Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 20

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  zwiazki polifenolowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Opracowanie nawiązuje do referatu „Fenylopropanoidy” (Herba Pol. 1996, 42, 182). Sprecyzowano określenie grupy fenylopropanoidów, z jednoczesnym wyodrębnieniem i scharakteryzowaniem związków zwanych glikozydami fenylopropanoidowymi. Omówiono ich budowę, występowanie, metody wyodrębniania i analitykę. Przeglądu znanych glikozydów fenylopropanoidowych (do września 2000 r.) dokonano w formie tabelarycznej, rozszerzając jednocześnie wiadomości z referatu „Fenylopropanoidy”.
Herba Polonica
|
2001
|
tom 47
|
nr 2
130-136
Badania obejmowały oznaczanie zawartości związków polifenolowych w próbkach handlowych suchego ziela karczocha i próbce ekstraktu (Extractum Cynarae aq. spissum) wyprodukowanego w PhytoPharm Klęka S.A. Metodą kolorymetryczną z odczynnikiem Arnowa oznaczono zawartość sumy polifenoli w przeliczeniu na kwas chlorogenowy. Zawartość sumy pochodnych kawowo-chinowych w przeliczeniu na kwas chlorogenowy, flawonoidów w przeliczeniu na 7-0-glukozyd luteoliny w surowcu oraz dodatkowo cynaryny w gęstym ekstrakcie z ziela karczocha zostały oznaczone metodą HPLC. Metoda HPLC jest bardziej specyficzna i pozwala na oznaczanie dwóch grup związków odpowiedzialnych za skuteczność działania preparatów. Zatem metoda ta może być stosowana do standaryzacji surowca, a zwłaszcza preparatów farmaceutycznych z ziela karczocha.
Analizowano zmiany zawartości związków polifenolowych, aktywność przeciwutleniającą oraz właściwości sensoryczne kiełków koniczyny czerwonej (Trifolium pratense L.) przechowywanych chłodniczo w t = 3 ±1°C, przez 14 dni. Porównywane próby były zapakowane w powietrzu w folię stretch (próby kontrolne K) lub w modyfikowanej atmosferze o dwóch składach: MAPI (5% 02,5% C02,90% N2); MAP2 (5% 02, 10% C02,90% N2). Wykazano, że chłodnicze przechowywanie badanych kiełków w MAPI przez okres 12-14 dób dobrze stabilizuje zawartość w nich związków polifenolowych, aktywność przeciwutleniającą oraz cechy sensoryczne. W MAPI kiełki koniczyny czerwonej mogą być przechowywane blisko dwukrotnie dłużej niż w powietrzu, w zwykłych opakowaniach foliowych lub w MAP2 o zbyt wysokiej koncentracji ditlenku węgla (10%). Najwcześniej zmianom ulega zapach, a następnie smak i barwa przechowywanych kiełków.
Celem pracy była ocena wpływu wzbogacania miodu wielokwiatowego pierzgą na zawartość wybranych związków fenolowych oraz aktywność przeciwutleniającą. Materiał doświadczalny stanowiły miody wielokwiatowe oraz miody wzbogacane pierzgą pochodzące z trzech pasiek zlokalizowanych w południowej Polsce. W próbkach oznaczono całkowitą zawartość polifenoli oraz flawonoidów, całkowitą aktywność przeciwutleniającą, przeciwrodnikową w reakcji z DPPH˙ oraz zdolność redukcyjną metodą FRAP. Zawartość wybranych kwasów fenolowych oraz flawonoidów oznaczono metodą HPLC. Miody wielokwiatowe zawierały 41,66 ÷ 55,54 mg GAE/100 g związków fenolowych oraz 7,49 ÷ 13,05 mg QE/100 g flawonoidów. Wzbogacanie miodu pierzgą istotnie zwiększyło zawartość polifenoli i flawonoidów zależnie od pochodzenia próbki. Maksymalna zawartość związków fenolowych w miodach wzbogaconych pierzgą wynosiła 138,15 mg GAE/100 g, natomiast flawonoidów – 48,31 mg QE/100 g. Odnotowano również istotny wzrost zawartości poszczególnych kwasów fenolowych i flawonoidów w próbkach wzbogaconych pierzgą. Wśród oznaczonych kwasów fenolowych dominujący był kwas galusowy, którego maksymalna zawartość wynosiła 36,09 mg/100 g, a wśród flawonoidów – kemferol (maksymalnie 4,0 mg/100 g). We wszystkich przypadkach dodatek pierzgi do miodu istotnie wpłynął na wzrost jego aktywności przeciwutleniającej i przeciwrodnikowej oraz zdolności redukcyjnej. Aktywność przeciwrodnikowa wzrosła z poziomu 5,65 ÷ 17,71 % w miodach wielokwiatowych do 51,39 ÷ 82,17 % w miodach wzbogaconych. Zdolność redukcyjna wzrosła natomiast z poziomu 1,64 ÷ 6,99 μM Fe(II)/100 g do 11,96 ÷ 27,60 μM Fe(II)/100 g w przypadku miodów wzbogacanych pierzgą. Zaobserwowano istotną korelację liniową pomiędzy zawartością polifenoli ogółem a całkowitą aktywnością przeciwutleniającą i zdolnością redukcyjną.
