Dwukrotnie, w roku 2003 i 2007, z pomidora szklarniowego z objawami nekrozy liści wyizolowano wirusa sferycznego. Występowniu wirusa każdorazowo towarzyszyła obecność mączlika szklarniowego (Trialeurodes vaporariorum). Eksperymentalnie po raz pierwszy wykazano, że mączlik szklarniowy jest wektorem wirusa sferycznego. Mączlik szklarniowy przenosił wirusa bardzo efektywnie (100%). Wirus porażał zakres roślin głównie z rodziny psiankowatych. Badania w mikroskopie elektronowym wykazały, że wirus ma średnicę ok. 28 nm, występuje w soku w niskiej koncentracji w postaci pojedyńczych cząstek, a w oraganach komórkowych w postaci skupisk podobnych do kryształów. Oczyszczone preparaty wirusa sedymentowały w gradiencie gęstości sacharozy w postaci 2 stref, wynikających z 2 typów cząstek różniących się współczynnikiem sedymentacji. Genom wirusa składa się z dwóch fragmentów: RNA1 o wielkości 7800 pz i RNA2 o wielkości 5400 pz. Białko otoczki wirusowej składa się z 3 podjednostek o wielkości 35, 26 i 23 kD. Opisany w roku 2007 nowy wirus Tomato torrado virus (ToTV) wykazywał duże podobieństwo do polskiego izolatu przenoszonego przez mączlika. Na podstawie sekwencji ToTV zaprojektowano własne startery, które w RT-PCR z polskim izolatem dały produkty o wielkości ok 892 pz dla RNA1 i 573 pz dla RNA2. Produkty te poddano sekwencjonowaniu i porównanie z sekwencjami ToTV wykazało pokrewieństwo 99 i 98% odpowiednio dla RNA1 I RNA2. Podobieństwo objawów chorobowych, morfologii cząstek wirusa, organizacji genomu i wysoki stopień pokrewieństwa genetycznego pozwala uznać polski izolat wirusa sferycznego, przenoszonego przez mączlika szklarniowego, za izolat wirusa nekrozy pomidora (ToTV).
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.