Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 31

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  soweczka
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 2011-2012 prowadzono poszukiwania sóweczek Glaucidium passerinum w większych kompleksach leśnych Warmii i Mazur. W pracy wykorzystano również dostępne źródła literaturowe oraz informacje niepublikowane. Do roku 1993 sóweczkę odnotowano tu zaledwie pięciokrotnie. W latach 2007-2012 stwierdzono ją na ośmiu stanowiskach w okresie lęgowym i kilkanaście razy w okresie pozalęgowym. Najwięcej obserwacji pochodzi z Puszczy Piskiej i Rominckiej. W Puszczy Rominckiej i Lasach Wipsowskich stwierdzono pierwsze lęgi tego gatunku. Liczebność sóweczki na Warmii i Mazurach można oszacować na 3-20 par. Zmiany w rozpoznaniu sytuacji gatunku na opisywanym obszarze w ostatnich latach mogą być spowodowane wzrostem populacji i/lub wzrostem aktywności ornitologów. Nowe tereny mogą zasiedlać ptaki pochodzące zarówno z północy, jak i środkowej Europy. Wzrost liczebności populacji gatunku w obrębie geograficznego zasięgu oraz obecność wielu dogodnych siedlisk i miejsc do gniazdowania pozwalają przypuszczać, że sóweczka zwiększy liczebność na Warmii i Mazurach w najbliższych latach.
Celem artykułu jest podsumowanie wyników inwentaryzacji sów prowadzonej w latach 2003–2010 na obszarach leśnych zachodniej części Pogórza Przemyskiego i porównanie uzyskanych wyników z dotychczasowymi danymi o liczebności i rozmieszczeniu sów na tym terenie. W trakcie badań stwierdzono 6 gatunków sów. Najliczniejszym gatunkiem był puszczyk uralski Strix uralensis, który występował w wysokim zagęszczeniu 5,2–7,3 teryt./10 km2. Zagęszczenia puszczyka zwyczajnego Strix aluco były o połowę niższe – 2,8–4,0 teryt./10 km2. Nowe gatunki dla Pogórza Przemyskiego, notowane tu dopiero po 2000 roku to sóweczka Glaucidium passerinum i włochatka Aegolius funereus. Ich zagęszczenia są stosunkowo niskie i wynoszą odpowiednio 0,5 teryt./10 km2 i 1,0 teryt./ 10 km2. Nielicznie występowały również uszatka Asio otus i pójdźka Athene noctua, ale ich zagęszczenia po uwzględnieniu terenów rolnych i wiejskich mogą się okazać wyższe, gdyż ptaki te są bardziej związane z obszarami rolniczymi. W trakcie badań na Pogórzu Przemyskim nie udało się zlokalizować ani jednego terytorium puchacza Bubo bubo. Udokumentowano, iż puszczyk zwyczajny zajmuje na omawianym obszarze mozaikę środowisk w niższych położeniach, a puszczyk uralski wyżej położone zwarte lasy jodłwo-bukowe i bukowe. Sóweczkę i włochatkę spotykano w jedlinach występujących w środkowej części stoków, a uszatkę głównie na obrzeżach lasu. Pójdźki zaś obserwowano w łęgu wierzbowym porastającym dolinę potoku. W zespole sów leśnych Pogórza Przemyskiego odnotowano regres gatunków puszczańskich (puchacz i puszczyk zwyczajny) i dominację sów o zasięgu borealno-górskim (puszczyk uralski, sóweczka i włochatka)
19
51%
Echa Leśne
|
2001
|
tom 26
|
nr 04
22-24
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.