Niedożywienie stanowi powszechny problem w warunkach szpitalnych, ponieważ dotyczy około 40% pacjentów hospitalizowanych, a u 70% z nich dodatkowo pogłębia się w trakcie hospitalizacji. Wykazano, że niedobory żywieniowe istotnie zwiększają ryzyko powikłań, powodują wyższą śmiertelność, wydłużenie hospitalizacji, wzrost kosztów leczenia. Metodą z wyboru leczenia żywieniowego pacjentów z funkcjonującym przewodem pokarmowym, którzy nie mogą być odżywiani doustnie, jest żywienie dojelitowe (ZD), polegające na podawaniu preparatów żywieniowych dystalnie od jamy ustnej. ŻD może korzystnie wpłynąć na przebieg nieswoistych zapaleń jelit i ostrego zapalenia trzustki. Planując ZD, należy określić zapotrzebowanie białkowo-kaloryczne pacjenta, ustalić rodzaj diety (polimeryczna, oligopeptydowa lub elementarna) i wybrać rodzaj dostępu żywieniowego: zgłębnik nosowo-żołądkowy, nosowo-jelitowy, przezskórną gastrostomię lub przezskórną jejunostomię. Powikłania ZD dzielimy na mechaniczne i metaboliczne. Realizując żywienie dojelitowe należy przestrzegać ściśle określonych procedur, aby unikać powikłań i odpowiednio wcześnie je wykrywać i korygować. Szczególną postać ZD stanowi odżywianie przez stomię odżywczą (przeważnie przezskórną endoskopową gastrostomię - PEG), które znajduje szerokie zastosowanie zwłaszcza u pacjentów ze schorzeniami neurologicznymi i onkologicznymi.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.