In the era of sustainable agriculture, is looking for new unconventional methods to control weed infestation. The aim of the study was to determine the effect of cover crop biomass and the manner and time of mixing it with the soil on primary weed infestation of carrot compared with the conventional plough cultivation without the use of cover crops. The cover crop plants modified the state and reduced the degree of primary weed infestation of carrot compared to cultivation without cover crops. White mustard was the most effective in reducing primary weed infestation of carrot in all variants of tillage. Phacelia, buckwheat and oat cover crops also limited largely the number of weeds in carrot. The largest number of weeds was recorded in no-cover crop cultivation in no-tillage objects and those cultivated using subsoiler before winter, and cultivating in spring with aggregate. The largest reduction of primary weed infestation compared to conventional tillage was achieved in cultivation on ridges, with white mustard, phacelia or oats cover crops and weakest after vetch cover crop. In no-ploughing flat tillage system, lack of cover crop significantly increased the degree of weed infestation compared to conventional tillage, while the use of cover crops contributed to the reduction of primary weed infestation of carrot compared to cultivation without cover crops.
Fosfatazy glebowe odgrywają główną rolę w procesach mineralizacji fosforu organicznego, a ich aktywność jest wskaźnikiem biodostępności fosforanów w glebie. Celem pracy było określenie wpływu zróżnicowanej intensywności uprawy roli na aktywność fosfataz glebowych. W schemacie doświadczenia polowego, założonego na glebie piaskowej uwzględniono 3 systemy uprawy: klasyczny (płużny), bezorkowy i siew bezpośredni. Stosowanie uproszczeń uprawowych stymulowało istotnie aktywność fosfataz, co z praktycznego punktu widzenia ma duże znaczenie w aspekcie rozpoznania procesów uwalniających zmagazynowane składniki pokarmowe roślin. Analiza korelacji pomiędzy aktywnością fosfataz a zawartością przyswajalnych form fosforu w glebie wskazuje, że fosfatazy glebowe odzwierciedlają czynniki wpływające na biodostępność fosforanów w glebie.
Celem przedstawionych badań była ocena zmian właściwości retencyjnych gleby brunatnej wytworzonej z gliny zwałowej wywołanych siedmioletnim stosowaniem uproszczeń uprawowych. W eksperymencie zastosowano trzy systemy uprawy roli: uprawę klasyczną - CT jako obiekt kontrolny, uprawę bezorkową - PL i siew bezpośredni - DD. Uzyskane w doświadczeniu rezultaty właściwości retencyjnych gleby brunatnej pozwalają zauważyć, że zmiany wywołane stosowaniem zredukowanych systemów uprawy były niewielkie. Gleba obiektów uprawianych klasycznie pługiem wykazywała zwykle najlepsze zdolności do magazynowania najcenniejszych dla roślin kategorii wody. Zaniechanie orki i drastyczne zredukowanie uprawy do siewu bezpośredniego (DD) nie spowodowało, w stosunku do uprawy klasycznej (CT), praktycznie żadnego pogorszenia możliwości retencjonowania wody przez glebę. Jednak najmniej korzystnie w okresie pomiarowym na badane właściwości oddziaływała uprawa bezorkowa (PL).
W ścisłym doświadczeniu polowym prowadzonym w latach 2007-2008 w Gospodarstwie Doświadczalnym Uhrusk oceniono jakość technologiczną ziarna pszenicy jarej odmiany Koksa wysiewanej w warunkach płużnego i bezpłużnego systemu uprawy roli oraz dwóch poziomów nawożenia azotem (90 i 150 kg×ha-1). Wykazano, że lepszymi parametrmi w zakresie zawartości białka ogółem, glutenu mokrego oraz gęstości w stanie zsypnym odznaczało się ziarno zebrane w systemie uprawy płużnej i wariancie 1. systemu bezpłużnego (kultywatorowanie pożniwne i wiosenne), w stosunku do wariantu 2. systemu bezpłużnego (oprysk pożniwny herbicydem i kultywatorowanie wiosenne). Wysoka dawka azotu (150 kg×ha-1) istotnie zwiększała zawartość białka ogółem i glutenu mokrego w ziarnie pszenicy jarej oraz wyrównanie ziarna, w stosunku do niższej dawki azotu (90 kg×ha-1).
W pracy oceniano wpływ trzech sposobów uprawy roli (płużny, bezorkowy i siew bezpośredni) oraz przebiegu pogody (temperatura, opady) na plonowanie jęczmienia jarego za okres 1994-1999. Temperatury w okresie siew-wschody wahały się od 7,9 do 11,7°C, w następnych okresach ich wartości systematycznie rosły. Najbardziej zróżnicowane (od 0 do 112,5 mm) i zmienne (145%) opady wystąpiły o okresie od dojrzałości mlecznej do woskowej. Najwyższe plony za cały okres badawczy odnotowano na obiekcie z tradycyjną uprawą płużną (32,1 dt·ha-1). Uprawa bezorkowa i siew bezpośredni spowodowały istotne obniżenie wydajności. Najlepiej jęczmień plonował w latach 1996 i 1997 na uprawie tradycyjnej, najgorzej zaś w latach 1994 i 1999. Uzyskano wówczas odpowiednio 26,0 i 13,5 dt·ha-1, przy średniej za cały okres badawczy 28,7 dt·ha-1.
Badania przeprowadzono w latach 2002-2003 w Zakładzie Doświadczalno-Dydaktycznym w Złotnikach (52°29' N; 16°49'E), należącym do Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Badano wpływ systemów uprawy roli (płużnego, bezpłużnego i zerowego), dolistnego nawożenia mikroelementami (Mikrosolem, Ekolistem i Wuxalem) oraz sposobów zbioru (dwuetapowego – całych roślin i samych strąków, jednoetapowego – ręcznego oraz kombajnem) na jakość nasion łubinu żółtego odmiany Parys. Wigor nasion oznaczono metodą konduktometryczną, testem wzrostu siewki oraz testem szybkości wzrostu siewki. Dodatkowo wyliczono indeks wigoru oraz sumę długości skiełkowanych siewek. Systemy uprawy roli i zastosowane nawozy dolistne nie modyfikowały zdolności kiełkowania nasion oraz wigoru określonego testem elektroprzewodnictwa i wigorowymi testami wzrostowymi. Nasiona łubinu żółtego pochodzące ze zbioru dwuetapowego całych roślin i zbioru jednoetapowego kombajnem odznaczały się najwyższą żywotnością. W przypadku testów wigorowych najwyższe parametry uzyskały nasiona zbierane kombajnem lub nasiona ze zbioru dwuetapowego całych roślin. Najwyższym wigorem charakteryzowały się nasiona pochodzące z uprawy bezpłużnej, po dwuetapowym zbiorze całych roślin lub zbiorze kombajnem.
W ścisłym doświadczeniu polowym prowadzonym w latach 2007-2008 w Gospodarstwie Doświadczalnym Uhrusk oceniono plon i jakość technologiczną ziarna pszenicy twardej odmiany Floradur wysiewanej w warunkach płużnego i bezpłużnego systemu uprawy roli oraz dwóch poziomów nawożenia azotem (90 i 150 kg×haˉ¹). Wykazano, że wyższa dawka azotu (150 kg×haˉ¹) zwiększała plon ziarna pszenicy twardej oraz zawartość białka ogółem i glutenu mokrego w ziarnie, a także zawartość popiołu całkowitego, w stosunku do niższej dawki (90 kg×haˉ¹). Płużna uprawa roli zwiększała zawartość glutenu mokrego w ziarnie i gęstość ziarna, w stosunku do systemu bezpłużnego.