Dokonano oceny stosowanych modeli przenikalności dielektrycznej gleby mineralnej: 3-fazowego α 4-fazowego α, 4-fazowego α z przenikalnością dielektryczną wody związanej zależną od wilgotności gleby, 4-fazowego de Loor'a oraz regresyjnego. Znaleziono, że model 4-fazowy α z przenikalnością dielektryczną wody związanej zależną od wilgotności gleby funkcjonuje porównywalnie z modelem regresyjnym, co pozwala uniknąć indywidualnej kalibracji dielektrycznych pomiarów wilgotności gleby.
Odpowiednio zaprojektowana sonda aparatu TDR, przeznaczonego do pomiaru wilgotności w glebach, pozwala na otrzymanie reflektogramu charakterystycznego dla efektu studni impe dancji. Elementy wyróżnione takiego reflektogramu sugerują konstrukcję prostego detektora czasu propagacji impulsu testującego w obszarze czujnikowym sondy. Detektor umożliwia uzyskanie wyniku pomiaru w trybie natychmiastowym i bez obecności układu mikroprocesora. Modyfikacja linii transmisyjnej, polegająca na wprowadzeniu do niej dodatkowej nieciągłości impedancji, umożliwia zastosowanie omawianego detektora do przeprowadzenia procesu kalibracji przyrządu pomiarowego TDR,
Rozważano wpływ temperatury na przenikalność dielektryczną gleby oraz na powiązany z nim błąd pomiaru wilgotności objętościowej gleby oznaczony metodą reflektometryczną. Badania przeprowadzono w warunkach laboratoryjnych na próbkach gleby piaszczystej, pylastej i ilastej oraz w warunkach polowych na nasyconej wodą glebie torfowej. Stwierdzono, że wpływ temperatury na przenikalność dielektryczną gleby, a więc również na refiektometryczny pomiar wilgotności gleby, jest zależny zarówno od wilgotności jak i uziarnienia (gatunku) gleby, To, czy wpływ temperatury powinien być uwzględniony i korygowany, zależy od wymaganej dokładności pomiarów. W ekstremalnych warunkach, tzn. dla nasyconej gleby piaszczystej, ten błąd jest na tyle duży, że powinien być uwzględniony, W oparciu o trójfazowy model gleby zaproponowano korektę wpływu temperatury na odczyt miernika TDR wilgotności objętościowej gleby.