Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 86

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  stopien rozdrobnienia
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Przedstawiono wyniki badań nad określeniem wpływu stopnia rozdrobnienia słomy rzepakowej (dśr od 0,82 do 1,96 mm) i dodatku lepiszcza (od 0 do 2%) na parametry procesu aglomerowania w warunkach modelowych. W szcze­gólności wyznaczono podatność surowca na zagęszczanie oraz jakość uzyskiwanych aglomeratów. Stwierdzono, że w badanym przedziale wraz ze wzrostem średniej wielkości cząstek surowca, zwiększa się zapotrzebowanie energii zagęszczania od wartości 35,8 do 41,45 J·g-1. Jednocześnie zmniejsza się podatność ma­teriału na zagęszczanie (średnio o - 11%). Wykazano, iż stopień zagęszczenia materiału w komorze,jak też aglomeratu, przyjmu­je najwyższe wartości (odpowiednio 24,8 i 12,4) dla materiału o najmniejszym stopniu rozdrobnienia. Zaobserwowano, że 2% dodatek lepiszcza pozwala zredukować stopień rozprężenia aglo­meratu średnio o 7% oraz zwiększyć odporność mechaniczną przeciętnie o 23%.
Celem pracy było określenie wpływu stopnia rozdrobnienia preparatów wysokobłonnikowych na ich właściwości funkcjonalne, tj. zdolność wiązania wody i zdolność do wymiany kationów. Materiał badawczy stanowiły preparaty z otrąb pszennych (PS), łuski kakaowej (KA), wysłodków z buraka cukrowego (BC), wytłoków jabłkowych (JA), wytłoków aroniowych (AR), wytłoków z czarnej porzeczki (CP) oraz rdzeni kolb kukurydzianych (KU), o stopniu rozdrobnienia 50 μm oraz 10-20 μm. Badane preparaty charakteryzowały się zróżnicowaną zdolnością wiązania wody. Największą wodochłonnością cechował się preparat BC o stopniu rozdrobnienia 50 μm (9,17 g H₂O/g błonnika), najmniejszą zaś preparat AR i KU, o stopniu rozdrobnienia 10-20 μm, odpowiednio 2,90 g H₂O/g błonnika i 3,18 g H₂O/g błonnika. Im wyższy był stopień rozdrobnienia preparatów, tym mniejsza była ich zdolność wiązania wody. Stopień rozdrobnienia w zróżnicowany sposób wpłynął na zdolność do wymiany kationów. Największą zdolnością wymiany kationów odznaczał się preparat KA o stopniu rozdrobnienia 10 - 20 μm (0,272 mEq/g błonnika), najmniejszą natomiast preparat PS grubo rozdrobniony (50 μm) - 0.004 mEq/g błonnika.
Celem pracy było zbadanie zależności między frakcjami rozdrobnienia próchnicy typu mor a jej właściwościami wynikającymi z procesów transformacji (mineralizacji i humifikacji). Rozdrobnienie i zawartość materiału organicznego w poszczególnych frakcjach ilustruje rysunek 1. Stwierdzono, że ze wzrostem rozdrobnienia próchnicy (szczątków organicznych) wzrasta zawartość materiału mineralnego (rysunek 1, tabela 3), stopień humifikacji (rysunek2, tabela 3) i ciepło spalania (tabela 2 i 3). Wyniki analizy derywatograficznej wskazują na powiązanie właściwości energetycznych próchnicy z jej frakcjami rozdrobnienia (tabela 2, 3, rysunek 4). Nie stwierdzono natomiast korelacji między pH i rozdrobnienieniem próchnicy (rysunek 3, tabela 3). Analiza rozdrobnienia próchnicy charakteryzuje nie tylko właściwości morfologiczne ale jest również stosunkowo dobrą miarą jej przetworzenia.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 5 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.