Research on soil erosion undertaken on selected slopes of the Suwałki Lakeland (NE Poland) in years 1986–1989, 1998–1999 and in 2007 allowed to determine features of deposits transported and deposited within the slopes. Sedimentological analyses were used and following granulometric indices calculated: mean grain size diameter, sorting and skewness. Organic matter content was also determined by loss on ignition. Size of mineral grains (Mz and d-5%) were analysed in relation to rainfall erosivity. Analyses of sediments originated from soil erosion supports previous fi ndings regarding their structural and textural features. Granulometric composition of deluvial deposits is determined by the source material – soil cover. Analysed slope deposits were medium and weakly sorted and their skewness was positive which shows similarity to the slope soil cover. Deposits originated from rill erosion had skewness varying from slightly positive to slightly negative. Rainfall erosivity weakly correlates with the size of mineral grains transported and deposited. This is explained by the fact that transported material included not only separate grains but also grain aggregates and because the material partially originated from rainsplash. Following juxtaposition of sedimentological indices: Mz-σ1, Mz-Sk1, Sk1-σ1 and also Mz with loss on ignition proved helpful in determining conditions of the erosion-transportdeposition process. Multimodal frequency curves with a low amplitude of the modes are characteristic and typical for deluvial sediment. It is found that the minimum transport distance needed for registration of the process in sedimentological properties of the deposits is 30 m. Moreover, only rainfall of a high intensity was able to modify sedimentological proporties of the deposits.
Podczas procesów technologicznych ilość składników odżywczych w surowcach ulega zmniejszeniu, co zmusza technologów do opracowywania metody uzupełniania tych strat. Wzbogacanie żywności w substancje odżywcze dotyczy zarówno substancji naturalnie w niej występujących oraz składników naturalnie w niej nieobecnych. Nasycanie jest jedną z metod wzbogacania żywności w składniki odżywcze. Celem pracy było zbadanie możliwości modyfikacji właściwości teksturalnych suszu jabłka, poprzez wstępne nasycanie tkanki jonami wapnia. Nasycanie prowadzono pod atmosferycznym oraz obniżonym ciśnieniem, przy użyciu 1, 3 i 5 % roztworu mleczanu wapnia. Następnie materiał suszono konwekcyjnie do stałej masy w temperaturze 70 °C. Właściwości teksturalne określono na podstawie testu łamania próbek suszu jabłka oraz testu ściskania rehydrowanego materiału. Przeprowadzono również ocenę sensoryczną suszy, podczas której oceniano barwę, zapach, smak, twardość i ogólne wrażenia sensoryczne odbierane przy ocenie próbki, obejmujące wszystkie oceniane wyróżniki. Test łamania dowiódł, że nasycanie oraz zwiększenie zawartości wapnia w próbkach nie wpłynęło w istotny sposób na właściwości mechaniczne suszu. Na podstawie testu ściskania stwierdzono, że materiał nasycany pod zmniejszonym ciśnieniem, charakteryzujący się większą zawartością wapnia, wykazał większe wartości pracy ściskania. Obecność jonów wapnia w tkance spowodowała uzyskanie niższych ocen za zapach i smak i mimo wyższych ocen za barwę i twardość, susze nasycane pod obniżonym ciśnieniem uzyskały niższe oceny ogólne. Ocena sensoryczna nie potwierdziła pomiarów instrumentalnych tekstury, które nie wychwyciły istotnych zmian następujących w mierzonych parametrach.
Celem pracy było określenie warunków powstawania żeli inulinowych oraz zbadanie ich właściwości, na przykładzie preparatu FRUTAFIT TEX. Zbadano żelotwórcze właściwości inuliny w zależności od: jej stężenia w roztworach wodnych, temperatury (40–90°C) wody stosowanej do rozpuszczania preparatu inulinowego, pH roztworów w zakresie 3–8 oraz stężeń NaCl w zakresie 1–3%. W pracy wyznaczono stopień wytwarzania żelu za pomocą indeksu żelowania VGI, zbadano twardość uzyskanych żeli oraz określono stopień ich odwracalności i temperaturę topnienia. Stwierdzono, że zdolność żelowania była statystycznie istotnie uzależniona od temperatury rozpuszczania oraz stężenia inuliny. Z roztworów o niskich stężeniach preparatu (poniżej 15%) nie wytwarzały się struktury żelowe. Z kolei podwyższenie temp. rozpuszczania do 80°C, przy 15% stężeniu inuliny w roztworze, skutkowało wyraźnym zmniejszeniem zdolności żelotwórczych (VGI = 93,2%), a rozpuszczanie preparatu w temp. 90°C całkowicie uniemożliwiało powstanie żelu (VGI = 0%) po ostudzeniu zolu. Statystycznie istotny był wpływ pH rozpuszczalnika na proces formowania żeli inulinowych. Najsłabiej żele tworzyły się w środowisku kwaśnym (pH 3–4). W tych warunkach, do wytworzenia żelu konieczne było stężenie powyżej 20% preparatu. Również dodatek NaCl istotnie wpłynął na właściwości żelotwórcze inuliny. Twardość żeli inulinowych zależała od stężenia użytej inuliny Nie stwierdzono natomiast istotnego wpływu dodatku NaCl na twardość uzyskanych żeli. Na podstawie otrzymanych wyników stwierdzono ponadto, że inulina może być stosowana jako zamiennik tłuszczu w nieklarownych produktach spożywczych o pH powyżej 5.
Rheological and texture properties of medium and high cross-linked acetylated distarch adipates (E 1422) and acetylated phosphates (E 1414) produced in Poland were examined. The time-temperature profiles according to brabender method, concentration-viscosity profiles according to Brookfield method, hardness, adhesiveness and springiness of the pastes were determined. The possible applications of examined preparations of modified starches were showed.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.