Stabilizacja gruntów pylastych cementem z dodatkiem środka jonowymiennego. W pracy przedstawiono wyniki badań stabilizacji z wykorzystaniem cementu z dodatkiem środka jonowymiennego. Przeprowadzone badania miały na celu określenie skuteczności wspomnianego dodatku w stabilizacji cementem w polskich warunkach. Jako materiał badawczy wykorzystano dwa materiały: były to osady denne zbiorników zaporowych sklasyfikowane jako piasek pylasty (ze Zbiornika Czorsztyńskiego) oraz pył (ze Zbiornika Rzeszowskiego). Oznaczono wytrzymałość na ściskanie oraz mrozoodporność czterech mieszanek po różnych okresach (od 7 do 365 dni) i sposobach pielęgnacji (wodna lub z cyklami mrożenie – odmrażanie). Zastosowanie cementu z dodatkiem środka jonowymiennego wpłynęło w znaczącym stopniu na zwiększenie wytrzymałości na ściskanie jednoosiowe i mrozoodporności piasku pylastego w stosunku do stabilizacji samym cementem, jednak nie miało to znaczenia przy kwalifikacji tego materiału do zastosowań w budownictwie drogowym. Podobnej zależności nie stwierdzono jednak w przypadku pyłu – mieszanki pyłu stabilizowane cementem z dodatkiem środka jonowymiennego wykazały nawet mniej korzystne parametry wytrzymałości na ściskanie i mrozoodporności niż stabilizowane samym cementem.
W pracy przedstawiono wyniki badań wpływu zbrojenia rozproszonego na wytrzymałość na ściskanie popiołu lotnego pochodzącego z Elektrowni „Skawina” w Skawinie stabilizowanego 3% dodatkiem wapna hydratyzowanego lub cementu portlandzkiego. Jako zbrojenie zastosowano paski folii o wymiarach 5 × 10, 10 × 10, 20 × 10 oraz 20 × 20 mm oraz syntetyczne mikrowłókna Fibrofor High Grade. Uzyskane wyniki pozwoliły stwierdzić, że wytrzymałość na ściskanie popiołu ze zbrojeniem włóknami Fibrofor High Grade była dwukrotnie większa niż w przypadku badań z paskami folii. Wytrzymałość na ściskanie popiołu lotnego z dodatkiem cementu portlandzkiego była wyraźnie wyższa niż przy dodatku wapna hydratyzowanego.
W artykule przedstawiono przykład zastosowania i analizy stateczności skarpy wzmocnionej georusztem heksagonalnym (tzw. georusztem trójosiowym) wbudowanym w narożu składowiska odpadów Radiowo, w projektowanej narciarskiej trasie zjazdowej. Konstrukcja żeber w georusztach heksagonalnych oparta jest na strukturze trójkąta równobocznego, dzięki czemu dochodzi do bardziej równomiernego rozkładu obciążeń na podłoże niż w przypadku często używanych georusztów jednoosiowych oraz dwuosiowych. Struktura heksagonalna georusztu zapewnia również dużą wytrzymałość i sztywność we wszystkich kierunkach oraz stabilizację podbudowy konstrukcji drogi. Obliczenia stateczności składowiska przeprowadzono z zastosowaniem klasycznej metody analiz stosowanej w geotechnice (metoda Bishopa), z wykorzystaniem parametrów geotechnicznych odpadów określonych na potrzeby projektu ukształtowania bryły rekultywowanego składowiska odpadów Radiowo.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.