Do badań użyto dwuletnie karpy 7 odmian alstremerii: ‘Appelbloesem’, ‘Campfire’, ‘Harmony’, ‘King Cardinal’, ‘Mona Lisa’, ‘Red Sunset’ i ‘Yellow King’. Określono ich całkowitą masę i długość kłączy a także procentowy udział żywotnych fragmentów w całej części podziemnej. Aby określić współczynnik rozmnażania dzielono części podziemne w 3 terminach: 20 luty, 19 maj, 17 sierpień 1995 na odcinki długości 3,3 - 4,6 cm. Dla określenia czy długość odcinka ma wpływ na przyrost kłączy alstremerii i jakość uzyskanych roślin 19 maja dla 4 odmian ‘Appelbloesem’, ‘King Cardinal’, ‘Mona Lisa’ i ‘Pink Triumph’ pobierano odcinki 2 i 5 cm. Po 3 miesiącach ich wzrostu w doniczkach wypełnionych substratem torfowym dokonano oceny przyjęć i wzrostu kłączy. Najkorzystniejszym terminem rozmnażania alstremerii był maj, gdyż współczynnik rozmnażania był największy a ukorzenienie podobnie jak w sierpniu lepsze od lutowego. Z dłuższych odcinków kłączy otrzymano rośliny lepszej jakości, ale o słabszym przyroście kłącza niż z krótszych (2 cm). Badane odmiany alstremerii różniły się budową części podziemnej, która miała wpływ na współczynnik rozmnażania.
W latach 2005-2007 na glebach średnio zwięzłych przeprowadzono doświadczenia, w których określono optymalne dawki nawożenia azotem dla nowych jadalnych odmian ziemniaka i wpływu nawożenia na plon, jakość i trwałość przechowalniczą. Najwyższy plon stwierdzono u odmiany Niagara i Elanda (powyżej 43 t·ha⁻¹), a niższy u odmiany Oman. Najwyższe wymagania nawozowe w stosunku do azotu stwierdzono u odmiany Elanda, Medea i Niagara (160 kg N·ha⁻¹), a niższe odmiana Oman (120 kg N·ha⁻¹). Odmiany Oman wykazywała dużą podatność na parcha zwykłego, a odmiana Niagara na występowanie brunatnej pustowatości oraz odmiany Elanda i Medea na rdzawą plamistość miąższu. Odmiany Elanda i Medea charakteryzowały się większymi ubytkami w okresie przechowywania.