Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 14

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  stezenie bialek
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The aim of the study was to determine the effectiveness of total protein (AFTP), serum-ascites total protein gradient, and serum-ascites albumin gradient (SAAG) determination for the diagnostics of ascites in dogs. The examinations were conducted on 68 dogs of both sexes and different breeds, aged 5 months to 12 years, manifesting signs of ascites. All the animals underwent ECG, abdominal USG, blood testing (total protein, albumin). The concentration of total protein, albumin and leukocyte count was additionally determined in the ascites fluid. On the basis of the obtained results the dogs were divided into 3 groups depending on the disease etiology: group 1 - 38 dogs with the signs of ascites connected with cardiac insufficiency, group 2 - 23 dogs with the signs of ascites connected with neoplastic diseases, group 3 - 7 dogs with the signs of ascites connected with liver parenchyma pathology. The statistical analysis of the obtained results showed statistically significant differences between 3 examined groups in total protein concentration in ascites fluid (p=0.001), serum-ascites total protein gradient (p=0.003) and serum-ascites albumin gradient (p=0.0027). The determination of the serum-ascites total protein gradient and serum-ascites albumin gradient is a useful diagnostic test in the diversification of transudes and exudates. The serum-ascites total protein gradient and serum-ascites albumin gradient is significantly lower in the group of dogs with liver disease than in the group with cardiac insufficiency and neoplastic diseases. The serum-ascites albumin gradient is useful as a marker for portal hypertension.
Podjęto próbę określenia nefrotoksyczności bromobenzenu po wielokrotnym podaniu, wykorzystując wybrane wskaźniki biochemiczne.
Wprowadzenie. Współcześnie, żywność bardzo rzadko produkowana jest bez udziału substancji dodatkowych. Coraz częściej jednak opracowania naukowe donoszą o niekorzystnym wpływie na organizm określonych dodatków do żywności. Brakuje natomiast danych o synergistycznym wpływie mieszanin różnych substancji dodatkowych do żywności na funkcje organizmu i jego podstawowe tory metaboliczne. Cel. Celem badań było określenie, na modelu zwierzęcym, czy i w jaki sposób mieszanina wybranych, najczęściej stosowanych do żywności substancji dodatkowych, wraz ze zmianą składu diety na przetworzoną, oczyszczoną, wpływają na wybrane wskaźniki metabolizmu białkowego organizmu. Materiał i metody. Szczury w wieku 5-7 miesięcy, podzielone na 4 grupy żywieniowe, żywiono ad libitum granulowanymi mieszankami: grupy I i II - paszą podstawową, natomiast grupy III i IV - paszą zmodyfikowaną, w której część pełnych ziaren zbóż zastąpiono izokalorycznie mąką pszenną typ 500 i sacharozą. Do picia zwierzęta grup I i III otrzymywały odstaną wodę wodociągową. Zwierzęta grup II i IV otrzymywały 5 ml roztworu wybranych substancji dodatkowych do żywności, a następnie dopajano je wodą. Ilość podawanych substancji dodatkowych do żywności wyliczono biorąc pod uwagę średnie spożycie wśród ludzi, w przeliczeniu na jednostkę masy ciała zwierząt. Doświadczenie trwało 7 tygodni. Wyniki. Stwierdzono, że zastosowana mieszanina substancji dodatkowych do żywności powodowała istotne zmiany stężenia białka całkowitego i jego frakcji: albumin, α1-globulin, α2-globulin, β-globulin i γ-globulin w surowicy krwi badanych zwierząt, które mogą wskazywać na, ale też przyczyniać się do ujawniania lub powstawania niepożądanych reakcji pokarmowych, szczególnie przy przekraczaniu dopuszczalnych poziomów spożycia tych dodatków. Odpowiedź organizmu na zastosowane dodatki i towarzyszącą im zmianę składu diety była istotnie związana z płcią badanych zwierząt. Niekorzystny charakter zachodzących zmian, obserwowano zarówno u zwierząt karmionych paszą podstawową jak i zmodyfikowaną, z różnym jednak natężeniem, w zależności od badanego parametru, a nie grupy żywieniowej. Wnioski. Analiza uzyskanych wyników pozwoliła na stwierdzenie, że zastosowana mieszanina dodatków do żywności powodowała istotne zmiany stężenia białka całkowitego i jego frakcji: albumin, alfa1-, alfa2-, beta- i gamma- globulin w surowicy krwi badanych zwierząt, zmian które mogą wskazywać ale też mogą przyczyniać się do powstawania lub ujawniania niepożądanych reakcji pokarmowych, szczególnie przy przekraczaniu zacecanych poziomów spożycia. Odpowiedź organizmu na zastosowane dodatki i towarzyszącą im zmianę składu diety była istotnie związana z płcią badanych zwierząt. Niekorzystny charakter zmian zachodzących pod wpływem zastosowanych dodatków, obserwowano zarówno u zwierząt karmionych paszą podstawową jak i zmodyfikowaną, z różnym jednak natężeniem, w zależności od badanego parametru, a nie grupy żywieniowej.
Jedną z najważniejszych właściwości białek serwatkowych jest zdolność do tworzenia żeli. Na zachowanie białek w roztworze wodnym wpływa wartość pH, moc jonowa roztworu, temperatura, czas ogrzewania oraz stężenie samego białka. Celem badań było określenie wpływu metody ogrzewania, stężenia chlorku sodu i chlorku wapnia na właściwości reologiczne i strukturę polimerów izolatu białek serwatkowych. Stosowano dwie metody ogrzewania roztworów izolatu białek serwatkowych (WPI). Pojedyncze ogrzewanie prowadzono przy pH 7,0 w temp. 80°C przez 30 min., zaś podwójne najpierw przy pH 8,0, a następnie po ochłodzeniu do 21°C ustalano pH na poziomie 7,0 i ponownie ogrzewano w temp. 80°C przez 30 min. Określano właściwości reologiczne otrzymanych polimerów, a także analizowano te związki z wykorzystaniem HPLC. Ustalono, że twardość żeli rosła wraz ze wzrostem stężenia jonów metali. W przypadku dodatku chlorku sodu, najwyższy wzrost wartości modułu zachowawczego obserwowano w dyspersji o stężeniu soli 120 mM, zaś 15 mM w przypadku chlorku wapnia. W rozdziałach chromatograficznych wykazano, że dodatek soli wpływał na większy stopień spolimeryzowania białek serwatkowych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.