Przedstawiono wyniki badań nad określeniem wpływu stopnia rozdrobnienia słomy rzepakowej (dśr od 0,82 do 1,96 mm) i dodatku lepiszcza (od 0 do 2%) na parametry procesu aglomerowania w warunkach modelowych. W szczególności wyznaczono podatność surowca na zagęszczanie oraz jakość uzyskiwanych aglomeratów. Stwierdzono, że w badanym przedziale wraz ze wzrostem średniej wielkości cząstek surowca, zwiększa się zapotrzebowanie energii zagęszczania od wartości 35,8 do 41,45 J·g-1. Jednocześnie zmniejsza się podatność materiału na zagęszczanie (średnio o - 11%). Wykazano, iż stopień zagęszczenia materiału w komorze,jak też aglomeratu, przyjmuje najwyższe wartości (odpowiednio 24,8 i 12,4) dla materiału o najmniejszym stopniu rozdrobnienia. Zaobserwowano, że 2% dodatek lepiszcza pozwala zredukować stopień rozprężenia aglomeratu średnio o 7% oraz zwiększyć odporność mechaniczną przeciętnie o 23%.
Celem pracy było określenie wpływu stopnia rozdrobnienia preparatów wysokobłonnikowych na ich właściwości funkcjonalne, tj. zdolność wiązania wody i zdolność do wymiany kationów. Materiał badawczy stanowiły preparaty z otrąb pszennych (PS), łuski kakaowej (KA), wysłodków z buraka cukrowego (BC), wytłoków jabłkowych (JA), wytłoków aroniowych (AR), wytłoków z czarnej porzeczki (CP) oraz rdzeni kolb kukurydzianych (KU), o stopniu rozdrobnienia 50 μm oraz 10-20 μm. Badane preparaty charakteryzowały się zróżnicowaną zdolnością wiązania wody. Największą wodochłonnością cechował się preparat BC o stopniu rozdrobnienia 50 μm (9,17 g H₂O/g błonnika), najmniejszą zaś preparat AR i KU, o stopniu rozdrobnienia 10-20 μm, odpowiednio 2,90 g H₂O/g błonnika i 3,18 g H₂O/g błonnika. Im wyższy był stopień rozdrobnienia preparatów, tym mniejsza była ich zdolność wiązania wody. Stopień rozdrobnienia w zróżnicowany sposób wpłynął na zdolność do wymiany kationów. Największą zdolnością wymiany kationów odznaczał się preparat KA o stopniu rozdrobnienia 10 - 20 μm (0,272 mEq/g błonnika), najmniejszą natomiast preparat PS grubo rozdrobniony (50 μm) - 0.004 mEq/g błonnika.
Celem pracy było zbadanie zależności między frakcjami rozdrobnienia próchnicy typu mor a jej właściwościami wynikającymi z procesów transformacji (mineralizacji i humifikacji). Rozdrobnienie i zawartość materiału organicznego w poszczególnych frakcjach ilustruje rysunek 1. Stwierdzono, że ze wzrostem rozdrobnienia próchnicy (szczątków organicznych) wzrasta zawartość materiału mineralnego (rysunek 1, tabela 3), stopień humifikacji (rysunek2, tabela 3) i ciepło spalania (tabela 2 i 3). Wyniki analizy derywatograficznej wskazują na powiązanie właściwości energetycznych próchnicy z jej frakcjami rozdrobnienia (tabela 2, 3, rysunek 4). Nie stwierdzono natomiast korelacji między pH i rozdrobnienieniem próchnicy (rysunek 3, tabela 3). Analiza rozdrobnienia próchnicy charakteryzuje nie tylko właściwości morfologiczne ale jest również stosunkowo dobrą miarą jej przetworzenia.