Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 45

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  stanowiska legowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 2005–2010 na obszarze województwa świętokrzyskiego wykryto trzy nowe stanowiska lęgowe łabędzia krzykliwego Cygnus cygnus. Zlokalizowano je w południowo-zachodniej części regionu: na stawach „Marianów” koło Secemina w dolinie Zwleczy oraz na stawach Kossów-Kwilina i Chycza w zlewni Białej Nidy. Potencjalne stanowisko lęgowe wykryto również na stawach Praga blisko wsi Koliszowy w dolinie Czarnej Koneckiej. W ciągu ostatnich sześciu lat w regionie świętokrzyskim gniazdowały łącznie cztery pary łabędzi krzykliwych. Wszystkie pary zasiedlały śródleśne, częściowo otoczone łąkami stawy rybne o powierzchni od 40 do 100 ha. Stwierdzone miejsca rozrodu tego gatunku należą do najbardziej wysuniętych na południe w Europie. Na omawianym obszarze stwierdzono w 2010 roku pierwszy lęg kazirodczy tego gatunku w Polsce (drugi przypadek w Europie Środkowej). Obu ptakom tworzącym ten związek w latach ich urodzin i miejscu wylęgu założono żółte obroże szyjne z numeracją. Samiec i samica pochodziły z dwóch lęgów tej samej pary, lecz z różnych lat – 2005 i 2006
W drugiej połowie XX wieku w Polsce zasięg występowania żołny Merops apiaster był ograniczony głównie do terenu południowo-wschodniej części kraju. W ostatnich latach pojawiły się nowe izolowane stanowiska m.in. koło Oławy i na Przedgórzu Sudeckim na Dolnym Śląsku. Górny Śląsk z Opolszczyzną pozostawały niezasiedlone przez ten gatunek. Wiosną 2008 roku odkryto koło Nysy pierwszą parę budującą norę, a w 2011 roku znaleziono pierwszą czynną kolonię i udokumentowano lęgi tego gatunku niedaleko Baborowa na Opolszczyźnie. W 2011 roku skarpę starej piaskowni zasiedlały 2-3 pary żołn, w 2012 roku - 6 par, a w maju-czerwcu 2013 roku - 4-6 par. W sierpniu 2013 roku niedaleko omawianej kolonii, koło Jędrychowic, obserwowano zgrupowanie 47 dorosłych i lotnych młodych, co może świadczyć o udanych lęgach lokalnej populacji żołny
Żuraw Grus grus do niedawana nie był gatunkiem lęgowym w województwie małopolskim. W niniejszej pracy podsumowano informacje o aktualnym rozmieszczeniu i stanie populacji lęgowej żurawia w tej części Polski. W latach 2006-2013 na terenie województwa małopolskiego żurawie stwierdzono w okresie lęgowym na 32 stanowiskach, w tym na 11 (34% wszystkich stanowisk) stwierdzono gniazdowanie pewne przynajmniej podczas jednego sezonu lęgowego, na 15 stanowiskach (47%) gniazdowanie prawdopodobne, a na 6 stanowiskach (19%) - możliwe. Wielkość populacji lęgowej żurawia w latach 2006-2013 w województwie małopolskim oceniono na 12-24 pary lęgowe. Zajmował on głównie duże kompleksy leśne na zachód i wschód od Krakowa. Żuraw najczęściej zasiedlał śródleśne doliny rzeczne i śródleśne zbiorniki wodne oraz stawy rybne. Zagęszczenie wynosiło 0,1-0,2 pary/10 km2 w Puszczy Niepołomickiej (110 km2) i 0,2 pary/10 km2 w Lasach Radłowskich (100 km2). Dynamiczny wzrost populacji żurawia w tym regionie jest zbieżny z obserwowanym w skali kraju zwiększeniem jego liczebności i ekspansją na nowe obszary.
15
63%
Kulon
|
2009
|
tom 14
123-124
Podgorzałka Aythya nyroca jest gatunkiem globalnie zagrożonym, który po długotrwałym regresie znów odbudowuje swój stan liczebny w Polsce. Przykładem tych pozytywnych zmian są stawy w Starym Brusie na Polesiu Lubelskim, które zostały uznane za jedną z najważniejszych ostoi lęgowych podgorzałki na Lubelszczyźnie. W latach 2009–2013 liczebność tej kaczki szacowano tu na 11–19 par, podczas gdy od końca lat 60. XX wieku do 2005 roku gniazdowało tu tylko kilka par. W roku 2009 stwierdzono 16 par, co stanowiło prawie 15% całej populacji krajowej. Spośród nich obserwowano co najmniej 9 samic prowadzących łącznie 69 młodych. Każda z nich opiekowała się 5–10 młodymi (średnio 7,6 młodego/samicę).
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.