W pracy przedstawiono procesy degradacji na odwodnionych torfowiskach trzech typów krajobrazów Pojezierza Mazurskiego. Stwierdzono, że w krajobrazie pagórkowatym i wzgórzowym soligeniczny typ hydrologicznego zasilania oraz procesy deluwialne obniżają degradację torfowisk. Odwodnionym obiektom łatwo przwrócić stan naturalny. W krajobrazie sandrowym o topogenicznym typie zasilania skutki odwodnienia mają daleki zasięg, a torfowiska narażone są na procesy degradacji. Ich renaturalizacja jest trudna. W warunkach krajobrazu równinnego i falistego, gdzie dominuje spływowy fluwiogeniczny typ zasilania degradacja torfowisk uzależniona jest od lokalnych warunków siedliskowych.
Rys historyczny problematyki torfowisk w Polsce. Trudności i drogi postępu. Dawne i współczesne osiągnięcia ze szczególnym uwzględnieniem dorobku Zakładu Doświadczalnego Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych – Biebrza
Na obszarze Regionu Lubelskiego występuje 1743 złóż torfowych, o łącznej powierzchni 133 000 ha i zasobach surowca torfowego o kubaturze prawie 2 km³. Zbyt skąpa charakterystyka jakościowa posiadanych zasobów, w znacznym stopniu ogranicza ich ocenę pod względem przydatności użytkowej. Obok ogólnej charakterystyki torfowisk i torfów Regionu Lubelskiego - autor przedstawia projekt opracowania szczegółowego katalogu wszystkich znaczących obiektów - w oparciu o istniejące dane, uzupełnione o aktualne wyniki badań terenowych i analiz laboratoryjnych.