Rośliny ozdobne od początku dziejów towarzyszyły ludzkości. Istniały we wszystkich znanych nam cywilizacjach. Były obecne w kulturze Mezopotamii, Egiptu, Grecji i antycznego Rzymu. Ludzie już w zamierzchłych czasach zajmowali się nie tylko uprawą roślin użytecznych, lecz także uprawą roślin ozdobnych, ceniąc ich walory dekoracyjne i korzystne oddziaływanie na środowisko człowieka. Już w starożytnym Rzymie praca na roli oraz pielęgnowanie roślin rolniczych i ogrodniczych zostały uznane za podstawowe, najbardziej godne oraz najszlachetniejsze dziedziny ludzkiej działalności. Rola roślin, zwłaszcza roślin ozdobnych, w rozwoju tradycji i kultury, w całokształcie dorobku duchowego i materialnego ludzkości, jest ogromna. Zarówno w przeszłości, jak i w czasach współczesnych roślinom przypisywane jest bogate znaczenie symboliczne. Rośliny kwiatowe stanowią źródło inspiracji twórczej dla artystów, znajdują znamienite miejsce w sztuce i literaturze, są źródłem pożywienia i leków. Tradycyjny związek człowieka z roślinami znalazł swój wyraz także w obyczajach, obrzędach i rytuałach różnych narodów. Celem opracowania, które powstało w wyniku analizy materiałów źródłowych, jest ukazanie roli roślin ozdobnych w rozwoju kultury i tradycji różnych narodów, tym samym przyczynienie się do rejestracji i zachowania polskich zwyczajów oraz tradycji odbywających się z udziałem roślin ozdobnych.
Ogrody średniowiecznej Europy towarzyszą budowlom zamkowym, klasztornym, a w XII-XIII wieku pojawiają się również poza murami miast. Ważnym czynnikiem w ich kształtowaniu jest religia. Najbardziej ozdobnym jest wirydarz znajdujący się w obrębie budowli klasztornych. Jest to ogród zamknięty, przeznaczony dla mnichów. Miejsce modlitwy i kontemplacji, miejsce, w którym architekturze i roślinom przypisuje się obok funkcji dekoracyjnej, różne znaczenie symboliczne.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.