałów opakowaniowych na znak bezpieczeństwa B. - Certyfikację opakowań i materiałów opakowaniowych na zgodność z normą. - Certyfikację opakowań i dużych pojemników do przewozu luzem (DPPL) do materiałów niebezpiecznych. - Certyfikację opakowań i materiałów opakowaniowych przydatnych do ponownego przetwórstwa. Certyfikacja prowadzona jest na podstawie zasad zawartych w normie PN-EN 45011 oraz przewodniku ISO/IEC nr 28.
Możliwości COBRO w zakresie certyfikacji opakowań nie zmieniły się w sposób istotny po wejściu Polski do Unii Europejskiej, głównie dlatego, że zasady prowadzonej certyfikacji wzorowane są od lat na normach europejskich. Obecnie zakres certyfikacji rozszerzył się o certyfikaty „Opakowanie z certyfikatem COBRO" oraz certyfikaty wyrobów przydatnych do kompostowania.
System jakości obejmuje strukturę organizacyjną, procedury, procesy i zasady, niezbędne do zarządzania jakością. Podstawowe, najpowszechniej stosowane obecnie systemy jakości to: system wg norm serii ISO 14000 oraz system TQM.
Certyfikacja opakowań podatnych do recyklingu materiałowego ma charakter dobrowolny, ale może stanowić znaczący czynnik w obrocie rynkowym wyrobów. Certyfikat taki potwierdza zgodność z określonymi wymaganiami i przydatność do odzysku przez recykling materiałowy Zasady certyfikacji w Centrum Certyfikacji Opakowań Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Opakowań w Warszawie tworzone są już od lat na podstawie norm europejskich.
Wejście w życie od 1 stycznia 1994 r. ustawy o badaniach i certyfikacji z 3 kwietnia 1993 r. spowodowało konieczność zmiany obowiązującego od lat trybu certyfikacji opakowań. Znowelizowany system certyfikacji opisany jest w księdze jakości i księdze procedur Centrum Certyfikacji Opakowań. Zakres prowadzonej przez COBRO certyfikacji obejmuje: - certyfikację opakowań do materiałów niebezpiecznych, - certyfikację opakowań na zgodność z wymaganiami norm, - certyfikację opakowań przydatnych do ponownego przetwórstwa.
Centrum Certyfikacji Opakowań przyznaje średnio rocznie ok. 250 certyfikatów na opakowania do materiałów niebezpiecznych i ok. 150 certyfikatów na znak bezpieczeństwa, z czego 10÷15% to ostatnio certyfikaty przyznawane na zasadzie dobrowolności. Także corocznie przyznawane jest kilkanaście certyfikatów na znak przydatności do ponownego przetwórstwa.
Prowadzona przez COBRO - Instytut Badawczy Opakowań certyfikacja opakowań przydatnych do recyklingu materiałowego obejmuje określenie właściwości danego opakowania przez jego badanie lub ocenę, ocenę systemu jakości, a także nadzór nad wydanym już certyfikatem. Certyfikat przyznawany jest na trzy lata z możliwością przedłużenia, a jego otrzymanie daje prawo do posługiwania się znakiem przydatności opakowania do recyklingu materiałowego. Jako dokument wydany przez jednostkę niezależną od dostawcy i odbiorcy, zapewnia wyższy stopień zaufania odnośnie jakości wyrobu niż deklaracja producenta. Jest również istotnym elementem obrotu rynkowego, bywa także wykorzystywany prze przedsiębiorców do celów marketingowych.