Nutraceutyk to żywność lub substancja wyizolowana z produktu żywnościowego, która ma udowodnione naukowo działanie prozdrowotne w obszarze terapeutycznym lub profilaktyki zdrowia. Nutraceutykl mogą być otrzymywane z surowców roślinnych, zwierzęcych lub pochodzenia mikrobiologicznego, przy czym w praktyce są to głównie substancje pochodzenia roślinnego - tzw. substancje fitochemiczne. Obecnie obserwuje się wzrost rynku nutraceutyków I żywności funkcjonalnej, która przypomina żywność tradycyjną, lecz wykazuje udowodnione, korzystne działanie w Ilościach spożywanych zwyczajowo. W publikacji omówiono probiotyki, i prebiotyki, kwasy omega-3 i fitozwiązki, ze szczególnym uwzględnieniem związków polifenolowych i fitoestrogenów.
Celem pracy było usystematyzowanie aktualnej wiedzy dotyczącej charakterystyki, składu chemicznego i aktywności biologicznej owoców pigwowca japońskiego (Chaenomeles japonica) oraz przydatności technologicznej owoców i nasion. Wyniki wielu badań potwierdzają właściwości prozdrowotne owoców i ekstraktu Chaenomeles japonica. Owoce pigwowca zawierają związki polifenolowe – flawan-3-ole (katechinę, epikatechinęa, oligomery procyjanidyn). Głównymi związkami fenolowymi w owocach są proantocyjanidyny wykazujące potencjalne właściwości przeciwnowotworowe. Owoce pigwowca zawierają dużo kwasów organicznych, błonnika, pektyn oraz witaminy C. Należą one do grupy owoców o małej zawartości cukrów prostych oraz o dobrych proporcjach fruktozy i glukozy. Owoce pigwowca mogą być wykorzystywane jako naturalny składnik zakwaszający. Ze względu na niskie pH (2,4 ÷ 2,9) nie nadają się do bezpośredniego spożycia. Szczególne cechy sensoryczne owoców warunkują ich szerokie zastosowanie w przemyśle spożywczym jako surowca do produkcji soków, dżemów, przecierów i owoców kandyzowanych. Ponadto są one stosowane jako dodatek do herbat, jogurtów, lemoniad, lodów, twarogu czy wyrobów cukierniczych w celu polepszenia ich właściwości sensorycznych. Z powodzeniem są wykorzystywane jako składnik przetworów wieloskładnikowych, nadając produktom atrakcyjny i oryginalny smak oraz aromat. Wartościowym surowcem odpadowym powstającym w procesie przetwarzania owoców pigwowca japońskiego są nasiona, które mogą być wykorzystywane do pozyskiwania oleju technologią tłoczenia na zimno. Olej z nasion pigwowca charakteryzuje się małą zawartością pierwotnych i wtórnych produktów utleniania oraz składem porównywalnym ze składem powszechnie stosowanych olejów roślinnych.
Określano wpływ metody suszenia śliwek (Prunus domestica) na zmiany zawartości związków fenolowych oraz zdolność przeciwutleniającą. Zastosowano suszenie konwekcyjne w temperaturze 60 i 80°C oraz suszenie konwekcyjne w temperaturze 60°C poprzedzone odwadnianiem osmotycznym przez 2 lub 4 godziny w 70% roztworze sacharozy. W wyniku suszenia nastąpił wzrost zawartości polifenoli, największy w owocach suszonych w temperaturze 80°C. We wszystkich odwodnionych produktach stwierdzono wzrost zdolności przeciwutleniającej w porównianiu z surowcem przed suszeniam. Najwyższą zdolnością przeciwutleniającą cechowały się śliwki suszone konwekcyjnie w temperaturze 80°C.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.